De nieuwe intieme melodrama film van Naomi Kawase volgt een uitbater van een pannenkoekenkraam die een oud besje in dienst neemt.
Naomi Kawase, die vorig jaar nog in Cannes zat met Still the Water, zet haar fraaie cataloog van intieme melodrama’s over de clash tussen jong en oud, geest en materie en mens en natuur verder met deze onvervalste weepie over een uitbater van een pannenkoekenkraam die een oud besje in dienst neemt.
Aanvankelijk loopt de in zichzelf gekeerde fortysomething niet hoog op met het vreemde vrouwtje, maar wanneer ze de lekkerste bonenpasta in de wijde omtrek blijkt te kunnen maken, beginnen de twee outsiders langzaam naar elkaar toe te groeien, ook al heeft het vrouwtje als kind ooit lepra gehad en woont ze daardoor al haar hele leven in een instelling voor leprozen.
Toegegeven: het is een pitch met een benauwend hoge Oxfam-factor en ook nu toont Kawase zich niet vies van een scheut sentimentaliteit en evidente natuursymboliek, maar probeer maar eens een regisseur te vinden die uit al die overbekende ingrediënten zo’n vakkundig gemaakt en perfect op smaak gebracht filmgerecht kan maken. Niet zo krachtig als Shara of The Mourning Forest, maar wel een charmante, aandoenlijke film om uw ziel in de lotushouding bij te strekken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier