De regisseur van prijsbeest Three Billboards: ‘Geef mij maar Tarantino in plaats van Tsjechov’

Of zijn films zich nu afspelen in Brugge of in een ingedommeld stadje in de Midwest, al een carrière lang schept Martin McDonagh er genoegen in om zijn pen in vitriool te dopen. De Britse schrijver-regisseur over zijn prijsbeest Three Billboards Outside Ebbing, Missouri.

‘Of het een komedie, een drama of een thriller is? Hopelijk alle drie tegelijk’, grijnst Martin McDonagh (47) wanneer ik hem vraag in welke categorie zijn nieuwste, nu al voor de Oscars getipte film eigenlijk thuishoort. Van genres mengen en het geheel overgieten met een scheut donkere humor heeft de maker van In Bruges,Seven Psychopaths en bekroonde toneelstukken als The Beauty Queen of Leenane en The Pillowman zijn fort gemaakt. Toch is Three Billboards Outside Ebbing, Missouri – dat prijzen pakte in Venetië en San Sebastian en vier Golden Globe-bekroningen op zak stak – met voorsprong zijn beste, gewaagdste en meest geslaagde film. Het verhaal komt op gang wanneer huisvrouw Mildred Hayes (een grandioze Frances McDormand) besluit om, zes maanden na de moord op haar dochter, drie reclamepanelen te huren en daarop een niet mis te verstane boodschap aan de lokale politie aan te brengen: ‘Raped while dying.’ ‘And still no arrests?’ ‘How come, Chief Willoughby?’

Hoe ben je op dat idee van de billboards gekomen?

Martin McDonagh: Een twintigtal jaar geleden reed ik door de States en kwam ik in een dorp in de Midwest drie panelen tegen met daarop een soortgelijke boodschap. Ik heb nooit kunnen achterhalen wie die borden daar geplaatst had, of waarom precies. Destijds bestond Google nog niet. Toch bleef het al die tijd door mijn hoofd spoken omdat de oprechte woede en wanhoop van die billboards afdropen. Toen ik me inbeeldde dat het om een moeder ging op zoek naar gerechtigheid, begreep ik dat er een film in zat en kreeg het verhaal vorm.

Je hebt de rol van Mildred Hayes speciaal voor Frances McDormand geschreven, niet?

McDonagh: Klopt. Maar wel acht jaar geleden al, zonder vooraf contact met haar op te nemen. Ik hoorde haar stem voortdurend in mijn hoofd, bij elke dialoog die ik schreef. Ik heb vaak specifieke acteurs in gedachten wanneer ik een personage bedenk, maar ik klop pas nadien bij hen aan. Ik heb Frances vier jaar geleden het script opgestuurd, toen duidelijk werd dat dit mijn nieuwe project zou worden, anders zou ik haar tijd vergooid hebben. Gelukkig zei ze ja, anders zat ik met een serieus probleem. Ik zou niet weten wie Mildred anders had kunnen spelen.

Je bent 47, maar toch is dit pas je derde film. Waarom ben je zo lang in het theater blijven hangen?

McDonagh: Films maken is altijd mijn grote droom geweest, maar helaas kost dat veel geld. Niemand zal een onbekende working class kid zomaar een paar miljoenen toestoppen en zeggen: ‘Hier jongen. Maak je film maar.’ Eerlijk: de toneelstukken die ik heb geschreven waren in feite opwarmers, om te tonen wat ik in mijn mars had. Vandaar dat ze vaak heel filmisch zijn qua scèneopbouw en dialogen. Klassiek theater heb ik altijd saai gevonden. Geef mij maar Tarantino in plaats van Tsjechov.