‘”Help, mijn borsten staan online!” is de beste schooltelevisie in jaren’

‘Voor de originele cameravoering of poëtische montage moet je niet naar Help, mijn borsten staan online kijken, maar het programma is wel pertinent en noodzakelijk’, schrijft onze tv-recensente.

‘Shmet.’

De twee puberzonen hingen op de bank, verdiept in de wondere wereld van hun telefoons. Ik riep hen tijdelijk terug tot de realiteit met de vraag wat ze ervan vonden dat jongens naaktfoto’s van meisjes laten circuleren op hun favoriete socialemediakanalen.

‘Shmet’, zeiden ze in koor. ‘Shmet?’ Een zucht. De telefoons werden neergelegd. ‘Het zijn klootzakken die dat doen’, legde de oudste uit. ‘Dat is shmet.’ Ik wilde het noteren om te onthouden.

‘Hoe schrijf je shmet?’ Gegrinnik op de bank. ‘Dat schrijf je niet, hè ma. Dat zeg je.’ ‘Maar als het echt moet, dan zo.’ De jongste nam mijn balpen over.

De wekelijkse cursus jongerentaal leidde ons even af van de echte vraag. Of dat vaak gebeurde? De oudste wist dat er op school foto’s circuleerden. Hij wist ook dat je dat in het bijzijn van je ouders maar beter afkeurde. Hun reacties waren bijna griezelig exacte replica’s van de reacties van de klas leerlingen in een Aalsterse school die Evi Hanssen ondervroeg. Met een belangrijk verschil. De zonen beschuldigden de meisjes niet, maar noemden de jongens volslagen idioten. Ik troostte me met de gedachte dat we erin geslaagd zijn twee jongens te doordringen van enig feministisch gedachtegoed. Maar het kan natuurlijk evengoed dat ze netjes zeggen wat je wilt horen om de lieve huiselijke vrede en de bijbehorende privileges niet onnodig te verstoren.

Voor de originele cameravoering of poëtische montage moet je niet naar Help, mijn borsten staan online kijken, maar het programma is wel pertinent en noodzakelijk. Hanssen schuimt de duistere kanten van het internet af, toont dat het een omgekeerde vergeetput is met mondiale vertakkingen, waarbij naaktfoto’s moeilijker te verwijderen zijn dan oliesmurrie van vogelveren.

Valerie wist wat dat betekende. Twintig jaar geleden was een naaktfoto van haar op het internet beland. Hij dobberde nog steeds op de digitale golven. Soms met haar mailadres erbij. Al twintig jaar sleurde Valerie dat naakte geheim met zich mee. Het had haar gemaakt tot wie ze in haar eigen ogen was: een totale mislukking. Hanssen legde meelevend een hand op haar been. Wat doe je anders bij zo veel opgespaard leed?

Xiara was dertien toen ze haar naakte borsten naar een jongen doorstuurde. Joline was vijftien toen ze hetzelfde deed. Ze was verliefd, hij drong aan, ze vertrouwde hem, hij gebruikte haar. De volgende dag had de hele school het gezien. Ze besloot om nooit meer gezien te worden en slikte alle pillen die ze vond. Xiara sneed zichzelf overal waar ze kon en werd verplicht opgenomen in de psychiatrie.

Beiden gingen gebukt onder een joekel van een schuldgevoel. Ze illustreerden wat doorheen de hele aflevering gonsde: meisjes die hun borsten fotograferen, zijn sletten, jongens die dickpics posten, zijn gewoon stoer. Het is 2020 en nog steeds is seksuele uitdaging het terrein van de man.

Dat toonde Daan netjes aan. Op een dag stond de politie voor zijn deur. Hij had naaktfoto’s van een meisje gedeeld. ‘Zonder wederzijdse toestemming is dat strafbaar. Al helemaal als het over minderjarigen gaat’, liet onderzoeksrechter Philippe Van Linthout verstaan. Daan had wel door dat het niet netjes was wat hij had gedaan. Maar, sputterde hij tegen, zij had wel die foto’s gestuurd. ‘Op jouw vraag’, kaatste Hanssen de bal terug. Hij haalde zijn schouders op. Het was ook niet zo moeilijk om ze zo ver te krijgen, legde hij uit. Vanonder zijn hoodie keek hij Hanssen aan. ‘Je moet ze gewoon een beetje uitdagen.’

Het zal wel zijn omdat ik twee puberzonen in huis heb, maar Help, mijn borsten staan online is de beste schooltelevisie in jaren. En dat is een compliment.