Regisseur en voetbalfan Yahya terryn bekeek Rainer Werner Fassbinders Lola, trommelde vijf actrices op en herschreef het scenario naar een setting waar hij evengoed gek op is: voetbal.
Fassbinders lanceerde zijn maatschappijkritische film in 1981 en voerde een corrupte bouwondernemer met een problematisch hoog libido en een grote liefde voor de wulpze zangeres Lola op. Dus ploft terryn – die vorig seizoen de fantastische theaterversie fabriceerde van Steven Knights film Locke, met behulp van scenograaf Sam Declercq en een stellage op de scène – waarvan een aan kettingen schommelende bureau het hart vormt, op het podium. Bovenaan die stellage is een ouderwetse telefoon getimmerd. Klimwerk gegarandeerd.
Dat klimwerk is letterlijk én figuurlijk nodig. Het stuk – we bevinden ons in het jaar 2035, net na de Europese Burgeroorlog – wordt geopend door de geweldig wervelende Lucie Plasschaert die de corrupte bouwondernemer-met-vlinders-in-de-buik-voor-Lola speelt. Marie Schraepen is Lola en imponeert vooral met haar zangstem. Souad Boukhatem vertolkt de burgemeester en de huishoudster – tevens ook de moeder van Lola – van de nieuwe Europese functionaris Ratte (een o zo sappige en baldadige vertolking van Marijke Pinoy) die zich mee zal buigen over het nieuwe voetbalstadion. Eva Binon speelt de assistent van de functionares. En is stiekem verliefd op Lola.
Als Marijke Pinoy binnenkomt, schiet de sfeer de hoogte in, net als het spelritme en dan lijkt ook de regisseur zijn gretige speelsheid te hervinden.
De vier jongste actrices slagen er met wat moeite in om de voorstelling met schwung in gang te trappen. De geregelde samenzang vertraagt en brengt de voorstelling aanvankelijk amper wat op. Pas wanneer de deur van de zaal opengaat, valt er letterlijk en figuurlijk licht binnen in het stuk: Marijke Pinoy vervoegt als Ratte de bende, zet het meteen mee op een zingen maar zingt net een tikkeltje uit de maat en voegt er net een speelser kantje aan toe. Gevolg: de sfeer schiet de hoogte in, net als het spelritme en dan lijkt ook de regisseur zijn gretige speelsheid te hervinden. Het konkelfoesen onder zakenlui vertaalt terryn naar een regen baldadige scènes in alle hoeken en kanten van de stellage. Met als apotheose: de live opname van een filmpje waarin cruciale beslissingen over het toekomstige stadion worden genomen.
Die speelsheid waarmee Pinoy haar rollen – want ze vertolkt dankzij een extra bril ook nog de vrouw van de burgemeester – inkleurt, steekt het spel van vooral Plasschaert en Binon extra aan. Dat doet de voorstelling alsnog uitgroeien tot een speelse middelvinger aan alle corrupte beunhazen en schuinsmarcheerders in en buiten de voetbalwereld die de gewone man en fan vaker verachten dan respecteren.
Het maakt Een Lola uiteindelijk tot een geestige en – dankzij het decor plus de onstuimige regie – spectaculaire maatschappijkritiek die je met pretogen en een geamuseerde lach de nacht in stuurt. Heerlijk.
Een Lola van Compagnie Cecilia reist nog tot 1 april 2022 door het land. Alle info: compagnie-cecilia.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
