’38 Témoins’: Een aanslag op het geweten

De Naamse regisseur Lucas Belvaux voert nog maar eens een gewetensonderzoek met het klinisch kille dossierdrama ’38 Témoins’.

38 Témoins **

Lucas Belvaux met Yvan Attal, Sophie Quinton, Nicole Garcia

In 1964 werd Kitty Genovese aangerand, neergestoken en dood achter gelaten in een drukke straat in New York, maar alle 38 buurtbewoners claimde achteraf niets gehoord of gezien te hebben. Die collectieve onverschilligheid en berekende lafheid zorgden indertijd voor een golf van verontwaardiging die kennelijk nog steeds niet is uitgedeind. In zijn nieuwe langspeler doet Namenaar Lucas Belvaux de infame affaire Genovese nog eens over, maar dan getransponeerd naar de Franse havenstad Le Havre en het hier en het nu.

Moreel kompas van dienst is Louise (Sophie Quinton), die voor haar werk in het buitenland zat toen in haar straat een brutale moord werd gepleegd. Ook haar man Pierre (Yvan Attal), die als havenloods werkt, was niet thuis op het moment van de feiten – althans: dat is wat hij tegen Louise en de flikken beweert. De vraag is alleen waarom Pierre sindsdien dan zo verkrampt doet, zich door zijn overbuur bespied waant en ’s nachts in bed ligt te woelen.

In zijn gekende strak bemeten stijl weet Belvaux de drukkende sfeer van cynisme en apathie die ervoor zorgde dat niemand die nacht de flikken belde, perfect te evoceren. Dat gegeven wordt nog versterkt door de vale grijs- en blauwtinten die zowel de interieurs als de havendecors kleuren. Voor zover er al van kleuren sprake is. Hoewel het dossier als een polar is verpakt – inclusief archetypes als de plichtbewuste flik, de wereldwijze journaliste en de getormenteerde antiheld – is het Belvaux niet om de moordzaak zelf te doen. Wat telt, zijn de morele dilemma’s die onder de klinisch kille façade schuilen en met bijna machinale precisie worden ontleed en op het belerende af becommentarieerd.

Wie zijn politiefilms graag (ont)spannend en zijn huiselijke melodrama’s graag ontroerend heeft, is bij Belvaux als vanouds aan het verkeerde adres. Net als in voorgangers La raison du plus faible (waarin arbeiders een hold-up plegen op hun fabriek) en Rapt (over de ontvoering van Baron Empain) mikt Belvaux veeleer op de hersenen – of beter: op het geweten – dan op het hart. Alleen doet hij dat op zo’n consequente, strak gecomponeerde en bijna onthechte manier dat er ondanks alles een bezwerende en viriele kracht van uitgaat.

Eat your heart out, Werenfried Witse.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content