Wat maakt van Bert Dockx de unieke muzikant die hij vandaag is? We vroegen het aan de mensen die hem al jaren volgen.
Dat Flying Horseman vandaag nog altijd de vleugels kan spreiden, hebben we op zijn minst een beetje te danken aan Stef Kamil Carlens. Toen de muzikant in 2009 een Radio 1 Sessie mocht samenstellen, nodigde hij de band uit nadat hij een demo had beluisterd. ‘Ik vond Bert meteen een bijzonder mens’, zegt Carlens. ‘In zijn muziek zat veel techniek en virtuositeit. Je hoorde aan alles dat hij zoekende was, dat hij iets wilde bereiken.’
Alles wat Bert Dockx maakt, wordt een genre op zichzelf
Ook Ayco Duyster was in die periode zoekende, meer bepaald naar bezwerende avondmuziek voor haar programma op Studio Brussel. En die vond ze bij Flying Horseman: ‘In die periode maakten de meeste Belgische artiesten wat traditionelere muziek, maar van Flying Horseman voelde je dat ze wilden experimenteren. De muziek zinderde, hypnotiseerde, was niet in een hokje te duwen.’ Auteur Peter Verhelst, fan en biografieschrijver van Dans Dans, vat het treffend samen: ‘Alles wat Bert Dockx maakt, wordt een genre op zichzelf.’
Daar zitten zonder twijfel Dockx’ vrienden voor iets tussen, collega-muzikanten die even graag met genregrenzen dollen. Frederic ‘Fred Lyenn’ Jacques, die met Dockx bij Dans Dans speelt en hem een muzikale broer noemt, is een van hen: ‘Tijdens onze jeugd waren we bezig met vrije improvisatie en luisterden we naar allerlei soorten muziek. Die invloeden hoor ik vandaag terug in alle muziek die Bert maakt, maar hij doet er meer mee dan een oppervlakkige collage maken. Ook al speelt hij een gitaarlijntje dat doet denken aan Marc Ribot of Bill Frisell, dat lijntje komt nog steeds vanuit zíjn persoon.’
Verhelst vult aan: ‘Zodra hij begint te spelen, puurt hij alles uit. Hij wil recht naar de essentie van de muziek gaan, er bijna in verdwijnen. Ik ken weinig muzikanten die zo opgaan in wat ze doen en zo intens spelen als Bert.’
‘Intens’, het woord is gevallen. Het lijkt wel het centrale begrip in het leven en werk van Bert Dockx. Al is ‘eigenzinnig’ ook een mooie kanshebber, als we manager Lut Hendrix mogen geloven. ‘Van de videoclips tot het artwork, alles moet een artistiek verhaal vormen dat aansluit bij zijn gevoel. Daarvoor plooit hij niet, ook al wordt dat soms gevraagd. Zo lieten sommige organisatoren weten dat ze problemen hadden met de donkere persfoto van Flying Horseman. Wel, jammer voor hen dan.’
Inderdaad, want wat Dockx toen in 2009 wilde bereiken, heeft hij intussen voor elkaar gekregen. Vandaag kunnen bands als Flying Horseman en Dans Dans groepen die uit de band springen inspireren, vindt Ayco Duyster. ‘Wat het succes van die bands zegt, is dit: probeer vooral je eigen geluid te vinden. Het is niet omdat het niet radiovriendelijk is dat je niets kunt betekenen in de muziekwereld of geen gelijkgestemde artiesten kunt vinden.’
