‘Huis’ van LOD: de schoonheid van een donker hoofd

Inne Goris is een van de meest intrigerende (jeugd)theatermakers. Een exemplaar dat de aandacht van wie dan ook weet vast te houden met golven stilte en flitsen donkerte. Zo blijkt ook uit Huis.

Onze wandeltip van de week: wandel eens naar én tijdens Huis van LOD Muziektheater. Huis is een zintuiglijk luisterspel dat je enkel op kousenvoeten mag betreden. Voor je het weet, liggen die kousenvoeten op het diepgrijze, hoogpolige tapijt waar je vingers gretig doorheen graaien terwijl je op een van de dikke, witte hoofdkussens zit die op het tapijt en rond een betongrijs huis liggen.

Dat huis domineert de ruimte. Het lijkt aangesneden met een taartmes en in vier gelijke hoeken verdeeld. Die hoeken staan een beetje uit elkaar zodat je doorheen het huis kan kijken én wandelen.

Er is een kamer waar een gedekte tafel onder een laagje ijs ligt. Misschien wel het laagje ijs dat rond het hart van de moeder en de dochter ligt? De moeder vertelt haar verhaal in de koptelefoon die elke jonge toeschouwer krijgt. De dochter vertelt haar versie van het verhaal in de koptelefoon die de volwassen toeschouwers dragen. De vader is afwezig en dat is net het probleem van moeder en dochter…

Terwijl de vertelstem zich in je oren nestelt en de zon traag rond het huis lijkt te cirkelen, dwaal je door die secuur in donkere tinten vormgegeven kamers. Er is een meisjesslaapkamer, een verlaten badkamer waar schelpen in de wasbak groeien en een kamer waar het toegangsgat zodanig klein is dat enkel de kinderen zich erin wagen. Dit is de kamer waar de kinderen even pauze (mogen) nemen van de volwassenen.

Inne Goris treedt met deze voorstelling een seizoenstrend bij waar volwassenen en kinderen eenzelfde voorstelling op een andere manier moeten beleven. Ze vult die trend meteen het slimst én het mooist in. Slim omdat ze volwassenen en kinderen niet scheidt maar hen gewoon samen van de voorstelling (en elkaar) laat genieten. Ook al krijgen ze door de koptelefoon een andere versie van het verhaal te horen.

Bovendien is dit een van de visueel allermooiste voorstellingen die Goris, een vrouw met een voorliefde voor verstild toneel in installatie-achtige decor, ooit maakte. Je waant je er, dankzij het zachte klankenlandschap van Wouter Snoei, in een huis aan zee. Het huis lijkt een somber hoofd waar het gebrek aan warmte alle herinneringen aan een bloeiend bestaan deed bevriezen.

Alles oogt strak, maar de installatie is met zo veel zorgvuldigheid en details (speelgoedhertjes, miniatuurboompjes, foto’s, ‘dorre’ zeep, piepkleine poppetjes die uit kieren en gaten loeren, …) afgewerkt dat er genoeg te ontdekken valt tijdens het uurtje luisteren. Dit alles maakt Huis tot beklijvend (jeugd)theater op een duizelingwekkend hoog visueel én literair niveau.

Want de tekst die de wezenloze moeder en dochter uitspreken, bestaat niet zomaar uit wat bijeengeharkte zinnen uit interviews met kinderen (en ouders). De tekst van Laura Broekhuysen is, net als het decor en de soundscape, een zorgvuldig afgewogen geheel van woorden die als details samenklitten tot grotere, poëtische gehelen en intieme, filosofische gedachten. Gedachten zoals ‘Als het kouder, of warmer, of natter, of droger wordt, dan moeten we mee veranderen. Anders barsten we’ of ‘Mama, de zee hangt vast. ik kan ze niet tot bij jou dragen.’ Je aanhoort ze stil, terwijl je kijkt naar een klein, bebloemd twijgje dat uit een baksteen groeit en je vingers het hoogpolige tapijt strelen.