Cannes à la carte: de 15 filmtips van Knack Focus
Het filmfestival van Cannes – nog altijd het grootste en invloedrijkste ter wereld – viert dit jaar zijn zeventigste verjaardag. Onze monsieur cinéma Dave Mestdach selecteerde een quinzaine aan titels om ‘bonne anniversaire’ tegen te zeggen.
The Beguiled – Sofia Coppola – in competitie – nog geen releasedatum
Hoewel festivaldirecteur Thierry Frémaux beterschap beloofde, vormen vrouwelijke regisseurs andermaal een minderheid op de Croisette. Sofia Coppola moet voor een serieuze oestrogeeninjectie zorgen met haar adaptatie van Thomas P. Cullinans southerngothicroman The Beguiled (1966). Die werd eerder – in 1971 – al verfilmd door genremaestro Don Siegel, met diens buddy Clint Eastwood in de hoofdrol, maar de Amerikaanse regisseuse van The Virgin Suicides (1999), Lost in Translation (2003) en Somewhere (2010) vertelt het zwoele thrillerverhaal, dat zich tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog afspeelt, vanuit het vrouwelijke perspectief. Protagoniste is Nicole Kidman, die zich met maar liefst drie nieuwe films – ze is verder te zien in How to Talk to Girls at Parties en The Killing of a Sacred Deer – tot de onbetwiste queen van Cannes kroont. Hier incarneert ze de directrice van een Zuidelijk gezind meisjesinternaat uit Virginia die zich over een gewonde soldaat van de rivaliserende Unionisten (Colin Farrell) ontfermt, met alle psychoseksuele oprispingen van haat, jaloezie, lust en wraak van dien, onder zowel leerlingen (zoals Elle Fanning) als leraressen (zoals Kirsten Dunst). De slag der seksen, der zinnen én der Staten.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
A Gentle Creature – Sergej Loznitsa – in competitie – nog geen releasedatum
Hij volgde een trucker op de road to nowhere in het inktzwarte My Joy (2010), koppelde doem aan verraad in het existentiële oorlogsdrama In the Fog (2012) en zoomde in op concentratiekamptoeristen in de docu Austerlitz (2016). Nee, een vrolijke Frans kun je Sergej Loznitsa niet noemen. De regisseur komt dan ook niet uit Frankrijk, maar uit Oekraïne en daar hebben ze, sinds Poetin ongevraagd de landsgrenzen herinterpreteerde, niet zoveel redenen tot vrolijkheid. In zijn nieuwste film annexeert Loznitsa op zijn beurt Rusland, in het kielzog van een vrouw die haar man in de gevangenis wil opzoeken, maar algauw ondervindt dat het land van de Beer een bolwerk van corruptie, geweld en machtsmisbruik is. Een queeste om gerechtigheid in een land van misdaad maar zonder straf, waarvoor Loznitsa zich op Dostojevski’s kortverhaal uit 1886 baseerde. En dat hij veiligheidshalve toch maar in Letland en Litouwen ging draaien.
Happy End – Michael Haneke – in competitie – nog geen releasedatum
Michael Haneke zag zijn twee vorige langspelers – Das weisse Band (2009) en Amour (2012) – bekroond worden met de Gouden Palm, wat maakt dat hij straks mogelijk de allereerste filmmaker wordt die op de Croisette een loepzuivere hattrick scoort. Veel is er over zijn nieuwste familiedrama voorlopig niet bekend, behalve dat alles draait om een bourgeoisclan uit het Noord-Franse Calais waarvan de weelderige levensstijl schril afsteekt tegen die van de vluchtelingen die de jongste tijd in hun achtertuin zijn aangespoeld. Haneke, die nooit eerder zo lang op een nieuwe film broedde, ging vorig jaar draaien in en rond de befaamde jungle van Calais en gelet op ’s mans zwartgallige en confronterende werk hoef je ook nu weer geen film met een happy end te verwachten. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Isabelle Huppert, die al voor de vierde keer met de Oostenrijkse arthousepaus samenwerkt, Jean-Louis Trintignant en Matthieu Kassovitz. Vlaamse actrice Laura Verlinden kreeg een stevige bijrol en mag straks in het gezelschap van de witgrijze man in black – de inmiddels 75-jarige Haneke hult zich altijd van kop tot teen in het zwart – de rode loper op. ‘Film is 24 leugens per seconde ten dienste van de waarheid’, heeft hij ooit gezworen, dus Theo Francken – en met hem elke filmliefhebber – houdt best al een dosis Prozac klaar.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
You Were Never Really Here – Lynne Ramsay – in competitie – nog geen releasedatum
Toen ze drie jaar geleden in extremis, op de eerste draaidag, besloot haar kat naar de set van de western Jane Got a Gun te sturen, leek de carrière van Lynne Ramsay aan een zijden draadje te hangen. De Schotse rasregisseuse blijkt nu gelukkig back in town. Niet in Hollywood, waar ze na haar colère vermoedelijk nooit nog een voet zal zetten, wel in het auteursterritorium waar ze eerder de prachtfilms Ratcatcher (1999), Morvern Callar (2002) en We Need to Talk about Kevin (2011) draaide. In haar langverwachte nieuwe film, gebaseerd op de gelijknamige roman van Jonathan Ames, schakelt Ramsay in misdaadmodus. Een getraumatiseerde oorlogsveteraan gaat in dienst van een bevriende privédetective op zoek naar de vermiste dochter van een politicus en belandt al doende in het New Yorkse prostitutiemilieu. In de hoofdrol herkent u, onder een groezelige baard, methodbeest Joaquin Phoenix, die van getormenteerde eigenheimers incarneren zijn specialiteit heeft gemaakt. Radiohead-gitarist Jonny Greenwood zette het mysterydrama op ongetwijfeld spookachtig klinkende muziek. There will be suffering!
