Oklou zingt hoopvolle, post-apocalyptische sprookjes in Botanique

Oklou zette haar sprookjesbos in brand, maar het vuur was wel erg intiem en hartverwarmend.

Een van de meest feeërieke albums van vorig jaar was Galore van Oklou (spreek uit: oh-kee-loe). De Franse muzikante weeft een fijn tapijt van minimalistische doch knusse synths, en zingt daar zelf met haar fluisterstem fijngevoelige liedjes over. Ze behoort tot het Nuxxe-collectief, dat zich met artiesten als Sega Bodega, Shygirl en Coucou Chloe vooral op smerige dansvloervullers concentreert. De muziek van Oklou lijkt echter eerder geschikt voor de intieme afterparty bij het ochtendgloren.

Franse Bladee

Als voorprogramma had Oklou haar landgenoot Simili Gum meegenomen. Onder mysterieuze blauwe lichten kwam de Fransman op en zonder veel poespas begon hij aan zijn show. Door zijn atmosferische beats, druilerige autotune en wat apathische voorkomen deed hij ons meteen aan de Zweedse rapper Bladee denken, een vergelijking die ons heel het optreden niet zou loslaten. Zelfs zijn gezicht had een wat gelijkaardige vorm. Wat extra bijdroeg aan de nonchalance van de show was dat de zanger tussen elk nummer aan zijn blikje Maes nipte, lekker dicht bij de microfoon zodat zijn geslurp weergalmde door de zaal.

Het verschil met Bladee is dat die automatisch een hypertoegewijde fanbase voor zich heeft, en dus niet veel moeite moet doen om het dak eraf te blazen. Bij een nieuwkomer als Simili Gum is dat minder het geval, waardoor onze aandacht soms een beetje afzwakte. De poppy cloudrap was fijn genoeg om een halfuurtje gezapig op mee te knikken, maar om echt op te vallen zal de fransman wat minder blasé en wat minder Bladée moeten worden.

Intieme clubsound

Wie per ongeluk in de zaal stond zonder te weten wie Oklou was, zou bij aanvang misschien heel andere muziek verwacht hebben. De zangeres kwam op in een oranje, opengeritste trui, een gerafeld topje en een ruige legerbroek, waardoor ze er eerder als een punkfrontvrouw uit zag. Bovendien werd achter haar een vrij neerslachtig landschap geprojecteerd, waar precies een bosbrand plaats had gevonden. Rondom haar op het podium stonden overigens ook nog enkele valse verkoolde bomen.

De lieflijke klanken van van het titelnummer uit Galore maakten echter meteen duidelijk dat we toch juist zaten en licht-experimentele popnummers mochten verwachten. Tijdens de eerste nummers werd de kleinschalige sfeer van het album ook live bewaard, maar bij de drop van Unearth Me mochten de bassen een eerste keer opengedraaid worden en kwam de clubaard van Nuxxe toch een beetje naar boven. Oklou koos er slim voor om haar percussie wat harder te zetten en haar sound wat grootser te doen klinken om beter naar een livesetting te vertalen. Het enige nadeel was dat de live gitarist hierdoor vaak wat in het geluid verdronk, maar echt erg vonden we dat ook weer niet.

Er slopen een paar schoonheidsfoutjes in het optreden, maar die gaven de performance net charme in plaats van storend te zijn. Zo kondigde Oklou haar tweede nummer Fall aan als een song die bij het huidige seizoen past, maar dat bleek iets te goed te kloppen toen ze middenin het nummer een paar keer moest kuchen voor ze effectief verder kon met zingen. Ook had ze zich voorgenomen om de bindteksten in het Engels te brengen vanwege de meertaligheid in Brussel, maar er slopen volledige zinnen Frans in haar speeches waar ze zichzelf plots voor de kop om sloeg. Het gaf de sowieso al intieme show iets menselijks.

Post-apocalyptisch sprookje

De podiuminkleding werd erg sterk ingezet. Het afgebrande bos op het podium bevatte lichten die naargelang de sfeer van het nummer een kleurtje uitkozen. Tijdens Unearth Me straalden ze een smeulend rood uit, het ingetogen What’s Good kreeg een paarse schijn en tijdens I Didn’t Give Up On You leken er blauwe lapis lazuli in de takken te groeien. Ook de projectie speelde met subtiele verschillen. Altijd desolaat, maar tijdens bijvoorbeeld Asturias brak de zon door het wolkendek waardoor het geheel iets hoopvol post-apocalyptisch gaf, klaar om iets nieuws uit de assen op te bouwen. Oklou vertelde een duister maar daarom niet minder mooi sprookje.

Een van vreemdere momenten was toen Oklou – die toen haar oranje trui al aan de kant had gelegd en er een beetje goth uitzag – een onuitgegeven nummer speelde waarop ze de zanglijnen van Evenascences Going Under tegover haar zweverige synths zette. Een grappig idee, maar het viel een beetje uit de boot tegenover de rest van de uitstekende set. Wat wel voor leuke afwisseling zorgde, was het kampvuurmomentje wanneer de Franse zich met een gitaar in haar campingstoel ging zetten om Girl on my Throne en Being Harsh te brengen. Dat laatste nummer is een cover van A.G. Cook, de PC Music-labelbaas die ook een handje geholpen heeft aan Galore.

Het optreden kreeg een onverwacht duister einde met Friendless, dat veel grootser klonk dan op plaat en bijna als witch house aanvoelde. De donkere ondertonen waren dankzij de steeds dreigende bosbrand wel heel het optreden aanwezig, maar hier kwamen ze volledig tot uitbarsting en werd het sprookje eventjes een spookverhaal. Als epiloog kregen we echter nog de hidden track die op Galore achter I Didn’t Give Up On You verstopt zit. Een zeer klein, breekbaar gitaarnummertje waarmee de gezellige sfeer waarom Oklou het optreden begon ook mocht afsluiten.

Oklou wist in Botanique een uitstekende balans te vinden. Haar muziek had iets magisch en sprookjesachtigs, maar de donkere toetsen voorkwamen dat het melig zou worden. Ook wist ze haar songs wat grandiozer te maken, zonder de intimiteit van de studioversies volledig te verwaarlozen.