Waarom België opnieuw een popprinses naar het Eurovisiesongfestival stuurt

Volgend jaar stuurt België het schrijfmaatje van Alex Callier en Ozark Henry naar het Eurovisiesongfestival. Maak kennis met Laura Groeseneken, een popprinses recht uit de IKEA die moet bewijzen dat België het weer méént met de liedjeskermis.

Nog niet zo heel lang geleden, laat ons zeggen de jaren 0 van de 21ste eeuw, geloofde enkel nog Bart Peeters, de presentator van de obligate voorrondes, dat het Eurovisiesongfestival ‘een zaak van staatsbelang’ was. Het was de periode waarin we ons onder meer lieten vertegenwoordigen door folkgroepen die in verzonnen talen zongen (Urban Trad en Ishtar), brulboei Sergio en Elviskloon Patrick Ouchène. We maakten meer heibel over kleedjes en kniezwengels dan over de liedjes zelf en eindigden telkens, op een enkele uitschieter na, onderaan in de tabellen.

Maar het kan verkeren. De laatste jaren hebben de VRT en de RTBf de voorrondes afgezworen en kozen ze telkens zelf, lang op voorhand, een beloftevolle artiest, om dan op zoek te gaan naar een goed nummer.

Die aanpak wierp zijn vruchten af. Er was Loïc Nottet met zijn aanstelijk Rhythm Inside – ram pam pam tonight! – en met Laura Tesoro stuurden we een onvervalste popprinses naar Zweden.

Vorig jaar was er dan weer Blanche. Met haar City Lights scoorde ze 14 miljoen streams op Spotify en moest ze enkel de Portugese winnaar Salvador Sobral laten voorgaan qua online succes.

‘Een popsong die aan The xx of Lana Del Rey doet denken, en die positief opvalt tussen de deunen van het Songfestival’, schreef de Berliner Zeitung, al even enthousiast als de rest van de internationale media over het nummer van Blanche. Op dit moment bereidt ze, onder de vleugels van de agent van Alice On The Roof en Mustii en de indieplatenfirma [PIAS], haar muzikale toekomst voor.

Hooverphonic

Het is dus niet verwonderlijk dat de VRT voor volgend jaar Laura Groeseneken naar voren schuift, een 27-jarig Leuvens jong talent met veel ervaring in de luwte. Na de klassieke start langs lokale rockbandjes en -rally’s maakte ze een gesmaakte passage bij de dubstepband AKS. In 2012 veroverde ze de harten met een geslaagde versie van Tomorrow Never Dies op een James Bondconcert tijdens Film Fest Gent.

Vandaag speelt ze bij Ozark Henry en is frontman Piet Goddaer haar songschrijfmaatje. Met Alex Callier van Hooverphonic schreef ze onder meer Gravity, dat zelfs in een reclame van modemerk Cacharel belandde.

Verder is Groeseneken al jaren actief als zangdocente binnen de lessenwerking van de Leuvense concertzaal Het Depot – baas Mike Naert is ook haar manager – en schrijft ze haar eigen nummers onder de naam Sennek.

Groeseneken zei ja tegen het voorstel van de VRT op basis van de nummers van de voorbije jaren. ‘Het lied waarmee Oekraïne vorig jaar won, bezorgt me vandaag nog steeds kippenvel’, vertelt ze. ‘Dat is voor mij een perfect Eurosongnummer: oprecht, geloofwaardig en met de nodige grandeur.’

Of dat zijzelf, Goddaer of nog iemand anders voor een soortgelijke voltreffer moet zorgen, staat voor de jonge zangeres open: ‘Ik wil geen enkel lied op voorhand afschrijven. Alles ligt nog open.’ De VRT wil alleszins de tijd nemen om op zoek te gaan naar het juiste nummer en kondigde niet voor niets als eerste deelnemende land haar inzending aan.

Geen lichttechnicus

Als we op de Belgische deelnemers van de laatste jaren én Groesenekens persoonlijke smaak mogen afgaan, zal het lied toch de poppy kant uitgaan. ‘Ik kan echt genieten van een goede popsong. Zelf luister ik vooral naar zangeressen als Sigrid’, klinkt het bij de jonge artieste zelf.

Wat ze alvast met die nieuwe generatie popsterren gemeen heeft, is de drang om zoveel mogelijk zelf te willen doen en ook mee te waken over de visuele kant. En dat kan, want Groeseneken heeft een diploma grafische vormgeving op zak en werkt halftijds als visual merchandiser bij IKEA. ‘Ik ben natuurlijk geen lichttechnicus, maar kijk er wel naar uit om mee te denken over hoe het er in Lissabon moet uitzien.’ En ze voegt eraan toe: ‘Maar ik ga níet dansen.’

Na enkele goede Eurosongjaren – de laatste drie jaar zat België telkens bij de eerste tien – wil ons land de lijn doortrekken van goed gemaakte, eenvoudig ingeklede popmuziek. ‘Het is opnieuw: Een Zaak Van Muzikaal Staatsbelang’, zegt Peter Van de Veire, die ook volgend jaar het gebeuren zal becommentariëren, in een persbericht. ‘En met een bruisend talent als Laura gaan we ook dit jaar minstens voor een finaleplaats. En graag meer. Véél meer.’

Of Groeseneken de druk aankan? ‘Die hoge druk is goed, die stimuleert ons om een straf nummer te zoeken of te schrijven. Ik wil er echt verliefd op kunnen worden’, besluit de Belgische Eurosongdeelnemer.