Jazzbangen met Nordmann: ‘We willen ruiken aan de pop’

Op Pukkelpop schonken de heren van Nordmann een proevertje van hun album The Boiling Ground uit. Dat ging er zodanig vlot in bij pers en publiek, dat saxofonist Mattias De Craene nog aan het nagenieten is.

Mattias De Craene: We wilden alles op alles zetten, en hebben op voorhand nagedacht over wat we precies wilden brengen. Op festivals speel je doorgaans een compactere set dan in zalen, en daar hadden we ons erg goed op voorbereid.

In andere omstandigheden doen jullie maar wat?

De Craene: Nee, slimme, dat nu ook weer niet! Normaal gezien is improvisatie een belangrijk onderdeel binnen Nordmann, live kan het op elk moment alle kanten op. Voor het publiek kan dat nogal abstract overkomen, maar op Pukkelpop hebben we er alle improvisatie uitgeschud in de eerste acht minuten. Toen was de kurk ervan, en mochten de teugels strakker. Solide, dat moest het zijn.

Ons land baadt in de weelde wat betreft instrumentale combo’s die stijlbreuken lijmen. Waarin verschillen jullie van bands als Dans Dans, Manngold, Stuff en Condor Gruppe?

De Craene: Ik denk wij mooi tussen de raakvlakken bewegen. De muziek van Dans Dans, bijvoorbeeld, is behoorlijk lyrisch. Manngold klinkt, met hun krautrockinvloeden, heel strak en rechtdoor, en Stuff is dan weer zeer dansbaar. Al die elementen komen ook bij ons terug, maar dan op een andere manier verdeeld.

Jullie zijn moeilijk vast te pinnen op één sound: is het nu jazzrock of rockende jazz?

De Craene: Als we het dan toch in een vakje moeten stoppen, mag het ook gewoon simpelweg ‘rock’ zijn? Want jazz is voor mij meer een manier van denken, een manier waarop je in het leven staat, en niet zomaar een genre.

Verklaar je nader.

De Craene: Een open geest, blijven leren, blijven experimenteren en combineren, dat is voor mij de essentie van jazz. Alle muziek kan in principe jazz zijn, denk ik.

Je stond begin deze zomer met VRWRK ook al op Werchter, en met je trio MDC III speelde je op Boomtown. En heb ik je ook niet ergens op straat zien toeteren tijdens de Gentse Feesten?

De Craene: Klopt! Samen met Bert Minnaert, ook bekend als Sigfried Burroughs, de drummer van Kapitan Korsakov. We hebben toen als Burroughs & Crane een ‘bierbakkenset’ gespeeld. Ik ben een soort artist in residence bij de Gentse Handelsbeurs, en Burroughs & Crane is, naast onder meer MDC III, een van de projecten die daaruit zijn voortgevloeid. Begin 2018 komt er een eerste presentatiemoment.

Maar eerst dus Nordmann. Waarin verschilt de nieuwe plaat van jullie debuut?

De Craene: Ik denk dat ze wat toegankelijker is. We willen weten hoe het ruikt in de pop- en rockwereld. Pas op, aan compromissen hebben we niet gedaan! We schrijven nog steeds nummers van zeven, acht minuten, en echte feel good tunes hoef je ook niet te verwachten. Hoewel, onze single wordt wel gedraaid op Radio 1. Raar, hè? (lacht)