Alvorens zelf op Coachella te spelen, verraste de Amerikaanse muzikant-acteur-regisseur Donald Glover alias Childish Gambino zijn publiek dit weekend met de eerste screening van zijn film Guava Island, starring Rihanna.
RiRi werd gerekruteerd voor een hoofdrol, en als regisseur koos Donald Glover voor Hiro Murai, zie ook Atlanta en de bejubelde clip bij Childish Gambino’s This Is America. Maar all-starteam of niet: Guava Island lost de verwachtingen niet in.
De in Cuba gefilmde tropische thriller draait rond de relatie tussen Kofi (Rihanna) en de flamboyante troubadour Deni (Glover), allebei bewoners van het eiland Guava. De twee houden er, vanwege hun verschillende intenties, een stoïcijnse dynamiek op na. Zij koestert de droom om ooit uit Guava te vertrekken, hij hoopt met zijn getokkel de Guavanezen te kunnen verenigen. Zij wil de wereld zien, hij wil blijven voor Guava.
De sprookjesachtige intro en roodblauwe kleurengloed geven de film een simplistisch, bijna kinderlijk karakter.
Het eiland wordt namelijk geteisterd door de kapitalistische tiran Red Cargo (Nonso Anozie, ofte: de gierige handelaar van Qarth in Game of Thrones). Die zet geen onaardige vertolking van een stereotiepe schurk neer, maar voor kippenvel zorgt hij niet.
De kleurensymboliek – rood voor Red Cargo, hemelsblauw voor de Guavalezen – vormt naast een analogie met het Amerikaanse partijsysteem ook een van de hoekstenen voor de plot. Samen met de sprookjesachtige intro – alleen een ‘once upon a time’ ontbreekt – geeft de roodblauwe gloed het verhaal een simplistisch, bijna kinderlijk karakter.
De idyllische Cubaanse kust zorgt eveneens voor een pittig contrast met de sweatshop die Red Cargo’s fabriek is. Deni legt zelf de tegenstrijdigheid bloot: ‘We live in paradise but none of us have the time or the means to actually live here.’ Dat Kofi en Deni’s vrienden daarom hopen hun geluk buiten Guava te kunnen beproeven, doet denken aan de the American dream. En breek Donald Glover daar de bek niet over open …
Donald Glover propt dit idyllische maar eenvoudige verhaal in nog geen uur filmtijd. Het musicalaroma countert de korte duur, maar het geheel maakt weinig los.
Guava Island is gedrenkt in samba, maar Glover zou deze film niet onder zijn alter ego Childish Gambino hebben uitgebracht zonder ook eigen muziek te integreren. Zowel This Is America als Feels Like Summer schuiven geruisloos in het narratief van de film in. De vlotte overgangen leunen sterk aan bij de spontaneïteit van een musical en voorzien de film van de nodige tempowisselingen. Net zoals bij This Is America is enige lof voor het perspectiefspel van Hiro Murai op zijn plaats.
Glover propt dit idyllische maar eenvoudige verhaal in nog geen uur filmtijd. Het musicalaroma countert de korte duur, maar het geheel maakt weinig los. Zoals de tropische vrucht guave zelf – kleurrijk, maar zonder veel smaak – draagt Guava Island niet meer dan een lichtvoetige thematiek uit. Van een moraalridder die vecht voor cultuur en mensenrechten mag je toch iets méér verwachten.
