Barry Keoghan: ‘Mijn rollen moeten je ongemakkelijk maken’

Het afgelopen jaar veroorzaakte hij opschudding met de kinky thriller Saltburn en zijn rumoerige relatie met popster Sabrina Carpenter. 2025 zet it-boy Barry Keoghan in met Andrea Arnolds Bird, een sociaal sprookje waarin hij een volatiele jonge vader speelt. ‘Als acteur put je uit pijn, en geloof me, die heb ik genoeg.’

‘Heb je het niet heet? Ik heb het echt heet’, zegt Barry Keoghan met een verlegen glimlach terwijl hij zich in een zetel laat zakken. Kort na de première van Andrea Arnolds nieuwste film Bird baadt het dakterras van het Palais des Festivals in Cannes in het gouden licht van de Middellandse Zee. Keoghans simpele witte T-shirt en zwarte pantalon benadrukken zijn slanke, gespierde gestalte. Hij heeft iets van een Britpopster die per ongeluk aan de Côte d’Azur is aangespoeld, met zijn jongensachtige charme, zijn Dublinse straattaalaccent en zijn blik die tegelijkertijd ontwapent en uitdaagt.

Nochtans is Keoghan – 32 ondertussen – wel degelijk een van de meest gevierde en gevraagde jonge acteurs van zijn generatie. In zijn geboorteland Ierland en ver daarbuiten. Hij brak in 2017 door met vlezige bijrollen in Christopher Nolans oorlogsthriller Dunkirk en Yorgos Lanthimos’ huiversatire The Killing of a Sacred Deer. Daarna bevestigde hij zijn talent – én onpeilbare charisma – in Martin McDonaghs gitzwarte komedie The Banshees of Inisherin, waarvoor hij een BAFTA won.

Maar zijn ster schoot pas vorige winter helemaal de hoogte in dankzij Saltburn, Emerald Fennells even kinky als campy thriller waarin hij de hoofdrol speelde. Het werd een van de meest besproken films van 2024, onder andere door die scène waarin Keoghans personage in een geile bui het bevuilde badwater van Jacob Elordi opslurpt. Of die waarin hij poedelnaakt door een luxueus landhuis danst op de tonen van Sophie Ellis-Bextors Murder on the Dancefloor dat – 22 jaar na zijn release – pardoes weer in de hitlijsten belandde.

Helaas was het niet alleen Keoghans acteer- en danswerk dat het afgelopen jaar de tongen losmaakte, of de spotjes die hij inblikte voor het modemerk Burberry of voor zijn favoriete voetbalclub Manchester United. Ook zijn privéleven zorgde voor controverse, vooral door de breuk met zangeres Sabrina Carpenter en geruchten over vermeend overspel, die hij evenwel fel ontkende en ‘degoutante leugens’ noemde. Keoghan schrapte enkele weken geleden zijn Instagramaccount na alle bagger die hij online over zich heen kreeg en vroeg de haters om tenminste toch zijn zoontje te ontzien – de tweejarige Brando, uit een vorige relatie met Alyson Sandro Kierans.

Maar nu is er dus – wars van alle heisa – Bird, een sociaal sprookje van de gevierde Britse regisseuse Andrea Arnold (Fish Tank, American Honey). ‘Het gaat allemaal om risico’s nemen’, zegt Keoghan, die er met zijn aparte looks zijn sterkte van heeft gemaakt om kwetsbaarheid aan dubbelzinnigheid te koppelen. ‘Ik wil nooit voorspelbaar zijn. Mijn rollen moeten je laten nadenken of, nog beter, je ongemakkelijk maken.’

