Dave Mestdachs magnifieke Top 20
‘Something’s rotten in the State of Denmark’, schreef Shakespeare ooit, al hebben ze ginds op filmgebied de jongste jaren niets te klagen. Naast habitué Lars von Trier waagt ook landgenoot Nicolas Winding Refn zijn kans. Voor zijn zesde langspeler baseerde Refn zich op de gelijknamige misdaadroman van James Sallis, met Ryan Gosling als de stuntpiloot die na een mislukte overval als schietschijf fungeert. Fasten your seatbelts.
Nanni Moretti doet nogmaals een gooi naar ’s werelds meest prestigieuze filmprijs. Daarvoor trekt de Italiaanse regisseur het Vaticaan binnen, of beter: de dure decors in de Romeinse Cinecitta Studio’s die voor het katholieke Mekka moeten doorgaan. In Habemus Papam werpt Moretti een ironische blik achter de schermen van een pausverkiezing, met Moretti zelf als de psychiater die de kardinaal, die tot paus werd benoemd, over zijn angst moet helpen.
Woody Allen doet nu ook Parijs aan en dus was een wereldpremière van zijn nieuwe romcom in Cannes even voorspelbaar als veel van zijn grappen. In zijn jongste ensemblekomedie voert Allen een Amerikaanse familie op die de Lichtstad aandoet voor zaken, maar zich privé algauw in allerlei toestanden manoeuvreert. De Franse First Lady Carla Bruni heeft in Midnight in Paris een bijrol als museumgids, al zou die uiteindelijk flink zijn ingekort.
Het bleef een tijdje stil rond regisseur Kim Ki-duk. De maker van The Isle, Samaratian Girl en Bin-Jip ging namelijk vrijwillig op retraite om nu opnieuw op te duiken met Arirang. Afgaande op de cryptische omschrijving en dito trailer wordt het een poëtische documentaire waarin Kim mediteert over zijn eigen leven en werk en daarop besluit om zelfmoord te plegen. Zeker gaan zien, Michael Bay!
Wie haar vorige parels Shara en The Mourning Forest heeft gezien en over een morzel goede smaak beschikt, zal zich met plezier richting Hanezu no tsuki van regisseuse Naomi Kawase slingeren. Kawase’s vijfde langspeler is gebaseerd op de roman van Masako Bando en belooft opnieuw een spirituele fabel te worden over de clash tussen oude tradities en jonge mensen in deze jachtige en oppervlakkige multimediamaatschappij.
Terwijl maestro Bernardo Bertolucci dit jaar voor zijn hele oeuvre de ere-Gouden Palm krijgt, brengt Cannes Classics opnieuw een reeks klassiekers onder de aandacht. Eén daarvan is een volledig gerestaureerde kopij van Stanley Kubricks vileine sciencefictionsatire A Clockwork Orange, een van de grootste filmschandalen ooit die precies veertig jaar na datum nog niets aan scherpte, dubbelzinnigheid en actualiteitswaarde heeft ingeboet.
Bruno Dumont wist de gemoederen altijd al op te hitsen, en dat wordt met zijn zesde langspeler ongetwijfeld niet anders. Zoals gewoonlijk posteert Dumont zijn onbewogen camera in zijn Frans-Vlaamse geboortestreek, waar hij deze keer inzoomt op een mysterieuze eenzaat die zich over een mishandelde boerendochter ontfermt. Een primitieve parabel over goed en kwaad, met een zwijgzame amateurcast en cathartische gewelduitbarstingen.
Na de tsunami in maart werd de Japanse cultsensei Takashi Miike nog als vermist opgegeven, maar nu al mag de maker van Ichi the Killer, One Missed Call en Audition straks voor het eerst richting Croisette afzakken. Daar komt hij Hara-Kiri: Death of a Samurai voorstellen, een tweede remake van een Japanse. Bovendien tekent Miike voor een absolute primeur door daarmee de eerste Cannescompetitiefilm in 3D af te leveren.
Frans filmveteraan André Téchiné verkeerde de voorbije jaren duidelijk in bloedvorm. Dat zijn nieuwe film in de nevensectie Le Quinzaine des Réalisateurs werd opgenomen, mag dan ook niet verbazen. In deze adaptatie van Philippe Djians gelijknamige roman toont Téchiné hoe een oudere succesauteur de draad tracht op te pikken na de dood van zijn vrouw en dochter. Een film over leven en overleven, spijt en rancune.
Om een schandaal zitten ze in Cannes nooit verlegen en dus mocht deze naar verluidt meedogenloze biopic over zittend Frans president Nicolas Sarkozy niet ontbreken. Journalist Patrick Rotman dook de archieven in en verzamelde alle speeches en getuigenissen die hij over Le Petit Nicolas kon vinden. Daaruit distilleerde hij een weinig flatteus portret van de man die met slinkse intriges het Elysée veroverde. De hype kan in elk geval al niet meer stuk.
