‘Dertigers’ lijkt niet meer dan een langgerekte reclamespot voor de middelmatigheid van het leven

De nieuwe dagelijkse fictiereeks ‘Dertigers’ mag volgens onze tv-recensente best wat meer zijn dan huisje-boompje-beestje: ‘wat mager om er een hele serie op te bouwen.’

‘En wat doen we als we iets te vieren hebben?’ Het woord ‘dansen’ schoot door mijn hoofd, maar het stel dertigers in de reeks met die titel is Vlaamser en vooral traditioneler in zijn feestvreugde. Als zij iets te vieren hebben, dan drinken ze. Niet langer jenever zoals bij bompa in de fermette – daarvoor hebben ze dankzij een rist lowcostmaatschappijen net iets te veel van de wereld gezien – maar wel tequila.

Verder doen ze precies zoals bompa voor hen deed. Eén glas is geen glas. En dus worden de glazen nog eens gevuld. Dat er daarna ook gereden moet worden, of babysits naar huis moeten worden gebracht, doet er niet toe. Ofwel heeft Bob dertig jaar voor niets sleutelhangers uitgedeeld, ofwel is deze reeks geschreven door een stel mannelijke vijftigers. Ook op andere vlakken lijken de dertigers eerder kopieën van vorige generaties dan nieuwere versies. Ze kroppen gevoelens op, slikken geheimen in, vermijden gesprekken die ertoe doen en houden vooral de schone schijn hoog.

Ongetwijfeld zijn de dagelijkse belevenissen van Pieter, Tinne, Bart en co. bedoeld om ons te laten ontspannen na een drukke werkdag. De vraag is alleen of de scenario’s van deze reeks daarvoor zo tam moeten zijn? Pieter heeft een platenzaak waar evenveel te beleven valt als op de kamer van een slapende bejaarde. Vrijgezel Saartje kijkt op zondag alweer uit naar de volgende zaterdag en als die zaterdagavond dan liggend op de bank wordt doorgebracht, dan wordt er geklaagd dat ze op zaterdag op de bank ligt.

Het moet gezegd: de scenaristen hebben het lijstje met diversiteitscriteria netjes afgevinkt. Elias is gekleurd én homo en Nora heeft familiewortels in een land in de Balkan. Verder lijkt elk van de dertigers rond de kerktoren te blijven hangen. Ze hebben een relatie, ze hebben er een gehad, of ze zijn op zoek naar wat op een relatie lijkt, ze hebben kinderen of zijn in verwachting, ze kijken porno en worden betrapt door hun vrouw terwijl ze aan hun fluit trekken.

Je zou stilaan hopen dat de gelijkschakeling tussen man en vrouw er zo diep in gesleten is dat het ondertussen manlief is die vrouwlief betrapt bij het turen naar pikante filmpjes, maar de meest feministische uitwas van deze reeks beperkte zich voorlopig tot een scène in de derde aflevering. Omdat vrouwtje Tinne ging ‘shoppen met de vriendinnen’ werd het meest mannelijke van alle personages, Tom, gedwongen maandverband te kopen voor de dochter die voor de eerste keer ongesteld is. Om hem over deze rituele hindernis te loodsen schakelde hij de klassieke hulplijn in: de mama, die hem adviseerde een ‘dun dingske’ te kopen en ‘vooral geen tampons’.

U begrijpt: de spanning in Dertigers is bij momenten te snijden. Het is nu vooral wachten op het moment waarop het eerste koppel uit de reeks aan de noodzakelijke verbouwing begint of een nieuwe keuken kiest in de Ikea-catalogus.

Huisje-boompje-beestje, dat is blijkbaar het verhaal van deze dertigers. Daar is niets mis mee, maar het is wat mager om er een hele serie op te bouwen. Al zou er ook een onverwerkt trauma zijn dat nog uitgespit moet worden. Gelukkig maar, anders is dit echt niet meer dan een langgerekte reclamespot voor de middelmatigheid van het leven en voor Antwerpen. Ja, dat klinkt even opwindend als het is.