Twintig jaar geleden verscheen Oops!… I Dit It Again, het tweede album van Britney Spears. De plaat en single waren een keerpunt voor de zangeres, de perfecte storm van een selffulfilling prophecy en life imitates art.
Een rode catsuit. Daar zal het over gaan. Maar ook meer dan dat. Oops!… I Did Again was de song waarmee Britney haar status bevestigde én zichzelf mee ten gronde richtte. Een hit die de regels veranderde. Visionair en vernietigend, en daarom één van de meest intrigerende, beste popsingles ooit.
Toen men ten huize Spears in 1999 de overgang van oud naar nieuw vierde, mochten de champagnekurken met recht en reden extra hard knallen. Dochterlief Britney had het jaar afgesloten met een aantal records op haar piepjonge palmares. Tegelijk op één in de singles- en albumcharts van de VS, als jongste artiest ooit. Wereldwijd gouden, platina en diamanten albums. Tien miljoen verkochte exemplaren in één jaar tijd. Zeventien, en de onbetwistbare, nieuwe koningin van de tienerpop.
Een nieuw millennium, tijd voor een nieuw jeugdidool. Een maagd, bovendien, zoals Spears destijds graag verkondigde in de media. Het witte en preutse postkaart-Amerika was in zijn nopjes. En toen – vijf maanden ver in het nieuwe tijdperk – kwam ze aanzetten met een rood latexpakje, en ‘I’m not that innocent’. Oeps.
De moeilijke tweede. Die carrièrehorde lag in het vooruitzicht van Britney Spears, met de release van Oops!… I Did It Again, op 16 mei 2000. De aanloop ernaartoe begon twee maanden eerder, op 27 maart, wanneer de eerste, gelijknamige single verschijnt, samen met een ophefmakende videoclip. De drie puntjes in de titel zijn een weinig subtiele knipoog naar …One More Time, de monsterhit waarmee Spears zichzelf eind 1998 op de kaart zette. Het provocatieve doel van de song is duidelijk: hoe overtref je de trap van ‘nog een keer’? Gewoon, opnieuw. Nóg een keer, tiens, met meer panache.
Want Spears had het jaar 1999 wel afgesloten als ultieme primus van de popparade, ze voelde ook de hete adem van de concurrentie in haar nek. Destiny’s Child, de pas opkomende Jennifer Lopez, haar vroegere Disney-collega Christina Aguilera: allemaal even nieuw, fris en klaar voor het nieuwe millennium. Soul, exotisme, een superieur stembereik: Queen Britney moest er iets tegenover zetten. Iets meer dan een geruit rokje en kniekousen. Iets meer Rolling Stone.
Toen Britney Spears voor het eerst op de cover van u003cemu003eRolling Stoneu003c/emu003e stond, riepen verschillende gezinsorganisaties op tot een boycot.
Uitgespreid op satijnen lakens in sexy lingerie, minuscule hotpants in combinatie met een roze kinderfiets, met witte push-up-bh en hoge hakken in een typische meisjeskamer bezaaid met knuffels: toen Britney Spears in april 1999 voor het eerst op de cover van (en binnenin) het legendarische muziekblad Rolling Stone stond, schreeuwden moraalridders moord en brand. Verschillende gezinsorganisaties riepen zelfs op tot een boycot.
De woordvoerder van de American Family Association liet optekenen: ‘the mixing of childhood innocence with adult sexuality is troubling. It would bother me if my daughter was the subject of lust by men in this way’. Laat die verontrustende mix van kinderlijke onschuld en volwassen seksualiteit nu net de bedoeling zijn geweest.
Het brein achter de beruchte fotoshoot was de hippe, Amerikaanse modefotograaf David LaChapelle. ‘Let’s push it further, and do this whole Lolita thing’, was zijn voorstel. Light of my life, fire of my loins: Britney had er wel oren naar. ‘She got it. She knew it would get people talking and excited’, aldus LaChapelle, die ooit Pamela Anderson en Naomi Campell kiekte voor Playboy. Hij stond bekend als ‘de Fellini van de fotografie’, met dank aan een voorliefde voor kitsch, barokke settings, veel bloot, hyperfelle kleuren en… latex. Ergens tijdens of na die fotosessie werd een zaadje geplant.
Spears kende al haar weg in de wereld van fetisjfantasieën. Met een tienerpubliek in het achterhoofd had haar platenfirma oorspronkelijk een brave, cartooneske videoclip voor …One More Time in gedachten. De schooluniformen? Dat was Britney’s idee, volgens regisseur Nigel Dick. Vijftien jaar nadat de Red Hot Chili Peppers
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
u003cemu003e’Too Sexy Too Soon?’u003c/emu003e, blokletterde u003cemu003ePeople Magazine u003c/emu003ebezorgd op de cover.
Rood, de kleur van de lust, van de duivel, en van de zonde. ‘Al zijn je zonden rood als scharlaken, ze worden wit als sneeuw (…) Als je weer naar mij wilt luisteren’, zoals het in het Oude Testament staat. Met het nauw aansluitende latexpakje – dat ze te elfder ure, de nacht voor de opnames, liet maken door een costumier van Michael Jackson – was Britney’s transformatie tot een vamp compleet. Een glimmende, glibberige hybride van Jessica Rabbit en één van de superheldinnen uit het universum van Marvel, van ondeugend kindsterretje naar de scharlaken hoer van Babylon, in nauwelijks twee jaar tijd. Oeps. ‘Too Sexy Too Soon?’, blokletterde People Magazine bezorgd op de cover.
