De fonkelnieuwe Vinyl Frontier Awards eren niet alleen het heden, maar ook het vaderlandse verleden. Drie heruitgegeven platen vielen in de prijzen: een belpopklassieker van Evil Superstars, een curiosum van muzikant/psycholoog Jean Hoyoux en de nostalgische soundtrack van Jan Zonder Vrees door Alain Pierre.
Evil Superstars – Boogie-Children-R-Us (1998): ‘Jonge muzikanten zeggen nog vaak dat ze respect hebben voor wat wij gedaan hebben’
In de zomer van 1998 hield Mauro Pawlowski’s Evil Superstars op te bestaan. De band had in het voorjaar van dat jaar wel nog een tweede meesterwerkje geworpen: Boogie-Children-R-Us, inclusief instantklassieker It’s A Sad Sad Planet.
De plaat verscheen indertijd enkel op cd, maar vlak na hun overrompelende reünie op Pukkelpop 2015, kwam er alsnog een heruitgave op vinyl. ‘Evil Superstars trekt blijkbaar nog steeds mensen aan’, zegt drummer Dave Schroyen (ook bekend als ex-lid van Millionaire, en van Birds That Change Colour). ‘Dat komt volgens mij omdat we buiten de lijntjes durfden te kleuren.’
Hoe kijk je terug op je tijd bij Evil Superstars?
DAVID SCHROYEN: Voor Tim Vanhamel en ik was dat het begin van onze muzikale carrière. Evil Superstars had net Humo’s Rock Rally van 1994 gewonnen toen Mauro vroeg of wij niet wilden meespelen. We keken fel op naar Mauro, natúúrlijk zeiden we ja. Daarop volgde een heel plezante periode. Rock lééfde in België, en iedereen was met elkaar bevriend: Nemo, Soulwax, dEUS, noem maar op. We begonnen zelfs shows buiten België te spelen. Nog vaak vertellen jonge muzikanten me dat ze respect hebben voor wat wij toen gedaan hebben.
Mocht Mauro nog eens een nieuwe Superstars-plaat willen maken, zou jij dat zien zitten?
SCHROYEN: Zéker. Dat idee lag al op tafel ten tijde van die reünie. Tim had twee nieuwe songs geschreven, dus dachten we eraan een nieuwe EP op te nemen. Dat is er uiteindelijk nog niet van gekomen. Maar het zou ons wel kunnen lukken, want zelfs na die jarenlange pauze zijn we nog steeds perfect op elkaar ingespeeld.
Alain Pierre – Jan Zonder Vrees (1984): ‘Blijkbaar is er een hele generatie met mijn soundtrack opgegroeid’
Alain Pierre maakte 600 soundtracks en mag Ennio Morricone en George Lucas tot zijn fans rekenen. En toch doet zijn naam bij de meeste Belgen geen belletje rinkelen. ‘Ik voelde me nochtans nooit ondergewaardeerd. In de jaren tachtig was het normaal dat een filmcomponist in de schaduw werkte. Nu word ik bijna 70 en pikt men mij plots op.’
Ziggy ‘Nosedrip’ Devriendt benaderde je met het idee om de soundtrack van de VRT-tekenfilm Jan Zonder Vrees op vinyl uit te brengen. Hoe reageerde je daarop?
ALAIN PIERRE: Hij belde me heel discreet over zijn plannen. Waarop ik antwoordde: ‘Je weet toch wel dat je het hier hebt over een film van zo’n dertig jaar geleden, hé?’ (lacht) Tussen Ziggy en mij klikte het meteen. Hij heeft me zelfs zover gekregen om terug op te treden. In oktober 2016 speelde ik in de Vooruit. Deze zomer zal ik Berlijn aandoen. Ondertussen zijn alle vinyls van de eerste druk uitverkocht.
Had je dat verwacht?
PIERRE: Nee. Tot bleek dat een hele generatie is opgegroeid met Jan Zonder Vrees. Misschien maakte de soundtrack vroeger zo’n indruk omdat regisseur Jef Cassiers steeds had aangedrongen om de muziek nóg enger te maken. ‘Ze moeten bang zijn, Alain!’ zei hij dan. (lacht)
Wat mogen we nog van jou verwachten?
PIERRE: Ik ben momenteel aan het graven in mijn collectie van oude opnames. Na de geboorte van mijn tweede dochter in 1977 ben ik twee jaar bezig geweest met het opnemen van een dubbelelpee. Ik heb die gepresenteerd aan allerlei platenfirma’s, die het te gesofisticeerd vonden. Het lijkt me nu tijd om die plaat af te stoffen en alsnog uit te brengen.
Jean Hoyoux – Planètes (1982): ‘Ik stuurde al dertig platen naar Italië, zelfs eentje naar Mexico’
‘De beperkte oplage, het gebrek aan documentatie, de hoes, die voor in die tijd ongebruikelijke synthesizers: het spreekt allemaal zo tot de verbeelding’, zegt Philippe Cortens over Planètes. Cortens heeft bij Studio Brussel en Klara gewerkt, en richtte onlangs met Cortizona een eigen label op. Eén keer raden wat hun eerste uitgave was?
PHILIPPE CORTENS: Jean Hoyoux! Ik heb hem bij toeval ontdekt op YouTube, en vond de muziek ontzettend straf. En toen kwam ik erachter dat Hoyoux een Belg was. Ben ik maar gaan uitzoeken wie hij precies was en waar hij vandaan kwam. Voor ik het wist bracht ik zijn plaat opnieuw uit. (lacht)
Was het een lastig proces?
CORTENS: Vooral in het begin. Hoyoux stierf in 1986 en liet weinig sporen achter. De oplage van Planètes was zo klein dat de plaat zowat onvindbaar was geworden. Het heeft me enkele maanden gekost om de bandjes van Planètes op te sporen. Zijn twee kinderen hadden die gelukkig goed bewaard. Zij waren blij dat hun vader zo uit de vergetelheid zou gehaald worden.
Wat maakt Planètes zo bijzonder?
CORTENS: Jean Hoyoux heeft Planètes opgenomen voor zijn patiënten met psychologische problemen. Het is een therapieplaat. En ook vijfendertig jaar na de release blijft het mensen diep raken. In februari bracht Meteor Musik het album live opnieuw tot leven, en toen waren enkele toeschouwers zelfs tot tranen toe bewogen. De eerste vinylpersing was na drie weken volledig uitverkocht. Ik verkocht daarbij niet alleen aan Belgen, ik heb ook zo’n dertig platen naar Italië opgestuurd, enkele naar Finland en zelfs eentje naar Mexico.
Komt het verhaal van Jean Hoyoux met deze Vinyl Frontier Award op zijn einde?
CORTENS: Zeker niet. Meteor Musik zal het album nogmaals live brengen, op 3 juni in het Planetarium van Genk en eind december in het Planetarium van Brussel. En Jean Hoyoux had nog een tweede plaat en theatermuziek opgenomen. Ook die zou ik nog opnieuw willen uitbrengen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
