‘Ik had Dokter Bea graag gezien toen ik twaalf was en mezelf aflebberde voor de spiegel’

Onze vrouw kreeg haar twee zonen niet warm voor De Dokter Bea show en keek dan maar zelf: ‘Plots besloop de angst me dat mijn zonen vinden dat niet alles bespreekbaar moet zijn. Dat kon toch niet.’

Mij leek het een goed idee om met mijn twee zonen van tien en twaalf naar De dokter Bea show te kijken. Gezellig, weet je wel. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat geen enkele vraag te gek is – het uitgangspunt van dit programma over liefde, puberteit en seks -en reken ik mezelf tot het slag ouders voor wie alles bespreekbaar is.

‘Jongens,’ zeg ik dan ’s morgens aan de ontbijttafel als de ene speculoospasta op zijn boterham smeert en de andere cornflakes in zijn kom giet, ‘is er iets dat jullie willen bespreken?’ Meestal vinden ze dat er niets te bespreken valt, waardoor ik vol liefde besluit dat dat ook goed is, kinderen zonder problemen.

Ze lieten me zitten met mijn Dokter Bea show. Het ging over kussen die eerste keer. Of zoals dokter Bea — de heerlijke Eva Van der Gucht — het in de lift naar de verdieping van een bekend viroloog omschreef: lebberen, muilen, zoenen, leveren.

Dat laatste vond ik wel een vreemd woord voor kussen. Ik vroeg me af of dat het nieuwe slang was, die veranderlijke taal waarmee de jeugd zich in hipheid altijd weet te onderscheiden van ouders die menen nog wel mee te zijn.

Ik had het graag met mijn zonen besproken, maar die waren al weg. ‘Beikes,’ hadden ze in koor geroepen, ‘laat ons weten als dit voorbij is’, en ze waren naar hun kamers getrokken. Plots besloop de angst me dat mijn zonen vinden dat niet alles bespreekbaar moet zijn. Dat kon toch niet. Ik noteerde het in het gezinsdagboek. We moesten dit bespreken. Taboes waren verboden. Nee, niet verboden, dat woord gebruikten we niet. Laten we zeggen: ongezond.

Ondertussen was dokter Bea met haar zoen in een rood petrischaaltje aangekomen bij meneer Van Ranst, de dokter-viroloog. Die had het schaaltje in de kweekkamer gelegd en waar eerst niets te zien was, tenzij de wat vettige glans van een afdruk van volle lippen, dook nu een woud van witte schurft op over de gewelfde oppervlakte van die getuite lippen.

Even was ik blij dat mijn zonen al hadden afgehaakt. Dit leger van korrels had hen nog minder fan van kussen gemaakt dan ze nu al zijn. Gelukkig benadrukte dokter Bea op vele wijzen dat ‘kussen helemaal niet vies is’.

Ik vond het toch bizar dat dat het eerste was wat dokter Bea deed: een bacteriekweek nemen van een zoen. Ik raakte even mijn lippen aan en trok toen snel mijn hand terug, want had dokter viroloog niet gezegd dat handen een ware broeihaard van bacteriële cellen zijn?

Toen kwam het beste deel van de show. De uitleg over het ‘hoe’ van het kussen, en kijk, dit had ik zelf graag gezien toen ik twaalf was en mezelf aflebberde voor de spiegel.

Dokter Bea legde vol vuur de zwaard- wasmachine-hondregel uit: niet met je tong steken, niet rondtollen als een dolle wastrommel en niemands gezicht aflikken als een overenthousiaste blaffer. Twee minderjarigen mochten het op een draaiend platform demonstreren, en dokter Bea liet zien hoe eenzamen van hart konden zoenen met een cupcake.

Ik schreef zwaard, wasmachine, hond in het gezinsdagboek voor de dag waarop ik de grote kusvraag zou krijgen. Of nee, ik besloot mijn zonen er hier en nu weer bij te halen. Dit was basiskennis. ‘Ja, ma?’ zeiden ze. Ik spoelde even terug. ‘Kijk, zo moet je kussen.’ Ze zuchtten onhoorbaar en rolden met de ogen — zwaard, wasmachine, hond, ik lipte het met dokter Bea mee — ik hoorde een korte kreun naast mij. ‘Mogen we nu verder met Lego spelen?’

Ik ben fan van dokter Bea. Of dat ook voor mijn zonen geldt, moeten we nog bespreken. ‘Morgen samen cupcakes bakken’, noteerde ik in het gezinsdagboek.