Het is een filosofie die Keoghan, die later dit jaar ook nog naast Cillian Murphy te zien zal zijn in The Immortal Man – de filmspin-off van de populaire misdaadserie Peaky Blinders – tot in de puntjes beheerst. In Bird, waarin Arnold voor het eerst een vleugje magie toevoegt aan haar rauwe, onversneden naturalisme, speelt hij de rol van Bug, een volatiele, hopeloos onvolwassen jonge vader vol insectentattoos op zijn blote lijf en met meer liefde voor zijn nieuwe tienerliefje dan voor zijn twaalfjarige dochter Bailey. Geen wonder dus dat Bailey – gespeeld door debutante Nykiya Adams – elders troost en geborgenheid zoekt. Bij voorkeur bij Bird (Franz Rogowski), een vreemde vogel die op zoek blijkt naar zijn ouders die ooit in dezelfde verloederde buurt in de buitenwijken van Kent zouden hebben gewoond.  

Bug is Keoghan op zijn best: onvoorspelbaar, ruig, en toch jongensachtig onweerstaanbaar. De charismatische Ier wéét dan ook waar de film over gaat. Zijn eigen jeugd leest als het filmscript van een sociaal drama: hij is geboren in Dublin en verloor op twaalfjarige leeftijd zijn moeder aan een overdosis heroïne, op een moment dat zijn vader allang het huis uit was. De jaren die volgden bracht hij door in een reeks weeshuizen, tot hij werd opgevangen door zijn oma en tante. ‘Mijn jeugd was chaotisch, maar dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Als acteur put je uit pijn, en geloof me, die heb ik genoeg.’ Bug, zijn personage in Bird, voelt voor Keoghan daardoor niet als acteren, maar als een verlengstuk van zichzelf. ‘Hij is een ramp, maar hij probeert het. Hij houdt van zijn dochter, ook al weet hij niet hoe hij dat moet tonen.’

Bovendien zit de magie van Bird niet alleen in het verhaal, maar ook in de manier waarop de film werd gemaakt. Arnold staat bekend om haar onorthodoxe werkmethoden: geen strakke scripts, scènes die op het moment zelf ontstaan en een sfeer waarin improvisatie wordt aangemoedigd. Voor Keoghan, die graag vrij wordt gelaten tijdens het acteren, was dit dan ook de ideale speeltuin. ‘Ik hou van regisseurs die risico’s nemen en hun eigen regels volgen’, aldus de flegmatieke Dublinner die straks ook Ringo Starr incarneert in de vier verschillende Beatles-biopics die Sam Mendes nog dit jaar wil inblikken. ‘Andrea maakt films die rauw en eerlijk zijn, maar ook poëtisch. Ze maakt films met een ziel. Ik zou tekenen voor alles wat ze doet. Blindelings.

Dat is ook wat ik heb gedaan. Toen ik hoorde dat ze een nieuwe film ging maken, wilde ik daar absoluut bij zijn. Ook al was er geen script. Of toch geen dat ik kon inkijken. Het hielp ook dat Franz Rogowski (u kent de 38-jarige Duitser uit onder meer Transit, Große Freiheit en Passages, nvdr.) meedeed. Hij is een van de meest fascinerende acteurs van onze tijd.’

Bug is geen voorbeeldig personage. Wat trok je zo in hem aan?

Barry Keoghan: Bug heeft een groot hart. Hij is meer een oudere broer dan een vader voor zijn dochter, en dat maakt hem herkenbaar. Ik ben zelf een jonge vader. Ik weet hoe lastig het kan zijn om alles goed te doen. Maar het draait om liefde en proberen, zelfs als je faalt.

Denk je nu aan je ouders en je eigen turbulente jeugd?

Keoghan: (knikt) Ik wil er niet te diep op ingaan. Maar je weet vast wat me overkomen is. Het staat online. Mijn jeugd heeft alles beïnvloed. Acteren is therapie voor mij. De pijn en chaos van mijn jeugd geven me een soort bron waaruit ik kan putten. Bug lijkt op hoe ik me vroeger voelde: zoekend, imperfect, maar met de wil om het goed te doen. Die connectie maakte het uitdagend, maar ook heel bevredigend om hem te spelen.

Hoe was het om met een piepjonge, onervaren actrice als Nykiya Adams te werken?

