De Britse pastichecineast Edgar Wright scheurt langs film- en popklassiekers in de zwierige misdaadthriller Baby Driver.
Baby Driver van Edgar Wright met Ansel Elgort, Kevin Spacey, Jon Hamm, Lily James
Door Scary Movie kreeg pastichecinema enkele jaren na de millenniumwende een flauwe bijklank. Slimme humor werd verruild voor goedkope gags en naar verfijnde hommages aan genrecinema was het vaak lang zoeken wegens een overdosis ironie. Het verschil met Shaun of the Dead (2004), de romantische zombiekomedie waarmee Edgar Wright niet veel later debuteerde, was enorm. Aan het werk was een jonge geek die naast straffe films citeren er terloops zelf ook een maakte. Met dank aan zijn scherpe oog voor visueel spektakel, een bijzonder gevoel voor humor en een speelse regie.
Het is een subgenre aangedreven door testosteron en car muscle met kwetsbaarheid en jeugdig enthousiasme onder de motorkap, en muziek achter het stuur
Nu Wright voor het eerst alleen achter de schrijftafel zat – zijn scenario’s pent hij meestal met fetisjacteur Simon Pegg – krijgen al die elementen opnieuw een prominente plaats in het verhaal over getaway driver Baby (Ansel Elgort), die een oude schuld moet aflossen. Bijgevolg zit hij tegen zijn zin én die van zijn dove peetvaders opgescheept met enkele stuurloze criminelen terwijl hij liever met zijn liefje (Lily James) optrekt of muziek beluistert op zijn iPod of aftandse cassettespeler. Op het eerste gezicht betreedt Wright hier paden waar Walter Hill (The Driver), Sam Peckinpah (The Getaway) of recenter Nicolas Wending Refn (Drive) reeds vakkundig over scheurden, maar hij navigeert die premisse moeiteloos naar iets nieuws en verfrissends: de misdaadmusical. Het is een subgenre aangedreven door testosteron en car muscle met kwetsbaarheid en jeugdig enthousiasme onder de motorkap, en muziek achter het stuur.
Dat zorgt voor een helse en opwindende rit vol ronkende tracks en verrassende manoeuvres. Gedurende het afgelopen decennium werd Wright immers een gewiekste stilist die, vermomd als cineast van pretentieloze genrepastiches als Hot Fuzz (2007) of The World’s End (2013) en de nerdy romcom Scott Pilgrim vs. the World (2010), een uitgesproken beeldtaal ontwikkelde die veraf staat van de copy-pastementaliteit waarvan andere generatiegenoten zich vaak bedienen. Nu hij met Baby Driver binnen meer traditionele genregrenzen laveert, valt zijn intelligente, flamboyante stijl sterker op.
Een oppervlakkige kijker kan de film om die reden misschien nog als een flitsend verpakte testosteronrit afserveren, met karikaturale personages die karikaturale namen als Bats (Jamie Foxx), Doc (Kevin Spacey) en Buddy (Jon Hamm) dragen en karikaturale dingen doen (banken overvallen en hardrijden). Wie zich echter laat meenemen door de extatische achtervolgingsscènes, de muzikale montage en het mysterieus-ironische acteerspel, of zich laat inpakken door Wrights zwierige long takes en Bill Popes kleurrijke fotografie – die vaak bewust van de actie wegdraait – ziet de stempel van een cineast die met vaste hand en met hoge snelheid over de lijn tussen kunst en kitsch raast. Fasten your seatbelts.
