‘Christopher Nolan moet “de cinema redden”. Zijn we cinema niet gewoon beu?’

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Tenet, Christopher Nolans nieuwe film, moet volgens 400 procent van alle artikels erover ‘de cinema redden’. Dan is vervolgens dit mijn vraag aan u: als iets heel populair is, moet het dan gered worden? Of benadrukt het ‘gered moeten worden’ net dat de ondergang eigenlijk al goed bezig is en mogelijk de voltooiing nadert?

Kortom: zijn we cinema niet gewoon beu en is corona niks meer dan de laatste kopstoot richting een nieuwe tijd waarin cinema uit de top 20 sukkelt van Min of Meer Leuke Dingen Die Je Kunt Doen als Je Na Al Die Jaren Uitgepraat Bent over de Collega’s en de Kinderen of Gewoon Geen Inspiratie Hebt voor een Tweede Date?

Ik denk dat Jerry Seinfeld een halve grap heeft over het circus, die geparafraseerd ongeveer als volgt gaat: wanneer gaat er eindelijk eens iemand rechtstaan in die circustent, en zich luidop afvragen waarom we dit in godsnaam blijven doen? De ouders denken dat de kinderen het leuk vinden en de kinderen denken dat het iets is dat hun ouders blijkbaar belangrijk vinden om samen te doen.

Misschien is cinema het circus. Gewoon iets dat ons niet zo erg meer interesseert maar waar we soms heen gaan omdat het nog bestaat. Zoals de opa van je lief of de Belgische kust. Misschien moet het maar weer iets worden voor een elite, zoals het meeste theater of de opera.

Ik heb een heel groot hart voor film en hou nog altijd van de magie van een langspeelfilm op een groot scherm. Maar als het is om na een lange werkdag in de schrijffabriek Fast & Furious 8 te zien, dan liever op mijn tv met een pintje uit de eigen frigo dat geen 15 euro kost. Dan lijkt cinema toch plots iets van de vorige eeuw, niet? Met die stinkende tapis-plain en die uitgeleefde zittingen van de met allerlei puberale lichaamsvochten bezwangerde stoelen.

Ik weet het niet zeker. Maar het leek me plots zo triest: Nolan moet de cinema redden. Zo zielig. Er is niemand die het voetbal moet redden. Of Netflix. Of pizza. Of Taylor Swift. Mensen vinden wel het pad naar de dingen die ze écht willen, crisis of geen crisis. En als hen iets ontnomen wordt waar ze wel veel belang aan hechten, zoals basic democratische mensenrechten in de VS of goedkope schoenen van Brantano in Vlaanderen, dan breken er rellen los.

Want het is niet verboden om naar de cinema te gaan, laat zoveel duidelijk zijn. Het is een pak lastiger, net zoals – laat me even nadenken over een passend voorbeeld – ah ja: álles lastiger is ‘met corona’. Maar mensen vinden nog altijd hun weg naar warenhuizen met levensmiddelen, hun favoriete sekswerkers, het café en zelfs, ja zelfs, het museum. Dat weet ik want ik woon tegenover een museum en daar is het zo druk, je zou haast denken dat er goedkoop schoeisel te vinden is.

Ik word 39 in de herfst en begin dus stilaan uit te kijken naar mijn oude dag. Graag zou ik als het zover is hier en daar een cinema bezoeken. Wie weet, neem ik mijn kleinkinderen dan mee om hen net niet dood te vervelen met oude films uit de 2010’s. Tot er eindelijk iemand opstaat en zich luidop afvraagt: waarom doen we dit nog?