Keoghan: Geweldig. Andrea heeft altijd al de gave gehad om rastalenten van straat te plukken. Kijk naar Fish Tank, Wuthering Heights of American Honey. Ze kiest mensen niet omdat ze ervaring hebben, maar omdat ze iets echts meebrengen. Nykiya heeft dat ook. Ze is puur en eerlijk en dat dwingt jou als acteur om ook oprecht te zijn. Kinderen hebben geen filter, en dat maakt het spannend.

Andrea Arnold staat bekend om haar aparte, vrije manier van  werken. Hoe heb jij dat ervaren?

Keoghan: Het is alsof je elke dag op het puntje van je stoel zit. Je weet niet wat er gaat gebeuren, en dat houdt je scherp. We hadden geen volledig script. Andrea vertelde me vooraf wie mijn personage was, en dat was het zo’n beetje. Scènes ontstonden soms ter plekke en dat gaf de film een rauwheid die je anders nooit krijgt. Dat was bevrijdend. Eerlijk: ik wist niet eens waar de film over ging tot ik hem op de première zag.

Is er een specifieke scène die je altijd zal bijblijven?

Keoghan: Ja. De feestscène waarin ik een karaokeversie van Coldplays Yellow breng. Het is zo ongemakkelijk, want ik kan helemaal niet zingen, maar juist daardoor prachtig. Ik hou van mensen die niet bang zijn om zichzelf bloot te geven, zelfs als het ongemakkelijk is. Dat geldt voor zingen, maar ook voor acteren.

Hoe verschilt werken aan een film als Bird van een grote productie zoals Dunkirk?

Keoghan: Bij een film als Dunkirk draait alles om schaal en precisie. Je bent een radertje in een enorm systeem, en dat is indrukwekkend. Maar bij een film als Bird draait het om intimiteit. Je krijgt de ruimte om te experimenteren, risico’s te nemen en echt samen te creëren. Dat is anders, maar minstens zo waardevol. Al zijn er uiteindelijk meer gelijkenissen dan verschillen. Weet je, bij goede regisseurs heb je nooit het gevoel dat je voor hen werkt. Je hebt het gevoel dat je met hen werkt. Zoals bij Andrea. Chris Nolan. Emerald Fennell.

Over Emerald Fennell gesproken: Saltburn groeide uit tot een culthit en je hebt inmiddels een Peaky Blinders-film, een Billy the Kid-western en de Beatles-biopics van Sam Mendes in de pijplijn zitten. Hoe voelt het om een van de meest gevraagde acteurs van het moment te zijn? Word je land- en generatiegenoot Paul Mescal al nerveus?

Keoghan: (lacht) Het is een rare gedachte. Het is onwezenlijk. Ik ben nog altijd gewoon die jongen uit Dublin die er als kind van droomde om films te maken. Maar ik ben dankbaar. Elke film is een kans om iets nieuws te leren en mezelf uit te dagen. Dat is alles wat ik wil.

Je wilt dus geen danser worden, hoewel je dansscène uit Saltburn viraal ging, net als de videoclip van Fontaines DC’s single Bug die bestaat uit footage uit Arnolds nieuwe film?

Keoghan: Ik heb geen ambities in die richting. (lacht) Ik heb altijd gezegd dat ik niet kan dansen, maar dat is precies wat het zo leuk maakt. Het mooie aan dansen in films is dat je de moeite doet om het te proberen, ook al weet je dat je niet de beste danser bent. In Saltburn ging het niet om perfectie, maar om de energie van het moment. Ik heb veel plezier gehad met die scène. Muziek speelt altijd een grote rol in wat ik doe. En ja, in Bird dans ik ook een paar keer, op songs van Blur en Coldplay onder andere, maar het is subtieler en met een andere vibe. Ik denk dat de ironie van die scènes – het is niet al te serieus – juist is wat ze interessant maakt.

Slotvraag: wat hoop je dat mensen meenemen van Bird?

Keoghan: Dat imperfectie mooi is. Dat familie niet altijd perfect hoeft te zijn om waardevol te zijn. En dat je jezelf mag laten zien, met al je gebreken. Dat is wat Andrea’s films altijd zeggen, en dat is waarom ze zo krachtig zijn.