‘De ambassade’ biedt een andere blik op toeristen en lichtjes marginale medemensen

Onze tv-recensente keek naar ‘De ambassade’, het nieuwe tv-programma op Vier. Maar erg spannend blijkt zo’n ambassade niet te zijn.

Belgische mannen die de liefde van hun leven als per toeval in Thailand ontmoeten en er liever nu dan later mee willen trouwen, hebben een attest ‘Geen huwelijksbeletsel’ nodig. In het consulaat van Bangkok moeten ze daarvoor bij Elie langs. Met de zakelijkheid van een man die in de wieg is gelegd om checklists af te vinken ondervraagt Elie de ene na de andere heer met huwelijksverlangens. Standaardvraag na standaardvraag overloopt hij of ze hun toekomstige partner langer dan gisterenavond kennen, of ze met haar enigszins kunnen communiceren en of er een bruidschat werd betaald. ‘Natuurlijk’, antwoordt Luc met de vrolijke goedgelovigheid waar mannen met een voorliefde voor Thaise vrouwen wel vaker last van hebben. Elie knikt en legt de aanvraag van Luc met de neutrale blik van de ambtenaar op de stapel ‘verdacht’. Luc, een man die in songteksten praat, reageert met een variant op ‘we zullen doorgaan’.

Of zijn aanstaande bruid alleenstaande is, wil Elie dan weer van Frank weten. Frank probeert de vraag in het Engels over te brengen aan zijn toekomstige. Ze lacht breeduit zoals ze meestal lacht als blanke mannen van middelbare leeftijd haar iets vragen. ‘Wacht’, zegt Frank. Voor wie elkaars taal niet spreekt, is er altijd Google Translate. Frank tikt wat woorden in op zijn smartphone. Het toestel slaat vooral wartaal uit. ‘Mijn vingers zijn te dik voor sommige toetsen’, zucht Frank. Elie knikt en oordeelt dat de basis voor een huwelijk toch wat smalletjes is.

Volgens de commentaarstem gaat De ambassade over Belgen in nood in het buitenland en de Belgen die hen uit die nood helpen, en dat vanuit vier ambassades of consulaten verspreid over vier steden: Bangkok, Nairobi, Rio en New York. Terwijl in Bangkok die nood nogal uit mannen met voortplantingsdrang bestaat, schrijft het consulaat in Barcelona vooral tijdelijke paspoorten uit voor mensen die – om het in de woorden van ervaringsdeskundigen Chris en Willy te zeggen – overvallen werden door pickpockets. Chris is haar bril kwijt en moet nu al die donkere metrotrappen af met een zonnebril. Spannender dan dat wordt het achter de schermen van het consulaat in Barcelona trouwens niet. Al mogen we er als kijker wel getuige van zijn hoe de medewerkers ’s middags aan tafel samen een broodje eten.

Dat klinkt even oninteressant als het is. Maar om het banale van de beelden te compenseren ratelt de voice-over teksten af die geschreven lijken door een veertienjarige met een bijzonder gevoel voor dramatiek. In Nairobi is de consulair medewerker er niet om telefoons op te nemen, nee, zij is er voor ‘superdringende oproepen’.

In datzelfde Nairobi zit Michael niet zomaar in de problemen, hij zit er ‘geweldig diep’ in en even later is hij niet gewoon bang, maar heeft hij ‘geweldige schrik’. Zijn toeristenvisum is vervallen, de vrouw die hij online heeft ontmoet en voor wie hij op het vliegtuig was gestapt, is ondertussen zwanger en nu wil hij graag gerepatrieerd worden zoals dat in het ambtenarees klinkt. ‘We hebben weer zo’n geval aan de lijn’, brengt consulair medewerkster Gisèle haar baas Hilde op de hoogte. Michael is niet de eerste die zich geweldig diep in nesten heeft gewerkt en aan het vermoeide gelaat van Hilde te zien zal hij niet de laatste zijn. Altijd mannen, zal Hilde zich in aflevering twee tussen neus en lippen laten ontvallen. En zo lijkt het alsof er gemiddeld twee types mensen bij het consulaat komen aanwaaien. Toeristen die hun portefeuille verloren hebben en de lichtjes marginale medemensen die ergens onderweg zichzelf verloren zijn.