BIFFF, dag 2: recensie Maniac

Elijah Wood als psychopaat met een obsessie voor vrouwenhaar. Ooit al willen weten wat er zou gebeuren als Frodo de Ring te lang draagt en helemaal doordraait?

De bedeesde Frank is restaurateur van oude paspoppen. In de late uurtjes speurt hij naar mooie vrouwen met even mooi haar. Hij stalkt ze, scalpeert ze en niet hun weelderige lokken vast op zijn favoriete mannequins. Wanneer de jonge blonde fotografe Anna zijn winkel binnenstapt, ontwikkelt hij een zieke obsessie met de jonge vrouw.

William Lustig’s Maniac is alweer 33 jaar oud, wat naar Hollywoodnormen betekent dat de prent dringend een opknapbeurt verdiende. Pseudo-horrorgrootmeester Alexandre Aja en regisseur Franck Khalfoun sloegen de handen in elkaar om een nieuwe wending te geven aan het verhaal van de haarmaniak, waarbij een liter filmbloed meer of minder het verschil niet maakt en waarbij de invloed van Franse extreme horrorprenten als Haute Tension en Martyrs nooit veraf is.

De eeuwig zestien uitziende Elijah Wood laat een nieuwe kant van zichzelf zien als maniakale seriemoordenaar. Er is niets knuffelbaar meer aan de jongen met de blauwe paddenogen, wiens huiveringwekkende blikken, vuile vingernagels en psychotisch gekrijs hem in de verste verten niet doen lijken op het knulletje dat in een vorig leven op queeste naar Mordor trok. Geschoten vanuit het oogpunt van Wood – je ziet de voormalige hobbit alleen maar als hij in de spiegel kijkt – krijgt de prent een extra dimensie die je doet twijfelen aan je eigen state of mind. Een stilistisch gedurfde keuze, maar werken doet het wel.

Maniac is een bloederig staaltje art-house cinema geworden dat je meeneemt op een intense rit doorheen de zieke geest van een psychopaat. Indien u het moeilijk krijgt en de zaal wil verlaten, ken geen schaamte: u bent zeker de eerste niet. (TR)