Zeg vijfmaal na elkaar Candyman in een spiegel en een slachter verschijnt. Een slachter met een interessante voorgeschiedenis, zo benadrukt Nia DaCosta met haar gedistingeerde black horror-film.
‘Ik was als kind een horrorfan maar we hadden geen zwarte Freddy Krueger of Jason Voorhees. Dus toen Candyman langskwam, voelde dat zeer gewaagd en cathartisch aan’, zegt Jordan Peele. De met een Oscar bekroonde scenarist en regisseur van Get Out en Us bewaart goede nare herinneringen aan Candyman (1992) van de ondergewaardeerde Bernard Rose. Niet alleen omdat de slachter in die film voor de verandering eens zwart is maar ook omdat Rose de slachtpartijen inbedde in een context van racisme, sociale achterstelling en de soms belachelijk grote angst voor de bewoners van met ernstige problemen kampende sociale woonblokken.
Spek naar de bek van Peele, die zijn schouders onder een update zette. De regie liet hij uiteindelijk over aan Nia DaCosta. Het jonge talent uit New York dat inmiddels door Marvel is opgepikt voor de superheldinnenfilm The Marvels, zit duidelijk op dezelfde lijn. De kijker doen schrikken, huiveren of wegkijken is niet haar enige bekommernis. De horror moet ook maatschappelijk relevante kwesties naar voren schuiven. En als de kijker zich ongemakkelijk voelt, dan het liefst omdat hem/haar heikele vraagstukken over racisme en ongelijkheid worden voorgelegd.
In DaCosta’s Candyman betrekken een kunstenaar en een galeriehoudster (Yahya Abdul-Mateen II uit Watchmen en Teyonah Parris uit WandaVision en If Beale Street Could Talk) een luxueuze loft in Cabrini-Green. Gentrificatie verjoeg de oorspronkelijke bewoners van dit stukje Chicago dat in de vorige eeuw werd geteisterd door geweld en armoede. De kunstenaar raakt geobsedeerd door een stadslegende over een gruwelmoordenaar die scheermessen in snoep verstopt en verschijnt als je zijn naam vijfmaal na elkaar in een spiegel zegt: Candyman. Niet veel later maakt het door bijenzwermen vergezelde monster met een haak waar ooit een hand zat daadwerkelijk slachtoffers.
DaCosta ensceneert de macabere taferelen zelfverzekerd maar misschien een tikkeltje te stijl- en smaakvol voor wie in de eerste plaats metershoog wil opwippen uit het bioscooppluche. Echt veel krijg je Candyman niet te zien. Nieuwsgierigheid naar wie hij is en waar hij vandaan komt is dan ook de motor van de film. Uit het best boeiende en knap uitgevoerde gegoochel met enge stadslegendes, misvormde mediaverhalen, duistere familiegeheimen en verdrongen herinneringen aan trauma’s komt geen welomlijnd personage voort. Het idee is dat de boeman is ontsproten aan het leed dat de zwarte gemeenschap in Cabrini-Green en daarbuiten al vele decennia wordt aangedaan.
DaCosta’s duistere film is soms wat zwaar op de hand en overladen met complexe thema’s, maar hij haalt de finish. En dat je niet onmiddellijk weet wat je ervan moet denken en vinden, is ongetwijfeld de bedoeling.
Candyman ***
Nia DaCosta met Yahya Abdul-Mateen II, Teyonah Parris, Colman Domingo
