Op het tweede Docfest, van 22 tot 26.11 in Brugge, kunt u veel meer dan enkel neerploffen voor de tien documentaires die programmator Tine Van Dycke selecteerde.
Tine Van Dycke: Mensen associëren een docu in de bioscoop bekijken doorgaans niet met een ontspannend avondje uit. Daarom heb ik gezocht naar toegankelijke, inspirerende films, niet te zwaar of deprimerend, met een sterk verhaal. Bij elk daarvan voorzien we omkadering: een bootcamp spoken word, een blind date tussen ouderen en jongeren, of een danssessie voor geïnteresseerden met of zonder beperking, georganiseerd door het Gentse Platform-K. Door er een beleving van te maken hopen we dat zo’n film de kijkers langer bijblijft.
Je koos voor verhalen over lieden die zich moeten uitsloven om gehoord te worden: vrouwen, mensen met een beperking, 75-plussers, de lgbtq+-gemeenschap.
Van Dycke: Ja, omdat ik de voorbije twee jaar veel gelezen heb over allerlei vormen van ongelijkheid. Ken je het boek Een verzwegen leven van Eva Kamanda en Kristof Bohez? Als achterkleindochter van een Congolees die op jonge leeftijd naar België overkwam, ontrafelt Eva daarin haar familiegeschiedenis. Zo krijg je een helder beeld van de Europese koloniale periode, die zo veel onderdrukking en ontwrichting heeft veroorzaakt en die tot vandaag nazindert.
Wat stond er nog meer op je leeslijst?
Van Dycke: De zeven vinkjes: hoe mannen zoals ik de baas spelen van Joris Luyendijk. Een zevenvinker is iemand die heel gepriviligeerd is zonder het misschien te beseffen: een blanke, autochtone heteroman met een hogere opleiding. Die kleine groep mannen bepaalt de samenleving, hoe de economie draait… Luyendijk is zelf ook een zevenvinker maar net omdat hij dat beseft, ijvert hij bijvoorbeeld voor meer vrouwen of mensen van kleur in topfuncties en bestuursraden. Een illustratief, bevattelijk boekje.
Hoeveel films heb je bekeken om tot de Docfest-selectie te komen?
Van Dycke: Een stuk of dertig. Eentje die uit de boot is gevallen, maar in december wel in onze zalen komt, is Smoke Sauna Sisterhood, gedraaid in en om een saunacabine in Estland, een plek waar vrouwen niet alleen over kleine gezinszaken maar ook over trauma’s praten. Eén vrouw kreeg nooit liefde van haar ouders. Een andere is als meisje aangerand door iemand uit het dorp. Zo krijg je een vertelling over het patriarchaat, de relaties binnen gezinnen en generaties, en over hoe vrouwen sterk in het leven proberen te staan. Ik vroeg me de hele tijd af hoe de camera alles kon registreren met al die stoom. (lacht) Ook sterk, maar pas voor volgend jaar, is het vervolg op Shadow Game, die docu over niet-begeleide tienervluchtelingen. In The Mind Game krijg je het relaas van één jongen, Sajid Khan Nasiri, die op zijn veertiende uit Afghanistan vlucht nadat zijn vader is vermoord. Dat ene verhaal zegt voor mij zoveel meer dan alle berichtgeving en statistieken over vluchtelingen. De polarisering rond dit onderwerp is heel sterk. Deze film kan nuance in het debat brengen. Want niemand kiest voor zo’n leven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
