‘The Lion King’ volgens Beyoncé: de plaat is beter dan de film

Koning van de jungle, dat zal wel, maar thuis draagt moeder de broek én zingt ze een alternatieve soundtrack vol. De manen en de klauwen had Beyoncé al, nu ook de titel van leeuwenkoningin.

Hoe haarfijn de katten, hyena’s en buffels er ook mogen uitzien in de live-actionremake van The Lion King, één onrealistisch gegeven uit het origineel hebben ze bewaard: leeuwenroedels zijn matriarchale gemeenschappen, waar de wijfjes en níét de mannetjes de lakens uitdelen. Hakuna matata, dachten ze bij Disney, dan vragen we toch gewoon de queen of pop om een compilatie ‘geïnspireerd op de film’ te cureren en producen?

Dit is dus niet de originele soundtrack van de remake. Die werd net als in 1994 geleverd door Hans Zimmer en Elton John. Enkel het richting Oscars blèrende Spirit zult u in de bioscoop horen – en u nog geen klein beetje doen denken aan de eighties-powerballad You’re The Voice van het onehitwonder John Farnham. Dit geheel terzijde, want Bey heeft nog heel wat meer in de aanbieding.

Tijdens haar passage op Coachella vorig jaar smokkelde ze al een flard muziek uit 1976 van afrobeatpionier Fela Kuti in de show, dit keer rekruteerde mevrouw Knowles een resem hedendaagse artiesten op het moedercontinent. In My Power mengt rappende mafketel Tierra Whack zich tussen Afrikaanse dansvloerdiva’s als Yemi Alade en Moonchild Sanelly, en samen poken ze een explosief boeltje op.

Meer billenpeper wordt er gestrooid tijdens Don’t Jealous Me, met Nigeriaanse beats van Tekno Miles en Mr Eazi. Hun landgenoot WizKid en de Guyaans-Amerikaanse rapper Saint Jhn helpen Beyoncé mee aan het hoogtepunt Brown Skin Girl, een liefdevolle, op wulpse zomerritmes wiegende ode aan dochter Blue Ivy Carter. Papa Jay Z draagt bij aan Mood 4 Eva, vurige r&b zoals we die kennen van Queen B, kundig rond een sample van de Malinese zangvogel Oumou Sangaré geslingerd.

Soms schieten de Afrikaans-Amerikaanse combines evenwel hun doel voorbij: in Water kan de Kameroense zanger Salatiel nooit zijn voet zetten naast Pharrell Williams, de Ghanees Shatta Wale is in de schaduw van Beyoncé en Major Lazer hetzelfde lot beschoren tijdens Already, en de bijdrage van de Nigeriaanse gladjanus Burna Boy is platter dan een olifantenvlaai onder de snikhete steppezon.

Toch is dit een verdienstelijk, intercontinentaal uitwisselingsproject, dat zijn Disneystempel regelmatig overstijgt. The lion sleeps tonight? Niet als het aan Beyoncé ligt.