Girls in Hawaii verkent de nacht op nieuwe plaat: ‘Ja, we hebben hypnose gebruikt’

Girls power! Walloniës bekendste indieband Girls in Hawaii mikt met zijn nieuwe worp niet meer enkel op uw hart, maar ook op uw heupen.

Everest, zo heet de vorige Girls in Hawaii-plaat, intussen alweer vier jaar oud. Een symbolische titel, die sloeg op de klautertocht die de groep moest ondernemen na de dood van zijn drummer Denis Wielemans, die in 2010 omkwam bij een verkeersongeval. Het verdriet heeft stilaan een plaats gekregen, zo lijkt het. Anno 2017 zijn de Girls terug met een album dat beduidend vrolijker klinkt – Hawaïaanse bloemenkransjes niet inbegrepen.

Lionel Vancauwenberghe (cozanger en gitarist): Na het toch wel sombere Everest, waarop verlies een belangrijk thema was na het overlijden van Denis, mocht het dit keer inderdaad wat lichter, poppyer, meer dansbaar. Aan een nummer als Walk hoor je dat we kinderen van de eighties zijn.

Is Nocturne een reactie op Everest geworden?

Vancauwenberghe: In zekere zin wel, maar ook weer niet helemaal. Want paradoxaal genoeg was de werkwijze identiek dezelfde als de vorige keer: opnieuw zat Luuk Cox(van Shameboy, nvdr.) achter de knoppen, en we zijn gaan opnemen in de Parijse studio waar we ook Everest hebben ingeblikt. Net voor ons zat Nick Cave daar, trouwens. En ook de mannen van Timber Timbre zijn er gepasseerd. Naar verluidt zijn het grote Girls in Hawaii-fans!

Ik moet zeggen: dit was onze makkelijkste plaat tot dusver, nooit eerder verliep een opnameproces zo vlot. Mede dankzij Luuk hebben we Nocturne even snel kunnen maken als Jackson Pollock zijn doeken. (lacht)

Er wordt gefluisterd dat hypnose een rol heeft gespeeld bij het maken van Nocturne. Écht?

Vancauwenberghe:Antoine(Wielemans, zanger nummer twee, nvdr.) en ik hebben inderdaad hypnosesessies gevolgd. De bedoeling was om dromen op te wekken – vandaar ook de albumtitel – , omdat we eens over andere dingen wilden schrijven dan over onszelf, en over onze eigen probleempjes en angsten. We hebben droomwerelden altijd interessant gevonden. Om die reden zijn we al sinds jaar en dag fan van Henri Rousseau. Die man heeft nooit gereisd, heeft nooit tropische plekken bezocht. Als hij een jungle schildert, is het een imaginaire, louter gebaseerd op wat hij gezien heeft in een botanische tuin in Parijs.

Felix De Laet, aka Lost Frequencies, heeft onlangs opgebiecht dat hij gek is van Girls in Hawaii. Zouden jullie vies zijn van een samenwerking?

Vancauwenberghe: Nee. Meer nog, we hebben er al met hem over gesproken! Al is het niet makkelijk om Felix te strikken: de ene dag zit hij in Brussel, de andere alweer in Copacabana of zo.

Misschien eens afspreken op Hawaï?