Wonderstruck – Todd Haynes – in competitie – nog geen releasedatum
Had de jury twee jaar geleden pardoes geen zonneslag gekregen, dan stond ten huize Todd Haynes al een Gouden Palm op de schouw te glimmen: met Carol, zijn magnifieke ballade over gedoemde damesliefde in het conservatieve Amerika van de jaren vijftig, leverde hij sowieso de beste film van 2015 af. Dit jaar mag de Californische independent-auteur een nieuwe poging ondernemen om de meest prestigieuze filmprijs ter wereld te pakken, dit keer met een adaptatie van Wonderstruck (2011), de bestseller van Brian Selznick, die ook het scenario schreef. Die speelt zich af in twee verschillende periodes – in 1927 en 1977 – en vertelt respectievelijk over een tienermeisje dat van huis wegloopt om haar idool (Haynes-habitué Julianne Moore) te ontmoeten en een tienerjongen die na de dood van zijn moeder eveneens van huis wegloopt, maar dan om zijn vader op te sporen. Momenteel hangt nog een voile van mysterie over het project – is het een deels stomme film met dove acteurs? Met zowel liveaction als stop-motion? – maar geef een verhaal vol liefde, leed en nostalgie aan de maker van Far from Heaven (2002), Mildred Pierce (2011) en Carol en de kans is reëel dat er een fijngevoelige, visueel verrukkelijke parel uit voortvloeit.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
The Killing of a Sacred Deer – Yorgos Lanthimos – in competitie – nog geen releasedatum
Na de heerlijk onderkoelde, surrealistische romance The Lobster (2015) slaat Grieks weirdwaveboegbeeld Yorgos Lanthimos opnieuw de handen in elkaar met Colin Farrell, die ook in deze film, net als in The Beguiled, aan Nicole Kidman wordt gekoppeld. Lanthimos ging voor het eerst draaien in de States, in Cincinatti om precies te zijn, en voert Farrell deze keer zonder bierbuikje op als een charismatische chirurg wiens leven een verknipte wending neemt wanneer hij een tienerjongen onder zijn vleugels neemt en gedwongen wordt om een ‘ondenkbaar offer’ te brengen. La Kidman speelt de echtgenote met dienst en voormalig ninetieshonneponnetje Alicia Silverstone de moeder van de getroebleerde tiener. Het scenario werd mee gepend door Efthymis Filippou, die ook Lanthimos’ vorige drie, deugddoend geflipte succesnummers – Dogtooth (2009), Alps (2011) en The Lobster – schreef. Houd uw adem in voor een psychothriller op het scherpst van de familiale snee, en leg meteen ook uw kotszakje klaar: naar eigen zeggen kreeg Farrell braakneigingen toen hij voor de eerste keer het sinistere scenario las.
