25 jaar ‘Home Alone’: waarom Kevin McCallister eigenlijk een sociopaat is
De populaire kerstfilm ‘Home Alone’ mag vandaag 25 kaarsjes uitblazen. Maar los van de feestelijke setting en de sentimentele familieboodschap van de prent, is de knullige Kevin ook de meest miskende achtjarige sociopaat van de popcultuur.
Het is vandaag 25 jaar geleden dat Kevin McCAllister (Macaulay Culkin) voor het eerst alleen thuis werd gelaten. De film van regisseur Chris Colombus en schrijver John Hughes verscheen op 16 november 1990 in de bioscoop en is sindsdien niet meer weg te denken uit de kerstmisprogrammatie.
Los van de feestelijke setting en de sentimentele familieboodschap van de prent, is de knullige Kevin ook de meest miskende achtjarige sociopaat van de popcultuur. Toegegeven, de knaap kampt met huisvredebreuk van de meest karikaturale boeven op het witte doek. Maar bij de horror die daarop volgt heeft hij continu de touwtjes in eigen handen.
Maniakaal meesterbrein
Om te beginnen: Kevin McCallister heeft duidelijk niet de meest gezonde gezinssituatie meegekregen. Als je als ouderpaar erin slaagt je kind tot twee keer toe uit het oog te verliezen, neig je toch meer naar verwaarlozing dan verwarring. Daarbij komt nog eens dat Kevin het mikpunt is van pesterijen, niet alleen op school maar ook door zijn broer Buzz (Devin Ratray), die met zijn troeteltarantula het leven van Kevin en zijn omgeving verziekt. Het is dus ergens begrijpelijk dat Kevin wat me-time nodig heeft en zijn familie wegwenst.
Wanneer hij dan eindelijk alleen achtergelaten wordt, schopt hij de voor de hand liggende, onschuldige herrie waar ieder kind zich schuldig aan zou maken: junkfood bestellen, gewelddadige films bekijken, door pornomagazines snuisteren en lange conversaties met zichzelf voeren. Heel normaal, dus. Maar wanneer zijn solitair huisje geviseerd wordt door inbrekers Marv (Daniel Stern) en Harry (Joe Pesci), die zichzelf The Wet Bandits noemen, reageert Kevin met roekeloze wraakacties die getuigen van ongeziene territoriale agressie. Als een maniakaal meesterbrein beraamt Kevin McCallister inventieve maar sadistische plotten die de inbrekers in kwestie doen verbleken tot muurbloempjes.
Kevin transformeert het huis in een levensechte muizenval met martelingen. De inbrekers zijn daarom meer de slachtoffers dan de daders in dit verhaal. Enkele voorbeelden van de beestachtige boobytraps: een stomend heet strijkijzer in het gezicht, een deurklink die de initialen van McCallister brandmerken, een vlammenwerper die het hoofd verbrandt, een nageltapijt waar de welkommat moet liggen en kerstballen die gebruikt worden als dodelijke glasscherven. Bovendien mist de jonge Kevin, continu met speelgoedkogeltjesgeweer over de schouder, medeleven en heeft hij lol in de pijn die hij veroorzaakt: ‘You guys give up or are you thirsty for more?’
Martelreeks
Pas na een lange reeks martelingen die verrassend genoeg niet tot de dood leiden, besluit Kevin de politie erbij te halen. Met zijn engelensnoetje manipuleert hij zijn ouders en speelt hij achteraf in op hun schuldgevoel om weg te komen met zijn wandaden. Meer nog, hij wordt bewonderd en geprezen, ook door zijn broer Buzz.
Conclusie: Kevin McCallister is een jongen die zich niet weet aan te passen aan zijn omgeving, manipuleert en charmeert, en de grens van wettelijke zelfverdediging ver achter zich laat.
Als er één kind is dat zeker niet zonder supervisie mag ronddwalen, is het Kevin McCallister. Of hij echt een psychopaat is, kan je natuurlijk moeilijk zeggen over de achtjarige McCallister. Regisseur Chris Colombus deed recentelijk in Entertainment Weekly uit de doeken dat het personage Kevin McCallister anno 2015, intussen dus 33, waarschijnlijk in hetzelfde huis zou wonen met zijn gezin.
Ergens kan dat mooi klinken, maar gezien zijn verleden lijkt het eerder beangstigend. Je kan bijna niet anders dan vermoeden dat Kevin zijn praktijken na 25 zodanig op punt heeft dat hij wel eens de echte Jigsaw Killer uit Saw, die andere martelreeks, zou kunnen zijn. (AW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier