Geert Zagers mag het een zomer lang hebben over de dingen die hem fascineren.
Er zijn onderwerpen die ik niet meer in gezelschap ter sprake breng omdat ik ze toch niet uitgelegd krijg. Waarom het rustgevend is om oude afleveringen van Familieraad te kijken. Waarom ik heel, heel enthousiast ben over neoperreo, een genre waarin Zuid-Amerikaanse schoonheidsspecialisten zagerige, overstuurde, metaseksuele reggaeton maken. Waarom ik in 2016 een specifieke computermuis heb gekocht om semicompetitief Mijnenveger te spelen. Sommige dingen zijn gewoon niet voor iedereen. Heb ik me bij moeten neerleggen.
Ik snap het wel. Voor mensen die gamen al nutteloos vinden, is kijken naar mensen die gamen helemaal absurd.
Veruit het meest hopeloze om uit te leggen is evenwel waarom ik naar games kijk. Of specifieker: waarom ik de voorbije twee jaar op dagelijkse basis naar YouTube-video’s van The Last of Us Part II heb gekeken. The Last of Us Part II is een survivalshooter waarin je je een weg moet sluipen en schieten doorheen een postapocalyptische wereld, bevolkt door sektes en zombies. In het hardcore gamemilieu wordt er wat mee gelachen, wegens een té groot cliché, maar het is het spel waarmee ik de voorbije vijf jaar het hardst heb meegeleefd.
Dertig uur heeft het in de zomer van 2020 geduurd voor ik het had uitgespeeld. Sindsdien heb ik minstens even veel tijd gespendeerd aan het kijken naar ándere gamers die het spel spelen. Geen willekeurige video’s voor alle duidelijkheid, maar ‘grounded/no Damage’-video’s op YouTube, gemaakt door gamers die het op de hoogste moeilijkheidsgraad spelen. Ze hebben nauwelijks kogels, beschikken niet over een vizier om te mikken en sterven als ze één keer geraakt worden. Grounded/no damage-video’s komen dan ook niet zonder moeite tot stand: de makers moeten honderden keer hetzelfde level spelen, uitzoeken hoe de vijanden bewegen, een aanpak uitdokteren en opnieuw en opnieuw proberen tot hun timing juist zit. Het eindresultaat is één perfecte run, die ze op YouTube delen.
Ik snap het wel. Voor mensen die gamen al nutteloos vinden, is kijken naar mensen die gamen helemaal absurd. Alleen: in het geval van The Last of Us Part II is dat nu ook weer niet zó onbegrijpelijk. Het is simpel: er zit een plezier in om experts in één perfect getimede choreografie te zien uitvoeren waar je zelf enkel met veel geklungel doorheen bent geraakt. Wat, als je er te lang over nadenkt, niet zoveel verschilt van pakweg snooker. Ook daar zit de charme in het kijken naar iemand die ontzettend goed is in wat hij of zij doet. (Ik heb zelf ooit eens aan een snookertafel gestaan. Viel dik tegen.) Er zit een schoonheid in de geometrische precisie waarmee een snookerspeler de witte bal controleert. Er gaat aantrekkingskracht uit van een potentieel perfect controleerbare en voorspelbare wereld waarin een speler van bal naar bal naar bal speelt om een break op te bouwen. Wel, grounded/no damage-video’s zijn precies hetzelfde, maar dan met dode zombies in plaats van pots. Een perfecte run: niks anders dan een 147.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
