Chariots of Fire: Citius, altius, fortius?

De olympische vlam brandt nog altijd hevig in de ultieme maar overschatte sportcrowdpleaser Chariots of Fire.

Als pathetiek en nationalisme olympische disciplines waren – don’t get your hopes up, BDW! – dan verdient dit melige sportdrama nog altijd een gouden plak.

In deze oer-Britse crowdpleaser, die in 1982 met vier Oscars werd overladen, vertelt ex-documentairemaker Hugh Hudson het verhaal van twee Britse spurtbommen – Harold Abrahams en Eric Liddell – die against all odds goud behaalden op de Olympische Spelen van 1924 in Parijs.Helaas gebeurt dat met zoveel simplistisch heroïsme en pronkerige mooifilmerij dat beide protagonisten haast verzuipen in de schmaltz en de film een twee uur durende promospot voor retroherenondergoed en dear old Blighty dreigt te worden.

Nog een geluk dat Hudson zijn hardlopersheroïek niet omzwachtelde met de obligate, gezwollen vioolmuziek maar met een symfonische synthscore van de ook al nooit om een portie pathos verlegen zittende Vangelis. Het échte goud van Chariots of Fire zijn dan ook de nog altijd fraaie slow-motionshots waarin de atleten pijnlijke grimassen trekken op de overbekende tonen van Vangelis, met exquis camerawerk van David Watkin die ook andere klassiekers als Catch-22, The Devils en Out of Africa in een stijlvol, herfstkleurig jasje stak.

Als extra’s op deze jubileumeditie zijn er korte docu’s over de geschiedenis van de Olympische Spelen, de making of, een terugblik met de betrokkenen van weleer, screentests, verwijderde scènes en een commentaartrack van Hugh Hudson, die het succes van zijn fictiedebuut nooit meer evenaarde.

Dave Mestdach