De 10 beste films van het Film Fest Gent

Nu het doek is gevallen over de 40e editie van het Film Fest Gent, als uitsmijter: de persoonlijke favorieten van de Knack Focus-recensent op een rij.

1. Soshite chichi ni naru (Like Father, Like Son) Prachtig beheerst familiedrama, waarin het leven van een ambitieuze architect en zijn echtgenote onderuit
wordt gehaald door onverwacht nieuws uit de kraamkliniek. Blijkt dat hun zesjarig zoontje destijds bij de
geboorte per abuis verwisseld werd. De uitgebalanceerde, gracieuze beeldcomposities van de Japanse
meester Hirokazu Kore-eda ogen bedrieglijk eenvoudig, maar getuigen van een zeer grote kunde.

2. The Selfish Giant Hartveroverend modern sprookje, gesitueerd in het mistroostig decor van de stad Bradford, over de
vriendschap tussen twee onafscheidelijke jongens van dertien die aan de rand van de maatschappij
belanden. Losjes geïnspireerd op het gelijknamige kortverhaal van Oscar Wilde.

3. Uroki garmonii (Harmony Lessons) Beklijvende coming-of-age film over vernedering en intimidatie op de schoolbanken, meer bepaald van een
sociaal gebrandmerkte jongen, die met zijn grootmoeder samenleeft op het platteland van Kazachstan.
Een revelatie uit de officiële competitie van het Filmfestival in Berlijn.

4. The Immigrant Een diepgelovige Poolse immigrante (Marion Cotillard) valt in de handen van een gladde pooier (Joaquin
Phoenix) als ze, in het spoor van de Amerikaanse droom, richting New York vaart. Door de sterke
karaktertekeningen en zijn discrete maar vloeiende mise-en-scène groeit de nieuwste film van James Gray
ook nu weer langzaam uit tot een even plechtstatig als aangrijpend drama, majestueus gefotografeerd door
Darius Kondhji.

5. Fruitvale Station Kernachtig drama van Ryan Coogler, over het tragische incident waarin een zwarte twintiger betrokken raakt
bij een vechtpartij in de metro, en door de brutale tussenkomst van de spoorwegpolitie dodelijk verwond wordt.
Gebaseerd op waar gebeurde feiten die plaats vonden in een buitenwijk van San Fransisco, tijdens de
oudejaarsnacht van 2008.

6. Short Term 12 ‘Short Term 12’ speelt zo goed als volledig in en rond een zorginstelling voor tieners. De film brengt het relaas
van een jonge werkneemster en haar partner, maar gaat ook breder door de beslommeringen, evenals de
dynamiek van het tehuis en al zijn bewoners in kaart te brengen. Daaruit onstaat een bijzonder mooie, kleine
independent-film die zowel oprecht als zeer spontaan is én bruist van vitaliteit.

7. Salvo Een staalharde Siciliaanse huurmoordenaar krijgt het niet over z’n hart om ook de blinde zus van zijn laatste
slachtoffer, het prominente lid van een rivaliserende clan die hem in een hinderlaag lokte, om te brengen.
Forse Italiaanse misdaadstudie van debuterend schrijvers- en regieduo Fabio Grassadonia en Antonio Piazza.

8. Inside Llewyn Davis Het jongste geesteskind van de prettig gestoorde Coen-broertjes (‘Fargo’, ‘The Big Lebowski’) is een heerlijk
tragikomisch portret van een sjofele folkzanger (Oscar Isaac) in het New York van de sixties.

9. Blue Ruin Vinnige genreoefening van vrijwel nieuw Amerikaans talent Jeremy Saulnier, rond een zwerver van middelbare
leeftijd die het recht in eigen handen neemt, nadat hij verneemt dat de moordenaar van zijn ouders is
vrijgekomen.

10. Behind the Candelabra De zelfverklaarde afscheidsfilm van Steven Soderbergh is een kitschfestijn in de overtreffende trap, met een
glansrol van Michael Douglas als de pianist en entertainer Wladziu Valentino Liberace.

Ook nog:

Beste Belgische film: I Am the Same, I Am An Other (Caroline Strubbe)

Beste documentaire: A Story of Children and Film (Mark Cousins)

Speciale vermelding voor de twee curiositeiten van het festival: Upstream Color (Shane Carruth) en Under the Skin (Jonathan Glazer).

Helaas bleven we niet gespaard van een aantal weinigzeggende films. Deze hoeven niet noodzakelijk als waardeloos te worden beschouwd, ze vonden gewoon geen genade in de ogen van ondergetekende. What Maisie Knew / Leones / Blood Ties / It Felt Like Love / La Chair de ma Mair / La Piscina / Carrie / Night Moves.

Dieter Vanden Bossche