Pedro Almodóvar won in Cannes zo ongeveer alle prijzen die je kunt winnen, alleen ontbreekt de zuur verdiende Gouden Palm nog altijd op zijn palmares. Met La Piel que Habito geeft oude bekende Antonio Banderas gestalte aan een plastisch chirurg die het leven van zijn vrouw tracht te redden door voor haar een nieuwe huid te creëren. ‘Het is een horrorverhaal zonder geschreeuw en gegil.’
‘Gedaan met happy ends’, beloofde Lars von Trier na zijn psychoseksuele gruweltrip slash arthousefarce Antichrist. Of zou de Deense relneef zich in deze psychologische rampenfilm toch een beetje inhouden? Kwestie van zijn frêle hoofdrolspeelster Kirsten Dunst enigszins te ontzien. In deze film gaat de planeet onherroepelijk naar de verdoemenis. De Apocalyps volgens Lars von Trier… dat we dat nog mogen meemaken.
Doet de titel een Turkse western vol schurftige gunslingers en belaagde babes vermoeden dan wordt het met Nuri Bilge Ceylan in de regiestoel wellicht een stuk rustiger en meditatiever. Verwacht u dus maar aan een drukkend existentieel drama over een dokter en een advocaat die samen de menselijke conditie bespreken met de Turkse steppes als imposant breedbeelddecor.
Amerikaanse rasfilmer moet zich dit jaar tevreden stellen met een stek in de nevensectie Un certain regard, al oogt die dit jaar bijna net zo sterk. In Restless vertelt Van Sant het donkerromantische verhaal van een terminaal ziek tienermeisje dat verliefd wordt op een jongen met een fascinatie voor begrafenissen en geesten van overledenen. Bevestigt Van Sant eens te meer zijn status van bevlogen tienerchroniqueur? We wachten rusteloos af.
Persepolis, Waltz with Bashir, Up… aan animatietoppers was er tijdens de voorbije edities zeker geen gebrek. Dit jaar wordt het uitkijken naar het animatiedebuut van Eric Khoo, de Singaporees die eerder Cannes aandeed met de festivalfavorieten Be with Me en My Magic. Khoo baseerde zich op de ruim achthonderd pagina’s tellende autobiografie van Yoshihiro Tatsumi, de Japanse peetvader van de dramatische manga voor volwassenen.
Anderhalf jaar lang werd dit familiedrama van en met Jodie Foster ‘on hold’ gezet in de hoop dat de mediastorm rond Mel Gibsons vechtscheiding zou gaan liggen. Of het manoeuvre veel effect heeft gesorteerd, valt te betwijfelen. In de film speelt Gibson namelijk een … dolgedraaide, manisch-depressieve huisvader die het met zowel zijn vrouw als zijn kinderen aan de stok krijgt. Grien, grijns en gruwel mee met Mad Mel.
Aangezien de Semaine de la Critique zich traditioneel richt op eerste en tweede langspelers van nieuwe filmtalenten is het in deze nevensectie per definitie een beetje gokken. Waarom niet op The Slut bijvoorbeeld, een Israëlisch drama over een alleenstaande moeder van twee met een onbevredigbare seksuele appetijt.
Pathetiek en overacting. Sean Penn is er nooit vies van geweest. In de eerste Engelstalige film van Paolo Sorrentino speelt Penn de rol van Cheyenne, een verveelde rockster die op zoek gaat naar de nazibeul die zijn pas overleden vader indertijd vernederde in Auschwitz. Wordt het een staaltje concentratiecamp met rode lippenstift en zwarte eyeliner? Of maakt Sorrentino er een indringende trip over wraak en verzoening van? We hopen alvast op het laatste.
Yellow Sea staat met stip in onze agenda genoteerd, zeker aangezien de Koreaanse regisseur daarin de epische en politieke genretoer opgaat. Centraal staan de lotgevallen van een taxichauffeur met gokschulden die in opdracht van een Chinese triadebaas de Gele Zee richting Zuid-Korea oversteekt, maar daar zowel de flikken als de Chinese en Zuid-Koreaanse maffia achter zich aankrijgt. The Chaser voor gevorderden.
Hield Eva wel écht van haar zoon Kevin? En is ze mee schuldig aan het bloedbad dat hij veroorzaakt heeft? Dat zijn de hamvragen in dit flashbackdrama waarin een moeder in het reine tracht te komen met de gruwelijke daden van haar zoon. Een verfilming van de controversiële roman van Lionel Shriver, in een regie van Lynne Ramsay met Radioheadgitarist Jonny Greenwood als componist. Over goede referenties gesproken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier