Cannes 2014: Recensie ‘Timbuktu’ (Abderrahmane Sissoko)

Abderrahmane Sissoko gaat de islamisering te lijf met humor en humanisme in het doordachte en doorvoelde Timbuktu.

Mat Abderrahmane Sissoko’s Timbuktu gaat de Cannes-competitie ook dit jaar van start met een Afrikaanse film, en het is meteen ook een degelijke en politiek urgente. Sissoko focust op verschillende personages die in en rond de Malinese woestijnstad wonen en daar elk op hun manier omgaan met de islamitische junta die er al enkele jaren met harde, repressieve hand regeert .

Een koeherder die niet langer gitaar mag spelen wegens haram, de lokale gekkin die weigert zich te laten sluieren en muilkorven, arabische jihadi’s die de sharia hanteren tegen de eeuwenoude, lokale tradities in… op een cyclisch gestructureerde en met nodige symboliek gepimpte manier schetst Sissoko een lappendeken van botsende visies en emoties, wat af en toe harde taferelen oplevert (die stenigingsscène!) maar nooit in een gratuït pamflet ontaardt, en zelfs de nodige, relativerende maar geenszins hol ironische sitcom (de constante spraakverwarring tussen de arabisch-, frans- en, dialectsprekenden in de regio) bevat.

Hopelijk vindt de film snel een Belgische verdeler, want ook al is Timbuktu geen meesterwerk: er zit meer ziel en urgentie in dan het gros van de films die wekelijks in de zalen worden gedropt.

Dave Mestdach