L’amant double – François Ozon – in competitie – in september in de bioscoop
Of het in Cannes buiten heet wordt, valt nog af te wachten. Dat de temperatuur in de bioscoop zal stijgen, lijkt nu al zeker, met dank aan François Ozon. In zijn nieuwste langspeler berijdt hij zijn stokpaardjes – lust, liefde en burgerlijke hypocrisie – weer eens in licht provocerende galop. Hij voert bovendien Jérémie Renier en Marine Vacth à poil op, als een jonge psychiater en diens nog jongere patiënte die een passionele relatie beginnen, maar die eerste heeft nog een paar geheimen in zijn kabinet zitten. Voor onze landgenoot Jérémie Renier is het, na Les amants criminels (1999) en Potiche (2010), de derde keer dat hij met Ozon in zee gaat. Ex-fotomodel Marine Vacth mocht in Ozons Jeune et jolie (2013) ook al haar sensueelste kant showen. Benieuwd of Ozon, het goudhaantje van de Franse cinema maar nooit een chouchou van het festival, met dit erotische drama wel op het palmares komt, iets wat hem met topfilms als Swimming Pool (2003), Le temps qui reste (2005) en Jeune et jolie niet lukte. Kleren uit en duimen maar!
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Un beau soleil intérieur – Claire Denis – Quinzaine des Réalisateurs – nog geen distributeur
Sant in eigen land is Claire Denis nooit geweest, zelfs niet in Cannes. Gelukkig heeft dat de Franse cineaste er de voorbije kwarteeuw nooit van weerhouden een veelzijdig en fascinerend oeuvre uit te bouwen, wat haar vooral in Angelsaksische contreien de nodige cinefiele accolades heeft opgeleverd. Ook dit jaar gaat haar nieuwste prent niet in première in de officiële selectie, wel op het nevenfestival Quinzaine des Réalisateurs. Denis, die zich nooit op één stijl of genre heeft laten vastpinnen, waagt zich zowaar aan een romantische komedie, met Juliette Binoche en Gérard Depardieu dan nog wel. Ze zette er zelfs haar sciencefictionproject High Life, met Robert Pattinson in de hoofdrol, tijdelijk voor on hold. Opzijgeschoven worden door hippe dames uit de filmwereld: R-Pats is het ondertussen wel gewoon.
D’après une histoire vraie – Roman Polanski – buiten competitie – nog geen releasedatum
De realisatie van zijn droomproject – de peplum Pompeii, naar de roman van Robert Harris – lijkt met het jaar onwaarschijnlijker, maar Roman Polanski denkt ondanks zijn gezegende leeftijd (83) nog lang niet aan zijn pensioen. En gelukkig maar. Straks gaat in Cannes zijn twintigste langspeler in première, over een schrijfster die kampt met een writer’s block en zich laat helpen door een mysterieuze en obsessieve bewonderaarster. Daarvoor baseerde de Poolse grootmeester achter Rosemary’s Baby (1968), Chinatown (1972) en het met een Gouden Palm bekroonde Holocaustdrama The Pianist (2002) zich op de roman van Delphine de Vigan. Hij riep de hulp in van vakbroeder Olivier Assayas, die mee het scenario schreef, en castte zijn eega Emmanuelle Seigner in de hoofdrol en Eva Green als haar verleidelijke, jonge muze. Verwacht u aan een kinky kluwen van intriges waarin Polanski, die dit jaar na feministisch protest nog ontslag moest nemen als voorzitter van de César-filmprijzen (vanwege de verkrachtingszaak die hem al jaren achtervolgt), ongetwijfeld ook de spoken uit zijn eigen controversiële verleden andermaal tot leven wekt.
Wind River – Taylor Sheridan – Un Certain Regard – nog geen releasedatum
De naam Taylor Sheridan doet allicht niet meteen een belletje rinkelen, maar de films waarvan hij het scenario pende – Denis Villeneuves kartelthriller Sicario (2015) en David Mackenzies neowestern Hell or High Water (2016) – doen bij elke filmliefhebber stante pede een sirene afgaan. Het is dan ook uitkijken naar ’s mans regiedebuut, dat eerder dit jaar al op Sundance te zien was: een suspensedrama over een parkwachter uit Wyoming die een lijk vindt en samen met een FBI-agente door de winterse wildernis op onderzoek trekt. Elizabeth Olsen en Jeremy Renner mogen hun beste berenmuts aantrekken. Nick Cave en Warren Ellis voorzien hun barre tocht van ijle, atmosferische muziek.
Jeanette, l’enfance de Jeanne d’Arc – Bruno Dumont – Quinzaine des Réalisateurs – nog geen distributeur
Heeft hij een slag van de molen gekregen? Of heeft hij gewoon de lolbroek in zichzelf ontdekt? In het immer particuliere geval van Bruno Dumont, die eerder trakteerde op misantropische uppercuts als La vie de Jésus (1997), Humanité (1999) en Flandres (2006), is het niet zo eenduidig. Feit is dat Dumont de jongste jaren resoluut de lichtvoetige kaart trekt, maar nog altijd met een serieuze hoek af en Noord-Frankrijk als biljartvlakke decor. Dat is in zijn nieuwste langspeler niet anders: een middeleeuwse musical, begot, over de jonge Jeanne d’Arc toen die nog gewoon Jeanette heette en zelfs in haar stoutste visioenen niet kon vermoeden dat ze later de heldin van alle Franse patriotten en pin-up van het Front National zou worden. Voor de songs deed Dumont een beroep op de gesjeesde elektromuzikant Igorrr en voor de rondedansjes op choreograaf Philippe Decouflé. Maliënkolder gegarandeerd!
