De tweede week van Werchter Parklife werd ingezet met de Antwerpse rapper Yong Yello en zijn labelgenoten van Bazart. Die eerste trad aan met drie singles onder de arm, de tweede met – sinds kort – drie langspelers.
Drie. Zoveel nummers heeft Yello ‘Yong Yello’ Staelens onder zijn naam staan. De show op Werchter Parklife (****) was dan ook het eerste officiële optreden van de man die al jaren in de rangen van Glints en Faisal vertoeft – hij hokt met die laatsten samen in Abattoir Anvers, een artistieke broeihaard annex hiphopplatform in een voormalig slachthuis op het Antwerpse Zuid. Op Werchter Parklife testte Staelens zijn debuutplaat uit, Marcel en het magnetisme van de goot. In de wandelgangen hoorden we van diezelfde AA-crew dat het album, dat in augustus uitkomt, de moeite wordt. Dat kunnen we na Yong Yello’s passage op Werchter best geloven.
‘Vinden jullie het plezant, weer buitenkomen? Heeft iemand last van social anxiety? Ik alvast wel.’ Voor iemand met drie nummers op zijn palmares, is Yello – naar de favoriete Zwitserse elektropopband van zijn vader – opvallend vlot op een podium. En dat hoeft niet te verbazen: hij mag dan wel nog maar net solo bezig zijn, Staelens producet al sinds zijn elfde. Op zijn veertiende knutselde hij de beat van Tourists LeMC’s Liefde liefde in elkaar. Achter de schermen werkte hij mee aan platen van Glints en Noémie Wolfs, en hij heeft een verleden bij het Antwerpse hiphoplabel en -platform Eigen Makelij.
Onder het Yong Yello-moniker maakt Staelens Nederlandstalige dialectpop. Denk Antwerpse hiphop meets Franse chanson en opvallend veel blazers en strijkers. Met zijn eerste single Als ge slaapt haalde hij vorig jaar de finale van De Nieuwe Lichting. Die wrange hiphopchanson over overspel en de dagelijkse sleur, overigens de favoriete onderwerpen van de 29-jarige rapper, deed zelfs de achterste rijen op de tribune van Werchter op hun stoel staan. Niet slecht voor een eerste show op een niet meteen dankbare locatie – 2.500 man verdeeld over tafeltjes van vier is net iets moeilijker mee te krijgen dan een zweterige concertzaal. Maar Yong Yello rekt zijn tweede single Cirkels knap uit en een nog titelloos nummer over kalverliefde deed de armharen rechtop veren. Toegegeven, sommige oneliners zijn wat gratuite (‘Positief zijn is geen luchtkasteel’ en ”t Leven is als Super Mario, loop snel door en vermijd de stront’). Maar dat zijn die van Bazart soms ook (weet iemand waar ‘Is er plaats voor mij in de verleden tijd?’ uit Chaos op slaat?), en dat heeft hen óók nooit tegengehouden.
Anders
Het mooiste aan post-pandemieconcerten? Hoe gelukkig iedereen is, no matter what. Een half uurtje op je bestelling wachten? Geen probleem. Een publiek dat hopeloos tussen de tafelnummers verdwaalt? Hoort erbij. Security die de festivalgangers aanmaant dat ze écht niet met meer dan vier rond een tafeltje mogen zitten? Laat maar komen. En dat geldt ook voor Bazart (***). ‘Jullie hebben geen idee hoe blij we zijn om hier te staan.’ Zanger Mathieu Terryn verwelkomt lachend het publiek, en die glimlach zou niet meer verdwijnen.
Bazarts nieuwste en derde langspeler Onderweg is dan ook een pak hoopvoller dan de, ietwat in de rapte en onder druk van buitenaf bij elkaar gesprokkelde, tweede. Single en radiohit Anders werd tegen wil en dank – sorry, Gene Thomas en Kom wat dichterbij – de soundtrack van de lockdown. Maar niet alleen voor de modale Vlaming is alles sinds maart vorig jaar plots anders: na een behoorlijke rollercoaster – we vatten het hier snel samen: acht MIA’s, een op één dag uitverkochte Lotto Arena nog voor debuutplaat Echo uit was, een enigszins bedenkelijke documentaire, en die haastige en matig onthaalde tweede plaat – heeft Bazart zichzelf herdacht. De (live)band werd herschikt: drummer Robbe Vekeman moest plaats maken voor Mario Goossens (Triggerfinger). Tom Coghe (Goose) vervangt Daan Schepers op bas, die nu als extra toetsenist en gitarist op de planken staat. En vooral: Oliver Symons en Simon Nuytten krijgen tegenwoordig meer zangpartijen.
Crooner
Ook de nummers zijn anders, introspectiever. Waar Echo nog bol stond van op refreinen gerichte singles en ietwat cryptische teksten, worden de nummers op Onderweg trager en subtieler opgebouwd. Het scheelde niet veel of Bazarts derde plaat bestond alleen uit ballades, zei Symons tegen De Standaard. ‘De uitzinnige zot die ik op het podium ben… Dat is niet the way to go, dat kan ik geen jaren meer volhouden. Ik wil beter leren doseren’, liet Terryn dan weer optekenen in Knack Focus. Live leek het, na een hard ingezet Denk maar niet aan morgen en Anders, dan ook even alsof Bazart voortaan een croonerband was. Zeker, de ballades waren meeslepend – Breekbaar is simpelweg sterk gemaakt en werd een van de hoogtepunten van de set. Alleen: sinds hun legendarische show in de AB in 2016 is een stuiterend publiek het handelsmerk van Bazart geworden – dat, en bordjes met obscene boodschappen van tieners. Daar waren we voor gekomen.
Een hoop oude nummers, de opgefriste ritmesectie en de extra toetsenist trokken de boel dan toch op gang: Anders kreeg een knappe electropopoutro, en ook in Onder ons was een glansrol weggelegd voor (de toetsen van) Symons. Geen slecht idee dus, die uitbreiding van de liveband. En toch las je na een uur in de meest gezichten: waar blijft Goud? Het duurde tot de tweede bisronde voor Werchter zijn ziel nog eens snel aan de hel ging verkopen. Terryn nam alvast het zekere voor het onzekere en klom op het tentje boven de geluidsbooth. Dat lijkt ons niet meteen ‘beter leren doseren’, maar het werkte wel. ‘Als je een single uitbrengt, speel je die in normale omstandigheden binnen de maand voor een publiek. Daar leer je hoe een nummer aanslaat. We kunnen niet meten hoe goed we het momenteel écht doen’, merkte Symons op in dit blad. Dat kunnen ze nu vast al wat beter inschatten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
