Met A White, White Day schetst Hlynur Palmason een mysterieus rouwportret van een bonkige binnenvetter die de grip op zichzelf verliest.
In 1927 publiceerde Nobelprijswinnaar Ernest Hemingway Men without Women, een bundel vol scherp geobserveerde korte verhalen over gangsters en drinkebroers die nooit door de zachte hand van een vrouw zijn gekneed en zijn gehard door hun eenzame, wrede leven. De potige ex-politieman Ingimundur (Ingvar Sigurdsson) in Hlynur Palmasons kolkende emothriller A White, White Day zou zo uit een van die verhalen ontsnapt kunnen zijn. Alleen heeft hij ooit wél liefde gekend.
In elke scu0026#xE8;ne vermengt de cineast het mooie en meedogenloze met pou0026#xEB;zie.
Nadat Ingimundurs vrouw in een auto-ongeval is gestorven, trekt de binnenvetter zich in zijn ruwe bolster terug om zijn kwetsbaarheid en zijn gevoelens te verstoppen. Wanneer zijn psychiater over die opgekropte emoties wil praten en vraagt wie hij diep vanbinnen is, antwoordt Ingimundur moeizaam: een man. Hemingway-mannen zoals Ingimundur praten niet over liefde, verlies en rouw. Maar in tegenstelling tot de great American novelist kijkt Palmason niet achter zulke façades door details in een sobere, uitgebeende taal te reproduceren. Liever boort hij Ingimundurs kolkende innerlijk op poëtische wijze aan door geduldig te wachten en de omgevingsdruk stilaan op te voeren zodat er barsten in diens pantser opduiken, iets wat de IJslandse regisseur ook al deed in zijn debuut Winter Brothers (2017), over twee ongelukkige mijnwerkers. Omdat tijd bij zulke barre mannen de wonden niet heelt, maar infecteert.
Palmason speelt handig met tijdsverloop, verwachtingen en de IJslandse omgeving om zijn kleurloze kroniek van een aangekondigde inzinking spaarzaam te ontvouwen. In een mistige timelapse toont hij hoe Ingimundur seizoenenlang in een afgelegen huis aan het klussen is. Een brutale vechtpartij fleurt hij op met een adembenemend panorama door het grote gevangenisraam. In elke scène vermengt de cineast het mooie en meedogenloze met poëzie.
Die evenwichtsoefening houdt Palmason moeiteloos de hele film vol. Zelfs wanneer hij met Leonard Cohens Death of a Ladies Man plots een scheut sentimentaliteit aan zijn verstilde portret toevoegt. Schuilt er dan toch een weke ziel in zijn emotioneel vastgeroeste Hemingway-personage? Hoop vooral niet op een eenduidig antwoord.
A White, White Day
Hlynur Palmason met Ingvar Sigurdsson, Ída Mekkín Hlynsdóttir, Hilmir Snær Gudnason
