Dave Mestdach in Venetië: ’99 homes’ en ‘La Rançon de la Gloire’

© x
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Benoit Poelvoorde speelt de hoofdrol in de nieuwste film van Xavier Beauvois, een prent die een stuk luchtiger is dan zijn vorige ‘Des Hommes et Des Dieux’. Andrew Garfield op zijn beurt is te zien in ’99 homes’, waarbij de beloftevolle independentregisseur Ramin Bahrami zich net iets te veel laat vangen door mainstream Hollywood.

La Rançon de la Gloire

Vier jaar geleden leverde Xavier Beauvois met Des Hommes et Des Dieux één van de beste, spannendste en meest ingetogen films van het jaar af, een op feiten gebaseerd drama over paters die in Algerije werden overvallen door terroristen.

Ook zijn nieuwe film is gebaseerd op een waargebeurd fait divers maar is qua toon een flink stuk luchtiger en helaas ook minder sterk en geslaagd. Benoit Poelvoorde speelt een ex-bajesklant die bij zijn beste buddy intrekt – een bescheiden arbeider en huisvader wiens vrouw een dure heupoperatie moet ondergaan. Geld voor de operatie heeft die laatste echter niet en ook zijn copain heeft zijn lesje – misdaad loont niet – blijkbaar nog steeds niet geleerd. Wanneer ze te horen krijgen dat filmlegende Charlie Chaplin overleden is en in de buurt begraven ligt – The Tramp woonde de laatste jaren van zijn leven in een Frans-Zwitsers dorpje – besluiten de twee dan ook om diens lijk op te graven en er losgeld voor te vragen, maar zelfs een lijk blijkt voor deze derderangscriminelen een verdomd lastige gijzelaar.

Hoe de zaak afloopt, moet u zelf maar even google-en maar Beauvois onderneemt alvast een dappere poging om ‘serieus’ sociaal realisme – met impliciete kritiek op armoe en uitsluiting en lange takes – te koppelen aan klassieke sitcom à la française. Bij momenten, wanneer Poelvoorde zijn smoel even in neutrale modus houdt en er respectvol hommage gebracht wordt aan de erfenis van Chaplin, lukt hem dat ook, maar het duurt te lang vooraleer er ritme in de film komt (dodelijk voor een komedie waarin timing alles is) en de symfonische muziek van Michel Legrand werkt vaak als een tang op een varken.

Hoe vlijtig de sympathieke schelmen met hun schop dan ook mogen tekeer gaan: erg diep graaft La Rançon de la Gloire niet en nooit weet Beavois het halfslachtige, schizofrene toontje (alsof Ken Loach en Les Charlots samen een film zouden maken) van zich te schudden, al voel je een groot, warm hart onder de pellicule kloppen en zijn er ook visueel een paar momenten van branie en culot.

Half geslaagd, quoi.

99 Homes

Met recht uit het hart en de pols geschoten sociale drama’s als Man Push Cart, Chop Shop en Goodbye Solo wist Ramin Bahrani zich te profileren tot één van Amerika’s interessantste nieuwe independentstemmen, maar sinds hij met grotere budgetten en namen in de slipstream van Hollywood opereert lijkt hij toch danig de krop in de keel te hebben gekregen.

Dit keer wist Bahrani zelfs huidig Spider-Man Andrew Garfield te strikken die in dit bankencrisisdrama een jonge, alleenstaande huisvader mag incarneren die door een meedogenloze immobiliënmakelaar (Michael Shannon) uit zijn huis wordt gezet wanneer hij zijn lening niet langer kan afbetalen. Aangezien hij geen kant meer op kan en dringend dollars nodig heeft om zijn zoontje en zijn inwonende moeder (Laura Dern) een dak boven hun hoofd te geven, kan hij dan ook niet anders dan ‘ja’ zeggen wanneer dezelfde meedogenloze immobiliënmakelaar hem een job als diens manusje-van-alles aanbiedt. Alleen blijft de vraag of met geld echt alles te koop is, en hoever de moderne slavernij van banken en het kapitalistisch systeem kan gaan.

Net als in zijn vorige langspeler At Any Price tracht Bahrani rauw en authentiek sociaalrealisme te koppelen aan een klassieke Hollywoodnarratie, inclusief thrillerscore om het geheel op tempo te houden. Maar ook dit keer voelt de mix geforceerd aan en wordt de evidente boodschap – het huidige economische systeem is door en door corrupt en drijft mensen linea recta de armoe in – er Michael Moore-gewijs ingeramd, met Michael Shannon in stock character-modus als een soort 21ste eeuwse Gordon ‘greed is good’ Gekko van de huizenmarkt. Bovendien mag Garfield voor de gelegenheid dan zijn baardje hebben laten staan, zijn meest bezwete marcelleke hebben aangetrokken, en zijn gezicht in allerlei gewrongen poses trekken: hij weegt te licht en oogt te jong als gelooide en beproefde bluecollar held annex pater familias van dienst, waardoor je voor het heil van zijn familie hoopt dat hij alsnog zijn Spidey-spandexpakje bovenhaalt en de kapitaalgeile schurken al spinnerag spuwend maltraiteert.

Een tip voor Bahrani: laat Hollywood en de mainstream verdeer links liggen en duik met je camera terug de marge van de Amerikaanse Droom in, waar je ontegensprekelijke talent tot zijn volle recht en je neo-realistische cinema tot volle glorie komt. Fiat lux!

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content