Achter de schermen van de Abattoir Fermé-film: ‘De meest relaxte filmset uit de geschiedenis’

Op de set van een nieuwe Belgische film. Deze week: Hotel Poseidon van Stef Lernous.

Abattoir Fermé, het theatergezelschap van Stef Lernous, bestaat twintig jaar en dat wordt onder meer gevierd met een eerste langspeelfilm. ‘Al sinds mijn eerste theateravonturen sporen mensen me aan om films te maken’, aldus de regisseur annex cinefiel. ‘ Hotel Poseidon wordt meer dan een verfilming van mijn theatrale universum, maar er zit nog steeds veel Abattoir Fermé in. Ik ben wie ik ben, dat theatrale krijg je er niet zomaar uit.’ Ook qua aanpak wijkt Hotel Poseidon af van de gemiddelde filmset. ‘Een klein team, weinig budget, geen bemoeienissen van buitenaf en een ambitieus plan: een ietwat avontuurlijke combinatie. Twee weken voor de opnames hadden we nog geen scenario op papier staan. Laat ons zeggen dat het allicht de meest relaxte filmset uit de geschiedenis van de cinema was.’

Veel wil Lernous niet kwijt over het verhaal, maar het draait om ‘den Dave’ ( Tom Vermeir) die het voormalige hotel van zijn vader betrekt en de feestzaal verhuurt om een centje bij te verdienen. In de scène op de foto komt hij in de hel terecht (waar hij het personage van Alyssa Gonzalez treft ). Existentiële horror, noemt Lernous het. ‘Je hebt American gothic, maar volgens mij bestaat er ook zoiets als Vlaamse gothic: communiefeesten waar ze halve perziken met tonijnsalade serveren en de hele familie schlagerhits meebrult. Voor mij is dat pure gruwel.’

Horror op z’n Abattoir Fermés, met andere woorden. Voor de cast rekende Lernous voorts op oude bekenden met wie hij hij eerder op de planken stond: Gene Bervoets, Tania Van der Sanden, Steve Geerts, Dominique Van Malder en natuurlijk de harde kern Kirsten Pieters, Tine Van den Wyngaert en Chiel van Berkel. Hotel Poseidon wordt ook de apotheose van Lernous’ Mechelse stadsartiestschap, dat in september afloopt. De stad speelt dan ook een belangrijke rol in de film. ‘Zo goed als alles werd hier gefilmd. Mijn band met Mechelen is altijd gebleven. Alles is hier behapbaar en iedereen kent elkaar, dat is fijn werken. Zo hebben we voor een feestscène samengewerkt met honderd Mechelse figuranten. Dat kwam heel dicht bij theater. Het mocht allemaal een beetje rock-‘n-roll zijn.’