‘Na ‘Misdaaddokters’ hoop ik dat alles goed gaat in de relatie van Gilles De Coster’

Onze tv-recensente bekeek de eerste aflevering van het nieuwe Canvas-programma ‘Misdaaddokters’ en stelt vast dat fictie en realiteit bij wetsdokters niet mijlenver uiteenliggen.

Eind 2017 was ik nog danig onder de indruk van Gilles De Coster die in een kale ruimte strafpleiters in de ogen keek. Tot bleek dat die tafel, die twee stoelen, dat metalen frame, die waterkan, de camera die inzoomt op de zweetdruppels die zich op slapen en bovenlip vormen, kortom, de hele sfeer een doorslagje was van het Nederlandse programma Kijken in de ziel. Sinds het ontstaan van VTM dertig jaar geleden kijkt niemand hier nog naar de Nederlandse televisie. Blijkbaar menen makers dat ze dan ook onvermeld en ongestoord leentjebuur mogen spelen.

Je kunt daar vervelend over doen, dat het hele format niet origineel is, en ja, het ware wel netjes geweest mochten de makers dat in de aftiteling vermeld hebben, maar voor mij deed het geen afbreuk aan de spanningsboog die De Coster en zijn gasten tijdens een simpel gesprek over hun beroep wisten op te bouwen en vast te houden.

Dit jaar heeft De Coster wetsdokters uitgenodigd. Opnieuw is het niet duidelijk of hij dat nu afgekeken heeft. In ieder geval heeft de nieuwsdienst van VTM voor de dertigste verjaardag van de zender ook een reeks over wetsdokters in elkaar gebokst. Omdat op een commerciële zender de spanningsboog toch nog altijd enigszins parallel loopt met het sensatieniveau, wil men daar de wetsdokter op de plaatsen delict volgen. Op Canvas praat men erover. En dat spreekt al meer dan genoeg tot de verbeelding.

Slagers van de geneeskunde, worden ze ook wel eens genoemd, de misdaaddokters die met het opmeten van bloeddruppels, het analyseren van lichaamsvochten, het determineren van maden, het peuteren in hoofdelijke schotwonden het verhaal van dode mensen tot leven brengen.

De gesprekken met de verschillende wetsdokters begonnen kabbelend. Ze hadden het over hun eerste zaak. Bij de ene was dat het lichaam van een vermoorde dierenarts in de gracht, bij een ander een zak vol slachtafval. Ze omschreven ook het waarom van hun beroepskeuze. Zo lang Evy De Boosere het zich kon herinneren was ze gefascineerd door de schoonheid van het menselijke lichaam en dan vooral de binnenkant ervan, de schedel, de ruggengraat, de knokels en beenderen. Voor boerenzoon Geert Van Parijs was de dood dan weer altijd deel van het leven geweest.

Maar het ging ook onrechtstreeks over de ontwikkeling van het sporenonderzoek in België, iets waarvoor Wim Van de Voorde cruciaal is geweest. Hij kreeg de beelden van de Delhaize in Aalst te zien na de moordende doortocht van de Bende van Nijvel. Hij zuchtte diep. Hij zag wat wij met ons ongeoefende oog niet konden zien. Door onnauwkeurigheid werden kostbare sporen vernietigd. Het is het eerste wat hij zegt aan een nieuwe assistent: ‘Blijf. Overal. Af.’ Er volgden ook beelden van Van de Voorde in actie. Hoe hij met rode woldraden de richting van een bloedspoor uitzet. Ik dacht dat het enkel in de film zo gebeurde, maar nee, bij wetsdokters schurken fictie en realiteit tegen elkaar aan. Behalve dan die hoge hakken. Die draagt een wetsdokter nooit. En de huizen zien er zelden zo fancy uit als in CSI.

Al snel groef De Coster dieper en werd het morbider. Hij wilde weten of het makkelijk was een moord te verhullen als ongeval en wat dan wel de beste manier was om iemand om het leven te brengen. Hoe leid je een wetsdokter om de tuin? Iemand van een stenen trap duwen, luidde het antwoord. En het lijk in Nederland dumpen. Want daar was het niveau van de wetsdokters minder dan hier. Alles leek daarmee gezegd. En toch is er nog een volgende aflevering. Ik ben benieuwd. Verder hoop ik dat alles goed gaat in de relatie van De Coster.