Ook vijftig jaar na haar oorspronkelijke release blijft Daughters of Darkness van Harry Kümel liefhebbers van cultfilms inspireren. Zo ook Condor Gruppe, de Belgische supergroep die de film live van een nieuwe soundtrack voorzag.
‘Een van de meest ambitieuze Belgische films aller tijden.’ Zo werd Daughters of Darkness aangekondigd, wat best grappig kan lijken als u weet dat het een erotische horrorfilm over lesbische vampiers is. Toch zit er zeker een kern van waarheid in. Er zijn niet veel vaderlandse producties die zo’n internationaal publiek bereikten (nee, Loft, af), al bleef de Belg zelf een beetje achterwege. Ook vijftig jaar na release blijft de film tot de verbeelding spreken.
Regisseur Harry Kümel was zelf oaanwezig om de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst te nemen. Bij de aankondiging werd beweerd dat Daughters of Darkness veel meer dan een cultfilm is, al leek Kümel daar zelf anders over te denken. ‘We hebben dit eigenlijk gemaakt om geld te verdienen, en hoe ouder je wordt, hoe meer awards je daarvoor krijgt.’
Ook over de casting had de regisseur een geestige anekdote te vertellen: ‘Ik wilde deze film maken, op voorwaarde dat ik de topactrice van de Franse, intellectuele cinema kon strikken, zodat de critici mijn film ook goed zouden vinden. Dat bleek te werken.’ Die topactrice, dat is Delphine Seyrig, bekend uit arthousefavorieten als Jeanne Dielman, L’Année dernière à Marienbad en Peau d’âne. In Daughters of Darkness speelt ze de Hongaarse gravin Elizabeth Bathory. Tijdens de eerst helft van de film hangt er een zweem van mysterie rond haar, maar de naam doet ongetwijfeld alle alarmbellen afgaan bij iedereen die ook maar iets van vampierenverhalen kent.
Filmisch ritme
Waar Kümel minder bescheiden over deed, was het ritme van zijn film. Arthouse-halfgoden als Truffaut en Godard vindt hij maar niets, omdat hun films tempo missen en daardoor snel gaan vervelen. Getalenteerde componisten kunneen hun talenten niet botvieren op films als Le Mépris, aldus Kümel. Met Daughters of Darkness kon componist François De Roubaix wel zijn ding doen. Dat die soundtrack aanslaat, bewijst het feit dat niemand minder dan Lil Wayne het nummer Les Dunes D’Ostende samplede in een van zijn eigen nummers.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Kümel vertelde hoe fijn hij het vindt om voorstellingen van stomme films te zien met livemuziek door een orkest. Zijn eigen Daughters of Darkness mag dan wel geluid bevatten, en Condor Gruppe slechts een bescheiden orkest van negen man, maar toch stond min of meer hetzelfde te gebeuren in de theaterzaal van de Vooruit. De supergroep, met leden van onder andere Creature With the Atom Brain en Flying Horseman, wordt sowieso al beïnvloed door obscure films uit de jaren zeventig, dus het collectief leek een geschikte keuze om ook de soundtrack van François De Roubaix te herinterpreteren.
Aanvankelijk leek het alsof Condor Gruppe zich vooral liet inspireren door Goblin, de groep die de klassieke Giallo-films van Dario Argento (Susupiria, Profondo Rosso) van griezelige klanken voorzag. Vooral de duivelse orgelmelodietjes deden denken aan het werk van de Italiaanse grootmeester. Uiteraard droeg het feit dat we nu ook naar een oude, sfeervolle horrorfilm zaten te kijken bij aan die associatie.
Sleazy lounge muziek
Al snel werd echter duidelijk dat Condor Gruppe een gevarieerder palet aan horrormuziek in petto had. Op de gewelddadigste momenten (of tijdens een shot van hoofdpersonage Stefan die zich verwondt tijdens het scheren) neigden de schreeuwende saxofoon en de opgefokte drums bijvoorbeeld naar free jazz. Het merendeel van de muziek klonk als wat we ‘sleazy lounge muziek’ zouden noemen, alsof je zelf in een bruin café na vier whisky’s dubbelzinnige gesprekken met de lesbische vampiers zat te voeren terwijl er in een hoekje een onsuccesvolle krautrockband stond te spelen.
Dat paste perfect bij het slonzige sfeertje van Daughters of Darkness, meteen het belangrijkste verkooppunt van de film. Want, eerlijk gezegd, echt veel gebeurt er niet, en vijftig jaar na datum choqueert het allemaal niet echt meer. Er zat inderdaad ritme in de film, alleen hadden we soms gehoopt dat het wat hoger lag.
De film moet het vooral hebben van de blikken vol verlangen die de personages elkaar toewerpen en van het sfeertje dat er iets niet klopt. Op de beste momenten hangt er spanning in de lucht, zowel erotisch als griezelig, maar op de banalere moment verloor de film al snel stoom. Wat we echter nooit beu werden, was de extravagante garderobe van Elisabeth Bathory. Elke scène had de gravin wel een nieuwe kleed aan, Het ene nog meer over the top dan het voorgaande.
Doorheen de tijd is Daughters of Darkness wat van zijn glans verloren, maar het was nog steeds duidelijk waaraan de film z’n cultstatus verdiende. Sommige scènes waren zo lomp dat ze grappig werden (de manier waarop de lijken verstopt werden was fenomenaal, net als het einde) en de sterkste momenten blijven vijftig jaar later uitstekende horrorpulp. De nieuwe dimensie die de live soundtrack van Condor Gruppe aan de film gaf maakte er een uiterst amusante avond van.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
