‘Beautiful Boy’ van Felix Van Groeningen: ook liefde is een harddrug

Beautiful Boy, het Amerikaanse debuut van Felix van Groeningen, is niet altijd even toonvast, maar het is wel een integer drama over een vader en zijn junkiezoon.

Elk huisje heeft zijn kruisje, en Felix van Groeningen is nu al zes films lang een heuse crack in het op film branden van alle familiale of relationele kruisjes die je maar kunt bedenken. Of het nu ging om de drinkebroers, -neven en -nonkels uit De helaasheid der dingen, het zingende cowboykoppel uit The Broken Circle Breakdown of de botsende broers in café Belgica, telkens omarmde Van Groeningen zijn personages met veel goesting en affectie, wat hun mankementen ook waren en hoe hard het noodlot ook toesloeg.

Dat is in zijn debuut op Amerikaanse bodem – een productie van Brad Pitts Plan B – niet anders. Dit keer richt Van Groeningen zijn camera op een vader en zijn zoon. David (Steve Carrell) is een welgestelde journalist die erachter komt dat zijn achttienjarige zoon Nic (Timothée Chalamet) aan crystal meth is verslaafd. Maar hoe hard hij ook probeert om tot hem door te dringen, bij hoeveel experts hij ook te rade gaat en hoe graag hij hem ook blijft zien: overal blijft het drugspook om het hoekje loeren.

In tegenstelling tot veel junkiefilms vijlt Beautiful Boy de rauwe randjes niet af en wordt de problematiek voorgesteld met alle frustraties, schuldgevoelens en angsten die ermee gepaard gaan. Al in de eerste scène bij de therapeut hoor je David zeggen waar het op staat en wordt het monster – crystal meth – bij naam genoemd. Wie vreesde dat Van Groeningen, die van onversneden emoties uit zijn personages trekken zijn fort heeft gemaakt, de boel zou moeten opschonen voor de Amerikaanse markt, kan dus opgelucht ademhalen.

Bovendien wordt het parcours van David en Nic (Sheff, op wier beider memoires de film is gebaseerd) zonder opsmuk of shortcuts gepresenteerd, en dus bij definitie met de nodige herhaling. Hervallen hoort nu eenmaal bij afkicken, en vaak hervallen bij afkicken van crystal meth. Dat zorgt ervoor dat de film, met fraai camerawerk van Ruben Impens, bij momenten opgesloten raakt in zijn grauwe realiteit en gaandeweg wat emotionele punch verliest, wanneer Nic nog maar eens van het spul heeft gesnoept.

Om dat langzaam verdovende stramien – de catch 22 van elk afkickdrama dat authenticiteit nastreeft – te doorbreken, kiezen Van Groeningen en huismonteur Nico Leunen ervoor om vignetten aaneen te rijgen met prominent aanwezige muziek. Songs van Sigur Rós, Mogwai, Bowie, Nirvana en anderen passeren integraal de revue, wat de dramatische motor een deugddoende injectie geeft. Het is een symfonische structuur die de losse eindjes aaneenrijgt, de déjà-vu-effecten neutraliseert en de film de ruggengraat geeft die hij nodig heeft, tot aan zijn pakkende (anti)climax op de tonen van Gorecki’s Derde.

Van Groeningen, die altijd al een prima acteursregisseur is geweest, kan daarnaast rekenen op het talent van Steve Carell en Timothée Chalamet. De twee worden dan ook al getipt voor de Oscars, al gooit Chalamet – sinds Call Me by Your Name de hottest kid in Tinseltown – zich in een enkele scènes zo hard dat het er iets te dik op ligt.

Beautiful Boy is niet altijd even toonvast, maar is wel een integere, warmhartige en aandoenlijke film over de harddrug die liefde heet.