Leos Carax trekt al zingend het 74ste festival van Cannes op gang met Annette, een modern muzikaal sprookje met een serieuze hoek af.
Leos Carax is al sinds de jaren tachtig het buitenbeentje van de Franse cinema en anno 2021 lijkt de immer enigmatische beeldenstormer achter Mauvais Sang, Les Amants du Pont-Neuf en Holy Motors duidelijk niet van plan om daar verandering in te brengen. Au contraire. Zijn nieuwste film – het integraal gezongen en door de Sparks-broertjes Ron en Russell Maël bedachte Annette – mag dan stukken narratiever ineensteken dan zijn deugddoend geflipte voorganger Holy Motors, wat je krijgt is een tot epische proporties opgeblazen juxebox door de hedendaagse popcultuur die duizelt van de audiovisuele ideeën en die je na 140 minuten ook duizelig achterlaat.
Adam Driver, die het deels in België gedraaide project (Angèle en Wim Opbrouck floepen even door het beeld, en de theaterscènes werden in Brussel opgenomen) ook mee produceerde, speelt een beruchte stand-upper die getrouwd is met een al even beroemde operazangeres (Marion Cotillard). Het glamourkoppel komt in zwaar vaarwater – ook letterlijk – terecht wanneer hun dochtertje Annette een wel heel bijzonder en vroeg muzikaal kind blijkt te zijn. Waar dat zoal heen leidt, valt zoals steeds bij Carax, en bij uitbreiding zijn al even prettig gestoorde muzikale geestesgenoten van Sparks – nauwelijks in een paragraaf te murwen, maar het gaat over liefde en jaloezie, roem en rijkdom, over ouderschap en de verantwoordelijkheden die daarmee gepaard gaan, over toxisch machismo en de valkuilen van de celebritycultuur, en over alles wat je er maar in wil lezen.
u003cemu003eAnnetteu003c/emu003e bevat genoeg schwung, goesting en inventieve trouvailles dat je de wankele passages makkelijk vergeeft.
De film trekt voorbij als een droom en een nachtmerrie tegelijk, – met Annette als het 21ste-eeuwse zusje van Pinocchio – en vuurt verschillende emoties zonder pardon, zonder voorbereiding en zonder excuses op je af, zoals het narcistische, egomane personage van Driver zijn nu eens grijnzende dan weer geschokte publiek bestookt. De film mist echter de sprankelende originaliteit en de woeste energie van Holy Motors en duurt beslist te lang. Zeker het tweede deel zwalpt richting zijn (anti)climax, een beetje als een diva die op de bühne strompelt, maar dat betekent geenszins dat Carax niet levert.
De meeste songs van Sparks (hun album Annette moest initieel een theatermusical worden) knetteren door de speakers, van de prachtige, in één achterwaartse longtake geschoten proloog Can we Start? tot het bitterzoete duet tussen Driver en Cotillard We Love Each Other So Much. De half digitale, half artisanale manier waarop baby Annette tot leven wordt gewekt blijft ook na het rollen van de credits nazinderen. En de film bevat genoeg schwung, goesting en inventieve trouvailles dat je de wankele passages makkelijk vergeeft. Een onderdompeling in de wondere wereld van zowel Carax als Sparks, en een modern muzikaal sprookje – ergens tussen The Red Shoes, A Star is Born en Show People in – waar een donker, maar hevig kloppend hart in zit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
