In de verfilming van de populaire videogame (met Michael Fassbender, Marion Cotillard, Jeremy Irons, Brendan Gleeson en Charlotte Rampling) is een extreem gevaarlijk Katholiek genootschap uit op werelddominantie. Een islamitische sekte sluipmoordenaars probeert dat tegen te werken.
Een extreem gevaarlijk, almachtig Katholiek genootschap – hier met die Tempeliers – is uit op werelddominantie. Gelukkig krijgen ze geen vrij spel van een islamitische sekte sluipmoordenaars die het credo huldigen dat ‘alles is toegelaten’: de Assassijnen.
In de grond is het explosief, subversief materiaal. In de praktijk is het op een populair videogame gebaseerde Assassin’s Creed volstrekt onschadelijk om niet te zeggen dodelijk eentonig.
Na Lara Croft, Resident Evil, Warcraft en Hitman wordt nog maar eens bewezen dat videogames een film wel aan een decor, personages, stijl of uitzicht kunnen helpen maar niet aan een verhaal met een minimum aan diepgang, spanning en originaliteit.
Assassin’s Creed is geen catastrofe. Een handvol actiescènes zoals de achtervolging op de daken en bruggen van een vijftiende eeuwse Andalusische stad, brengen spektakel waarvoor je naar een multiplex trekt. Toch als je geen bezwaar hebt tegen wat grandeur en rook- of stofgordijnen die de strijd onoverzichtelijk maken. Maar de film valt stil telkens het verhaal moet verder gezet, een armtierige bedoening die van de appel van Adam en Eva een ordinaire MacGuffin maakt.
De vele grote namen (Jeremy Irons, Brendan Gleeson en Charlotte Rampling in névenrollen) zijn genoeg betaald om te doen alsof ze dat niet door hebben. Marion Cotillard probeert ‘Prepare the Animus!’ als Shakespeare te laten klinken. Dacht ze dat ze nog op de vorige set van regisseur Justin Kurzel stond: het bombastische Macbeth?
Michael Fassbender kiest evenzeer voor de vlucht vooruit met zijn vertolking van een ter dood veroordeelde uit 2016 die via die Animus ervaart wat voorvader en Assassijn Aguilar zes eeuwen geleden uitspookte. Zijn ernstig en intens spel vloekt met de beroerde dialogen en de zwakke plot. Wat geneuzel over vrije wil maakt geen The Matrix in een historisch sausje van een The Da Vinci Code voor verstokte fans van het game.
Niels Ruëll