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Loveless – Andrej Zvjagintsev – in competitie – nog geen releasedatum
Met Loveless is Andrej Zvjagintsev al aan zijn vierde Cannesselectie toe. In de opvolger van zijn Oscargenomineerde familiedrama Leviathan (2014) focust de Russische filmauteur op een koppel dat zijn bittere vechtscheiding even terzijde schuift wanneer hun twaalfjarige zoon – na hun zoveelste ruzie – plots spoorloos verdwenen blijkt. Zvjagintsev vergelijkt de film zelf met Bergmans relatieklassieker Scènes uit een huwelijk (1973), dus verwacht u aan een intense stoet van pijnlijke gesprekken, etterende schuldcomplexen en broze oprispingen van liefde, allicht overgoten met flinke scheuten wodka en met de schaduw van Poetin – niet Zvjagintsevs beste vriend – dreigend op de achtergrond. Nazdrovje!
Rodin – Jacques Doillon – in competitie – nog geen releasedatum
Het is dit jaar precies een eeuw geleden dat Auguste Rodin overleed en dat is men in Frankrijk, en ver daarbuiten, niet vergeten. Momenteel loopt in Parijs een grootse retrospectieve over de revolutionaire beeldhouwer. In Cannes gaat straks een biopic over hem in première. Die toont niet alleen hoe ’s mans iconische, intens aardse en energiek verwrongen sculpturen tot stand kwamen. De film zoomt vooral in op zijn gespannen relatie met de vrouwen in zijn leven: zijn eega Rose Beuret en zijn jongere minnares, collega-kunstenares Camille Claudel. Vrouwenregisseur par excellence Jacques Doillon sculpteert de filmbeelden, Vincent Lindon leent zijn lijf aan Rodin, en tal van fraaie freules het hunne aan diens poedelnaakte modellen. Artistiek verantwoord naakt, quoi.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Redoutable – Michel Hazanavicius – in competitie – nog geen distributeur
Zes jaar geleden begon in Cannes de wereldwijde triomftocht van zijn stille-filmpastiche The Artist, met staande ovaties. Drie jaar geleden dropte regisseur Michel Hazanavicius er het pathetische oorlogsdrama The Search, met een kritische lynchpartij als gevolg. Met zijn nieuwste film kan het dan ook alle kanten op. Je kunt de man alvast geen gebrek aan culot verwijten: Hazanavicius doet dit keer het filmmekka aan met een biopic over Jean-Luc Godard (vertolkt door Louis Garrel), het monstre sacré van de Franse cinema, de legendarische maker van nouvelle-vagueklassiekers als A bout de souffle (1960), Le mépris (1963) en Alphaville (1965) en de onvermoeibare beeldenstormer die in de nasleep van mei 68 zelfs het festival lam wist te leggen. Benieuwd of Godard, die als kloeke maar nog altijd kolerieke tachtiger al jaren zijn kat naar Cannes stuurt, straks op de Croisette zal worden gespot, hetzij om promoflyers uit te delen, hetzij om molotovcocktails richting Hazanavicius te mikken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
24 Frames – Abbas Kiarostami – special event – nog geen distributeur
‘Cinema begint bij D.W. Griffith en eindigt bij Abbas Kiarostami’, orakelde Jean-Luc Godard jaren geleden al. Als de Franse filmprofeet gelijk heeft, dan mogen cinefielen stilaan de zaallichten doven. Kiarostami, die in 1997 nog de Gouden Palm won voor De smaak van kersen, overleed begin vorig jaar. De godfather van de Iraanse nieuwe filmgolf verrijst voor een allerlaatste keer met het postuum afgewerkte 24 Frames. Dat experimentele project bestaat uit verschillende tableaus van telkens vier en een halve minuut die Kiarostami draaide over een periode van drie jaar. Meer een audiovisuele installatie dan een reguliere film, al zijn de grenzen tussen de verschillende platformen en formaten – nu zelfs Cannes voor tv-series en gestreamde content capituleert – vager dan ooit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier