De nieuwe klassiekers van Chantal Acda: ‘Ik heb het geprobeerd, maar ik voel écht niks bij Bob Dylan’

Als het van Chantal Acda afhangt, wordt de lijst met beste albums aller tijden van Rolling Stone aangevuld met metal, vroege dubstep en Sufjan Stevens. ‘Stinkfist van Tool, da’s mijn dansplaat.’

‘Ik kreeg jouw ding niet open’, zegt Chantal Acda verontschuldigend wanneer ze de telefoon opneemt. Het ding waarvan sprake is de lijst met 500 beste albums aller tijden die muziekblad Rolling Stone ooit opstelde en in 2012 voor het laatst updatete. ‘En ik ben ook al geen lijstjesmens.’

‘Je kunt lijstjes maken van platen waar je veel tijd mee doorbracht, die voor jou of bevriende muzikanten belangrijk zijn’, legt Acda uit. ‘Dat zo’n lijstje dan ineens de gangbare canon wordt voor de rest van de wereld, zou ik een beetje vreemd vinden.’

Dat het persoonlijk gaat worden, is al duidelijk vanaf plaat één: eentje van haar muzikale spitsbroer Nils Frahm, met wie ze weleens het podium deelt.

Felt (Nils Frahm, 2011)

Inmiddels is neoklassieke pianomuziek een genre op zichzelf geworden, maar Frahm is volgens Acda nog een geval apart. ‘De meeste minimalistische pianisten klinken zo perfect. Nils van zijn kant zoekt liever voluit naar de perfecte klanken, met alle risico’s die bij die queeste horen, dan dat hij foutloos speelt. Die passie hoor je ook op plaat. Die klinkt alsof je ín zijn piano ligt.’

‘Het is door Felt dat ik Nils als eerste heb gevraagd om met mij muziek te maken onder mijn eigen naam. Hij heeft me de rust gegeven die ik nodig had en snapt volledig waar ik heen wil.’

Mark Hollis (Mark Hollis, 1998)

‘Ik vind Talk Talk ook fantastisch, maar met de soloplaat van zanger Mark Hollis heb ik uiteindelijk veel meer tijd doorgebracht’, vertelt Acda over de artiest die tot op vandaag geprezen wordt om zijn non-conformisme. ‘Muzikaal gezien is dat een bom. Ik ben al jaren in die plaat aan het kruipen en kom er echt in thuis, hoe bevreemdend en afwijkend ze ook is.’

Brilliant Trees (David Sylvian, 1984)

‘Het valt me nu pas op dat ik voor de tweede keer een solo-artiest noemt die begonnen is bij een grote band’, begint ze haar lofzang voor de voormalige frontman van progrockgroep Japan. ‘Als je binnen een band werkt, leg je sneller een brug naar anderen. Dat doet Sylvian hier ook – hij staat veel opener voor andermans inbreng dan Mark Hollis – maar kruipt tegelijk in zijn eigen wereld. Dat maakt dat zijn werk ver afstaat van het oeuvre van Japan, maar dat het tegelijk goed te behappen is.’

AEnima (Tool, 1996)

Bijna had er een Belgische plaat in dit stuk gestaan. ‘Ik heb Amenra overwogen, Slayer trouwens ook. Misschien een verrassende keuze voor mij, maar die groepen spelen muziek waar ik mij erg in thuis voel. Ze lijken te musiceren vanuit een plek die ik ken’, zegt Acda. ‘Uiteindelijk is het toch Tool geworden, niet alleen omdat zij heel kundig en krachtig spelen, maar ook omdat ik keiveel heb gedanst op hun muziek. Telkens als ik uitging, vroeg ik Stinkfist aan. Dat was mijn dansplaat.’ (leeft op terwijl ze erover spreekt)

‘Het is ook tijdloze muziek, je kunt die niet vastpinnen op een periode. Vandaag volg ik Tool niet zo meer – ik hang meer vast aan albums dan aan bands – maar als ze naar België zouden komen, zou ik waarschijnlijk toch opnieuw gaan.’

Trust Us (Motorpsycho, 1998)

Wie bekomen is van de metal van Tool, mag zich laven aan Noorse psychedelische hardrock. ‘Ik kocht die plaat op mijn negentiende en nog steeds leg ik ze regelmatig op. Vooral Vortex Surfer draai ik dan een paar keer achter elkaar, om de tekst héél hard mee te krijsen.’ (lacht)

Het doet ons uitkijken naar een album van Chantal de rockchick, en dat zou er weleens van kunnen komen. ‘Toen ik nog in Eindhoven woonde, speelde ik al eens in een heel vreemde postrockband. Daarna werd mijn muziek steeds rustiger, onder meer omdat ik in mijn eentje begon te spelen. Maar dat extreme kantje zit nog wel in mij en zal er op het juiste moment nog wel eens uitkomen.’

