Het manifest van Dogma 95 leverde uiteindelijk 35 films op die officieel de tien geboden volgden. Zeven titels die boven het maaiveld uitsteken.
Festen (1998) – Dogme #1
Thomas Vinterbergs Festen is de eerste en bekendste Dogma 95-productie. Op het menu? Een stevig familieschandaal rond seksueel misbruik. Na een recente zelfdoding in de familie, loopt een chique verjaardagsfeest compleet uit de hand. Festen viel meteen in de smaak en mocht maar liefst 27 prijzen in ontvangst nemen, waaronder de juryprijs van het filmfestival van Cannes. Wie goed oplet, herkent Thomas Vinterberg als taxichauffeur.
The Idiots (1998) – Dogme #2
Lars von Trier zorgt voor de meest controversiële film in het lijstje. Een groep volwassenen in een commune op het platteland wil hun ‘innerlijke idioot’ ontketenen, wat een reeks bizarre scènes oplevert: van een zomerse skitrip tot gangbangs. The Idiots werd in enkele landen gecensureerd wegens zijn expliciete seksscènes, maar het waren vooral de passages waarin de ‘idioten’ een verstandelijke beperking veinzen in het openbaar die veel stof deden opwaaien.
Mifune (1999) – Dogme #3
Deense tragikomedie van Søren Kragh-Jacobsen waarin Kresten zijn succesvolle leventje in Kopenhagen moet achterlaten om terug te keren naar de boerderij van zijn ouders. Na de dood van zijn vader moet Kresten voor zijn verstandelijk gehandicapte broer zorgen. Al snel krijgt hij hulp van de nieuwe huishoudster Liva, die een verleden als sekswerker verbergt. Wanneer de vrouw van Kresten berichten hoort over overspel, breekt er chaos uit op de boerderij.
Julien Donkey-Boy (1999) – Dogme #6
Harmony Korine – vooral bekend als regisseur van Spring Breakers (2012) – bracht in 1999 al een Amerikaanse Dogma 95-film op het grote scherm. Het drama zoomt in op Julien, een man uit een disfunctionele familie die lijdt aan schizofrenie. Thema’s als verdriet en misbruik achtervolgen het gezin. Julien Donkey-Boy was de eerste niet-Europese film die volgens de Dogma 95-principes geproduceerd werd.
Italian for Beginners (2000) – Dogme #12
Deze romantische komedie van Lone Scherfig is een pak luchtiger. In de eerste Dogma 95-film van een vrouwelijke regisseur wagen zes verloren zielen uit een klein stadje in Denemarken zich aan een cursus Italiaans. Behalve Italiaans leren ze ook het belang van solidariteit en troost. En wanneer hun leraar plots een hartaanval krijgt tijdens de les, moeten ze op elkaar terugvallen. En dat gaat gepaard met het nodige drama.
Strass (2001) – Dogme #20
Ook een Belg in het lijstje: Vincent Lannoos experimentele productie speelt zich af in een Brusselse toneelschool, waar op verzoek van de directie een documentaire gedraaid wordt. Al snel valt de excentrieke toneelleraar Pierre Radowski op, die de ‘open door’-leermethode predikt en af en toe met studentes in bed belandt. Na klachten over misbruik en mishandeling verlopen de opnames niet zonder slag of stoot.
Open Hearts (2002) – Dogme #28
Susanne Bier bracht in 2002 deze tragikomedie uit over twee koppels die getraumatiseerd achterblijven na een ingrijpend ongeval. Wanneer de vrouw van het voortaan verlamde slachtoffer gevoelens ontwikkelt voor de partner van de vrouw die hem aanreed, wordt het verwerkingsproces alleen maar pijnlijker. Biers productie is opvallend openhartig en komt vlijmscherp binnen.