Stromae hielp u in Paleis 12 van uw knaldrang af

Als de avant-première van Multitude in Paleis 12 ons één ding leerde, dan wel dat de maestro na ruim zes jaar nog altijd de pop du jour overstijgt.

Avant-premières, is dat niet iets voor de bioscopen? Wel ja, maar ook Stromaes grote terugkeer naar het podium was een beetje cinema. Al was het maar omdat de show aan elkaar hing van reusachtige, op tal van roterende schermen geprojecteerde animaties – getekend: nWave uit Brussel – waarin we een avatar die verdacht hard op Paul Van Haver leek zich van het ene avontuur in het andere zagen storten.

Dat is ook wat Stromae na meer dan zes jaar stilte doet: zich opnieuw in dat soloavontuur storten. Het soloavontuur dat hem eind 2015 met een mysterieuze ziekte opzadelde, waardoor hij de muziek even liet voor wat ze was en zich samen met broer Luc en vrouw Coralie Barbier op modecollecties voor zijn label Mosaert, clips voor Dua Lipa en Billie Eilish en omzwervingen in auto-ontwerp en architectuur toespitste.

Maar dinsdag liet de maestro de spots dus eindelijk weer op zichzelf schijnen. Alsof hij nooit was weggeweest, zo bevlogen groette hij de dingen in opener Invaincu, de song waarop hij ‘de ziekte dist’, zoals hij het onlangs in een exclusief interview in Knack Focus zei. ‘Putain de maladie!’ klonk het over een bombastische afropopbeat. ‘Tant que j’suis en vie, j’suis invaincu, toujours invaincu!’ Dat heet dan een binnenkomer.

Wat volgde was een audiovisueel spektakelstuk van een uur met Stromaes volgende week te verschijnen derde album Multitude in het centrum van de belangstelling. En als nieuwe nummers zoals Fils de joie (een baile-funkwalsje, inclusief klavecimbel), Bonne journée (gezongen vanop een bewegende fauteuil) of Mauvaise journée (was het toeval dat hij net díé song speelde toen het overlijdensbericht van rockicoon Mark Lanegan binnenrolde?) ons één ding leerden, dan wel dat Stromae zich niet zomaar inlaat met de pop du jour. Hij is niet plots discopop gaan maken omdat dat sinds de muzikale machtsgreep van Dua Lipa hip is, noch is hij uitgeweken naar het soort understated pop waar Billie Eilish en Lorde dezer dagen mee scoren. Voor zijn nieuw werk heeft Stromae vooral zijn éígen geluid verder uitgediept. Anno 2022 betekent dat: méér folklore, méér invloeden uit verre buitenlanden, méér symfonische orkestraties.

Opvallend wel: het Belgian National Orchestra onder leiding van Dirk Brossé, dat straks aardig zijn stempel zal drukken op de plaat, was dinsdag in geen velden of wegen te bekennen. En ook naar de Chinese erhuspelers, Boliviaanse charanguista’s en Bulgaarse keelzangers op de payroll van Multitude hoefde u niet op zoek te gaan. Stromae deed het in Paleis 12 met zijn goede oude backingband van vier. Never change a…?

Tekende dan weer wél present: een robothondje, dat Stromae halfweg het concert zomaar even een jasje toe kwam stoppen. ‘Hoe zal ik het noemen?’ vroeg de zanger. ‘Mimi?’ Nee, een publiek bespelen hoeft u Stromae al lang niet meer te leren. Het handjevol hits uit de oude doos hielp daar natuurlijk bij. Tous les mêmes, Papaoutai, Formidable: ze deden na al die jaren nog altijd hun werk. Net als Quand c’est, veruit de verrassendste oldie, alleen al omdat-ie een opvallend trage, grimmige uitvoering kreeg.

Donkere onweerswolken pakten zich al helemaal samen op het scherm toen kort voor het eind L’enfer werd ingezet. Die nieuwste single, nú al onthaald als een tijdloos anthem, klonk in Paleis 12 een stuk potiger dan dat hij ooit in een Franse tv-studio heeft geklonken, met dank aan een verpletterende outro waarin Stromae zijn denkbeeldige demonen naar de keel vloog. Liever snel naar de hel? In dit geval wél.

Une fois à la gauche et une fois à la droite: net als op de recente uitreiking van Les Victoires de la Musique, zeg maar de Franse MIA’s, luidde een dansinstructievideo Santé in, een feestsong voor zij die niet kunnen feesten, maar in tijden van code oranje toch ook een beetje voor zij die dat wél weer mogen. Alors on danse – met vertraagde beat in het middenstuk, ‘voor TikTok!’ – hielp u vervolgens helemáál van uw knaldrang af.

‘Eerlijk: ik was heel gestresseerd’, gaf Stromae nog toe, alvorens te besluiten met een a-capellaversie van Mon Amour, waarvan hij de tekst van zijn iPhone-scherm aflas ‘want we hebben dit maar twee keer gerepeteerd’.

Als dit nog maar de avant-première was, een soort try-out in arenaformaat, wat gaat dat dan in Werchter wel niet geven?