I See the Sign (Sam Amidon, 2010)

Met The Following Mountain leverde Sam Amidon, verborgen parel onder de folkliefhebbers, dit jaar een plaat af met eigen nummers. In zijn geval is dat bijzonder, want daarvoor ging hij aan de slag met traditionals. ‘Zelf hou ik helemaal niet van covers, maar wat hij op I See the Sign doet, is ongelooflijk mooi’, vertelt Acda.

‘Voor een bepaald publiek is dat een belangrijk album, omdat hij oude verhalen vertelt die we allemaal met ons meedragen. Hij maakt die fris door de cross-overs die hij maakt. Aan een eenvoudige song met een banjo kan hij perfect klassieke strijkers én jazzgitaar toevoegen.’

Illinois (Sufjan Stevens, 2005)

Vijf muzikanten kozen voor de Nieuwe Klassiekersreeks elk negen platen, en toch levert dat maar 43 nieuwe klassiekers op. Twee platen werden namelijk twee keer gekozen, waaronder deze, die naast Acda door AB-baas Kurt Overbergh wordt geprezen. ‘Voor mij kijkt een goede singer-songwriter vanop afstand naar een persoonlijk verhaal, zodat luisteraars er dan zelf mee aan de slag kunnen. Sufjan Stevens doet hier het omgekeerde, door zijn plaat over de staat Illinois heel persoonlijk in te kleden. Daardoor krijg je een soort omgekeerde psychologie.’

Secret Name (Low, 1999)

Sommigen noemen het droompop, anderen slowcore, maar in Vlaanderen staat het Amerikaanse trio Low vooral bekend als een van die verstilde bands waarmee Ayco Duyster jarenlang de zondagavond van de Studio Brusselluisteraar kleurde.

‘In de jaren dat ik heel erg zoekende was – toegegeven, dat ben ik nog steeds – was het deze plaat die me af en toe deed geloven dat alles goed zou komen. Het is echt een buitenaards mooi album, dat de luisteraar eens op adem doet komen. Ik volg Low al lang en de groep is altijd stug haar eigen ding blijven doen. Vandaag doet die band nog steeds wat ze wil, met dezelfde intensiteit als in het begin, en dat vind ik knap.’

‘Als ik me ontheemd voel en er helemaal niks meer van snap, is Secret Name het album dat ik bovenhaal. Mocht ik ooit naar een onbewoond eiland verkassen, gaat het mee, zonder twijfel.’

Untrue (Burial, 2007)

Dubsteppionier Burial mag dit lijstje afsluiten. Zijn werk, hangend tussen jungle, ambient en elektro, heeft meer gemeen met het oeuvre van Acda dan je zou denken. ‘Door hem ben ik gaan nadenken over hoe ik elektronica in mijn eigen muziek kan verwerken’, legt de zangeres uit. ‘Ik denk ook dat veel mensen die verder nauwelijks naar elektronische muziek luisteren, Untrue in hun kast hebben staan. Die plaat blijft intrigeren, ook als je ze heel vaak speelt.’

***

Ook zonder de Rolling Stone-lijst te hebben bekijken – ze kreeg het document niet open, weet u nog? – is Chantal Acda zeker welke van de 500 albums ze wil zien verdwijnen. ‘Alles wat Editors is, mag eruit. Ik hou niet van de stem van Tom Smith en hun muziek is gejat, op geen enkele manier vernieuwend of origineel.’ Probleem: geen enkel album van Editors staat bij de 500 beste aller tijden.

Een hyperlinkje doormailen dan maar, en door de telefoon luisteren naar hoe de zangeres de namen overloopt. ‘Coltrane mag er niet uit. Radiohead natuurlijk ook niet. Rage Against The Machine, lekker. Oh, nu ga ik mensen voor de kop stoten, dit gaan maar weinigen begrijpen.’

‘The Basement Tapes van Bob Dylan and The Band‘, is het antwoord, plaat 292 op de lijst en een van de elf bijdrages van Bawb aan de lijst. ‘Ik begrijp dat die erin staat, maar ik voel daar helemaal niks bij. Ik heb het geprobeerd, maar elke keer als ik dat hoor, denk ik: “Zet dat af!” En ik vrees dat dat voor het hele oeuvre van Dylan geldt, ik had evengoed Time Out of Mind (410) kunnen zeggen. Ik word daar eigenlijk een beetje chagrijnig van.’

‘Wat ik ook nog steeds probeer goed te vinden, is PJ Harvey‘, gaat Acda verder over de vrouw die plaatsen 406 en 431 bekleedt. ‘Mensen gaan ervan uit dat ik dat keigoed vind, en ik doe écht mijn best, maar het doet me helemaal niks.’

‘Ik hoor dat ze een goede stem heeft en dat haar arrangementen spannend zijn, maar dat is niet genoeg. Of je bepaalde muziek goed vindt of niet, is ook een subjectief gegeven. Het hangt af van je eigen geschiedenis en achtergrond. Je kunt dus niet verwachten dat iederéén een bepaalde plaat fantastisch vind, maar onder muzikanten heerst dat idee wel. “Dat is gewoon goed”, klinkt het dan. Voilà, nog een reden waarom ik geen lijstjesmens ben.’