Patricia Vanneste (ex-Balthazar) stelt soloproject voor: ‘Binnen een paar minuten is het met mij gedaan, dacht ik’

Een trektocht door Scandinavië, inclusief bijnadoodervaring, leidde ex-Balthazarlid Patricia Vanneste naar Sohnarr, het eerste muzikale project waarin ze alleen op de voorgrond staat: ‘Het is niet omdat ik niet de innerlijke drive voel om vooraan op het podium te staan dat ik het niet zou kunnen.’

Dat ze in hetzelfde straatje bleef dwalen, vertelde Patricia Vanneste bijna twee jaar geleden in het interview waarmee ze haar afscheid van Balthazar aankondigde. De violiste zei toen ook dat ze aan nieuwe muziek werkte in de wilde natuur, iets heel anders dan de Kortrijkse groep die ze mee oprichtte en waar ze alle grote Belgische podia mee afschuimde.

Dat andere project heeft nu een naam, Sohnarr, en een single, Melomania, die nauwelijks verder kon staan van wat Vanneste met Balthazar maakte. Het nummer duurt tien minuten, heeft niets dat ook maar op een songstructuur lijkt en drijft volledig op violen, James Blake-achtige percussie uit een doosje en klavieren die zich bijna verontschuldigen voor hun aanwezigheid.

Melomania is de voorloper van een volledig album, Coral Dusk, dat Vanneste opnam tijdens een trektocht van anderhalve maand in Zweden en Noorwegen. ‘Ik werk al heel lang aan deze muziek, maar ik merkte dat het plaatje nooit helemaal klopte zolang ik onder de mensen bleef. Ik moest weg van alles en iedereen, de natuur in. Het draaide voor mij om het verliezen van mijn zelfbewustzijn, van mijn identiteit. Ik schreef nog te veel met mijn hoofd en bleef hangen in het strofe-refrein-strofe-idee, terwijl in mij iets opborrelde dat buiten die structuur viel.’

‘Daarom ben ik vertrokken met in mijn koffer niets meer dan een laptop, één microfoon, een kleine geluidskaart, twee violen en een klein keyboard. Oorspronkelijk wilde ik demo’s maken, die ik dan later opnieuw kon opnemen in de studio. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan: de oprechtheid van die eenvoudige opnames kon ik niet evenaren. Dan verlies ik liever aan geluidskwaliteit dan aan authenticiteit.’

De tweede helft van Melomania is één lange vioolsolo en ontstond op de terugweg van Scandinavië naar huis. ‘Ik had de dag ervoor een helling opgereden en ik wist dat ik die nog af moest. Het had gesneeuwd, maar ik had nog zomerbanden op mijn auto steken. Die begon te slippen zodra ik mijn rem maar aanraakte. Het enige wat ik kon doen was blijven dalen, goed wetende dat er op het einde een heel scherpe bocht naar links kwam. Binnen een paar minuten is het mij gedaan, dacht ik. Gelukkig bleek de sneeuw onderaan de heuvel alweer gesmolten, maar ik was zo ontdaan van die ervaring dat ik mijn verblijf met twee dagen heb verlengd. Het gevoel dat ik toen had, de sensatie van de dood in de ogen te kijken, dat heb ik proberen te vertalen in die solo.’

Kempen

Bij de eerste single van Sohnarr hoort ook een videoclip, waarin de ongerepte natuur uiteraard een hoofdrol kreeg. Tussen de bomen zien we in het wit gehulde danseres dartelen en draaien, maar ook zich dubbel plooien, bijna worstelend met zichzelf. Haar innerlijke gevecht wordt verbeeld door spiegels, die overal in het bos opduiken. ‘De spiegel staat voor twee dingen. Ten eerste toont die een reflectie van jezelf, of toch van hoe je jezelf voorstelt aan de buitenwereld. Dat is niet helemaal wie je bent, het is wat je van jezelf maakt. Ten tweede maakt die spiegel iets onzichtbaar door iets anders te reflecteren. Perfect voor de muziek die ik nu maak: die weerspiegelt wie ik ben, maar komt tegelijk van buiten mezelf.

Voor wie Coral Dusk helemaal in avant-première wil ontdekken, ontwierpen Vanneste en haar partner Sam De Bock, met wie ze samenspeelt in Driftwood, The Sjel, een spiegelende kubus van drie bij drie meter. Die komt binnenkort het Grote Netewoud te staan, een bos in het Kempense Geel-Bel. De deur staat open voor iedereen die zich wil afzonderen om de muziek van Sohnarr te ontdekken. ‘Het is een uitnodiging om een te worden met de natuur. Dat is moeilijk als je gezelschap hebt. Daarom raad ik iedereen aan om in de week te komen. Dan is het rustiger.’

Na een maand verhuist The Sjel naar een ander natuurdomein, al is dat geen sinecure. ‘Niet alleen moet onze vrachtwagen de plaats kunnen bereiken, je krijgt ook niet zomaar toestemming om ergens een kunstinstallatie van vijf ton neer te zetten. Maar het is gelukt en we zijn er erg enthousiast over.’

Of Vanneste even enthousiast is om, na jaren in groepen als Balthazar, Driftwood en Oko Yono, als solo-artiest naar buiten te treden? ‘Aan dat idee moet ik nog wennen ja. Ik ga mettertijd moeten ondervinden hoe ik met die nieuwe rol moet omgaan. Als ik de eerste show van Oko Yono vergelijk met hoe ik me nu voel, vind ik wel dat ik al vorderingen heb gemaakt. Het is niet omdat ik niet de innerlijke drive voel om vooraan op het podium te staan dat ik het niet zou kunnen. Sohnarr presenteert zich live als een groep, die ook instrumentale composities speelt. Daarin verdwijn ik meer naar de achtergrond.’