‘Het liedje gaat basically over een meisje waar alle jongens keihard voor vallen, en ze speelt met hun hoofd en met hun hart. ‘She’s not that innocent’, vertelde Spears in 2000 aan de presentatrice van het Britse muziekprogramma The O-Zone. Auteur en producer mocht dan wel Max Martin – een volwassen, Zweedse vent, dezelfde man die …One More Time pende – zijn, het liedje zelf gaat wel degelijk, nauwelijks verbloemd, over de niet zo onschuldige, hoofden op hol brengende en toen 19-jarige Amerikaanse popprinses Britney. Het zal ook de song blijken die haar de komende decennia tegen wil en dank zou achtervolgen, de perfecte storm van een selffulfilling prophecy en life imitates art.
Oops!… I Did It Again is meer dan een wereldhit of een lijflied. De song werd een onbedoeld, in marmer gebeiteld motto. Spears maakte eigenlijk zelf de beste vergelijking met een andere historische popsong, die ze coverde op dat tweede album: (I Can’t Get No) Satisfaction van de Rolling Stones. Wanneer ze in september 2000 aantreedt op de MTV Video Music Awards brengt ze Oops… en Satisfaction zelfs samen in een medley.
‘Het nummer werd gezien als een aanval op de status quo’, zei BBC-journalist Paul Gambaccini ooit over de impact van Satisfaction. ‘Het was de song die ons gemaakt heeft,’ aldus Mick Jagger over hun eerste grote hit. ‘It changed us from just another band into a huge, monster band’. Beide citaten zijn van toepassing op Oops…, waarmee Britney de regels veranderde, zichzelf verankerde als meest succesvolle popzangeres, maar ook haar eigen monster creëerde. En net zoals het onmogelijk is om het rodelippenlogo van de Stones te zien, zonder aan de onbevredigbare drang naar satisfaction van Jagger en co. te denken, werd het rode latex en de ‘oops’ synoniem voor Britney Spears, en elke steen waar ze over struikelde. Telkens opnieuw.
De hedendaagse tienerpop was voorgoed z’n onschuld kwijt na u003cemu003eOops… I Did It Againu003c/emu003e.
Bij elk overhaast huwelijk, bij elke scheiding, bij elke onflatterende paparazzifoto, bij elke modeblunder, elke mentale en publieke breakdown, bij eender welk goedkoop nieuwtje of half schandaaltje: oops, she did it again. Alsof het rode latexpakje de appel was waar ze haar tanden beter niet in had gezet. Britney op de bek zien gaan werd even gretig en intens beleefd als een Olympische finale. Met zoveel pervers genoegen dat het een lust, een fetisj op zich werd. Niet toevallig was Britney Spears de meest ingetypte naam op internetzoekmachines tijdens het decennium 2000-2009, meer dan Osama Bin Laden.
‘Ms. Spears has certainly been a willing martyr to our culture’s fixation with licentious young girls’, schreef The New York Times in 2003, in hun inleiding bij een interview met de ster. Een gewillige martelares voor onze fixatie met jonge, losbandige meisjes. Het zegt meer over onze maatschappij en celebritycultuur dan over Britney, of alle kindsterretjes die hun adolescente groei onder het meedogenloze vergrootglas van de media beleefden na haar.
Want de hedendaagse tienerpop was voorgoed zijn onschuld kwijt na Oops!… I Did It Again. Bij elke nieuwe troonpretendent (m/v/x), of ze nu werden grootgebracht in de schoot van Disney, The X Factor, of het internet, begon meteen het aftellen naar het eerste seks- of drugsschandaal. Elke nieuwe zeventienjarige met ambities in de popmuziek draagt op voorhand de vloek van het rode, aansluitende latex met zich mee.
Britney zou na Oops… enkele van haar beste songs uitbrengen, singles als I’m A Slave 4 U en Toxic, bijvoorbeeld. Ze zou vallen, door het slijk gehaald worden, maar ook vele keren weer opstaan. Again and again. Haar tijdsgenoten – Beyoncé, Christina, J. Lo – werden zonder al te veel kleerscheuren volwassen en respectabel, maar Britney bleef en blijft Britney. Voor altijd not a girl, not yet a woman.
Forever Britney, in tegenstelling tot de originele Lolita. Ze is nu cult, herontdekt en hergewaardeerd door een nieuwe generatie, de millennials, te jong om zich het oorspronkelijke moment te herinneren waarop ze met haar vermoorde onschuld de prijs voor het succes betaalde. Twintig jaar na de catsuit nog steeds een lustobject, deze keer bekeken en begeerd door de pseudo-nostalgische, ironische bril van Tumblr, memes, en Instagram.
‘Oops, I did it again/ I played with your heart, got lost in the game’: profetische woorden.
270https://www.youtube.com/user/BritneySpearsVEVOhttps://i.ytimg.com/vi/CduA0TULnow/hqdefault.jpg480BritneySpearsVEVO360Britney Spears – Oops!…I Did It Again (Official Video)1.0https://www.youtube.com/480videoYouTube
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
