U zag haar al bij Bond en in Blade Runner 2049, nu heeft Ana de Armas met Blonde haar eerste grote hoofdrol beet.
‘Op het eerste gezicht kun je je afvragen wat een Amerikaanse vrouw uit het midden van de vorige eeuw gemeen kan hebben met een hedendaagse Cubaanse’, zegt Ana de Armas. ‘Meer dan je denkt. Toen ik het script las, begreep ik meteen wie Marilyn was en hoe ze emotioneel in elkaar stak. Dat is ook niet zo moeilijk. We zijn allebei vrouw, we hebben allebei ouders en dromen en dingen die we willen doen als we ouder worden. En het leven maakt het ons niet altijd gemakkelijk. Onderweg kom je soms vreselijke mensen tegen. Ik kan me dus vlot met haar identificeren. Als je de filmster wegdenkt, was ze ook maar een meisje zoals ik.’
Om maar te zeggen dat de 34-jarige Cubaans-Spaanse actrice er we iets in zag toen haar manager telefoon kreeg van Blonde-regisseur Andrew Dominik. De Armas wist wel dat ze zich te pletter zou moeten werken om Monroes overbekende fysiek, houding, uitstraling en stem geloofwaardig weer te geven. (Desnoods met hulpmiddelen: Dominik geeft toe dat hij hier en daar in postproductie Latijnse klanken heeft rechtgetrokken.) Maar ook daar deinsde ze niet voor terug: ‘Ik keek ernaar uit om al dat werk op mij te nemen.’
Ik ben baas over mijn eigen lichaam. Die luxe had Marilyn niet.
Het grote publiek leerde De Armas vorig jaar kennen in Bond-film No Time to Die. Als de opgewekte Cubaanse Paloma staat ze 007 bij wanneer die een feestje van Spectre infiltreert. Eén zwierige vechtscène volstond om een blijvende indruk na te laten. ‘Ana heeft een uitzonderlijk talent: ze zorgt ervoor dat de hele film om haar draait’, vindt Dominik. ‘Het is alsof zij de zon is en al de rest planeten.’ Hij had haar toevallig gezien in Knock Knock (2015), een weinig memorabele horrorthriller met Keanu Reeves. Maar De Armas was niet meer uit Dominiks geest weg te branden. ‘Het was alsof ik verliefd werd. Ik zag in haar meteen de Marilyn Monroe die ik zocht. Casting is instinct. Je weet het altijd wanneer de juiste persoon de kamer binnen komt. En ik had gelijk.’
Er was echter één probleem: De Armas, die nog maar pas in de VS aan de slag was, sprak amper Engels. Haar roots liggen in Cuba, waar ze als dochter van een leraar en een hr-verantwoordelijke in een kuststadje opgroeide, zonder computer, internet of gsm. Toen ze negen was, overleed haar grootmoeder en verhuisde het hele gezin naar Havana om haar grootvader te ondersteunen. Vijf jaar later schreef ze zich in aan de toneelschool. Haar eerste filmervaring was meteen een hoofdrol, in het migrantendrama Una rosa de Francia (2006). Na twee langspeelfilms en een tv-film besloot ze op haar achttiende al om andere horizonten op te zoeken: ze verkaste naar Madrid. Daar kreeg ze wel werk te pakken (voornamelijk tv, zoals de bovennatuurlijke serie El internado), maar na acht jaar vond ze het opnieuw welletjes en achtte ze zichzelf klaar voor de volgende stap: Hollywood.
Regisseur Eli Roth (Hostel) zag geen graten in Ana’s zware tongval om haar de rol van duivelse verleidster te geven in Knock Knock, maar voor ander werk moest ze haar gebrekkige Engels aanpakken. Een stoomcursus van drie maanden — elke dag van 8 uur ’s morgens tot 3 uur ’s middags — bracht haar al een stuk verder. Tot op de set van Blade Runner 2049 (2017) bijvoorbeeld, waarin ze het hologram Joi tot leven wekte. Of recent die van Knives Out, waar ze Daniel Craig leerde kennen. En niet veel later kreeg haar manager dus telefoon van Dominik.
Blonde laat zien dat de ‘casting couch’ in zowat elk kantoor stond in de tijd dat Marilyn carrière probeerde te maken. In wezen had zij niets te zeggen over haar eigen lichaam. Je was in dienst bij de studio, de bazen deden met je waar ze zin in hadden. Mede dankzij Marilyn Monroe, die als een van de eersten inging tegen die verdoken slavernij, liggen de kaarten vandaag anders. Zij het nog niet helemaal zoals het zou moeten.
‘Sommige dingen zijn inderdaad veranderd, andere nog niet’, zegt De Armas. ‘Ik kan nu wel zelf kiezen hoeveel ik van mezelf wil prijsgeven en hoeveel ik voor mezelf wil houden. Ik ben baas over mijn eigen lichaam. Die luxe had Marilyn niet, al heeft ze het geprobeerd. Ze kon ook moeilijk grenzen stellen. Ze had het lastig met afwijzing. Ze voelde de nood om geliefd en gered en verzorgd te worden. Maar ze kreeg het respect niet dat ze verdiende, en daar kon ze niet mee om.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
