De huidige groep van Stijn Meuris heet gewoon Meuris en heeft net de cd ‘Mirage’ op de wereld gezet. De nieuwe songs kregen hun officiële vuurdoop op het podium van een uitverkochte ABClub.
DA GIG: Meuris in ABClub, Brussel op 5/3.
IN EEN ZIN: Met zijn puike nieuwe band wist een energieke Meuris zowel met zijn oude als nieuwe materiaal moeiteloos te overtuigen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Druk in Leuven’, ‘Gigant’, ‘Ik denk dat ik hem al een beetje ken’, ‘Dichter bij de liefde’…
DIEPTEPUNT: ‘Satelliet S.U.Z.Y.’
BESTE QUOTE van Stijn Meuris, naar aanleiding van ‘1974’: “Da’s een jaar dat onze drummer Antoni alleen maar kent van horen zeggen. ‘Waren de Duitsers toen nog hier, Stijn?’, vraagt hij wel eens. En dan zeg ik: ‘Ja, Antoni, maar ze zijn nu vermomd als BMW’s”.
Na Noordkaap en Monza laat Stijn Meuris er geen twijfel meer over bestaan wie in zijn bands eigenlijk de plak zwaait. Zijn huidige groep heet gewoon Meuris en heeft net de cd ‘Mirage’ op de wereld gezet. De nieuwe songs kregen hun officiële vuurdoop op het podium van een uitverkochte ABClub.
Stijn Meuris is een veelzijdig heerschap. We kennen hem als journalist, televisiemaker en verzorger van hemellichamen. Maar wie hem, in de rug gedekt door een stel beslagen muzikanten, in de schijnwerpers ziet staan, begrijpt meteen dat dáár en nergens anders zijn ware roeping ligt.
De sympathieke Limburger beschikt over voldoende humor en zelfrelativering om met een vanzelfsprekende naturel zijn publiek te bespelen en voelt zich voor een volle zaal dus als een vis in het water. Samen met Frank Vander linden en Luc de Vos behoort hij tot een generatie die, in het zog van Raymond van het Groenewoud, Aroma di Amore en Mensen Blaffen, heeft bewezen dat je ook in het Nederlands geloofwaardig kunt rocken.
Dat hij zich als tekstschrijver steeds verder blijft ontwikkelen, blijkt uit zijn uitstekende nieuwe cd ‘Mirage’, die enkele van zijn beste nummers bevat en in de AB de ruggengraat van de set vormde. Maar de toeschouwers kregen net zo goed klassiekers uit de Noordkaap- en Monzaperiode geserveerd .
De huidige incarnatie van Meuris verschilt alweer drastisch van het gezelschap waarmee hij twee jaar geleden een reeks oude songs uit zijn repertoire van een facelift voorzag. Dit keer hadden vooral de messcherpe gitaren van Dave Hubrechts en Kris Delacourt het voor het zeggen. In combinatie met een bijzonder hechte ritmesectie -bassist Bart Van Lierde en drummer Antoni Foscez- leidde dat tot een potige sound waarin altijd ruimte werd gelaten voor reliëf en nuance. Soms hoorde je weliswaar expliciete verwijzingen naar de eighties, maar net als bij een Amerikaanse band als DIIV werden die organisch verwerkt in het geheel.
Mokerslag
Nieuwe songs zoals ‘zondagskind’, de single ‘1974’ en het schitterende ‘Dichter bij de liefde’ werden strak gespeeld en klonken ons al meteen voldragen in de oren. Het vrij rustige ‘Zonder moraal’ werd akoestisch aangezet; in ‘Dan ga ik mee’ stak een nerveuze bas het vuur aan de lont en het pakkende ‘Ziel verloren’ (“Het was de dag waarop de noodverlichting aanging / in de darkroom en ik doodging”) hield iedereen die van het leven al eens een zware mokerslag had gekregen een spiegel voor.
Tussendoor bracht Meuris enkele herkenningspunten aan, zodat de toeschouwers die ‘Mirage’ nog niet hadden gehoord niet helemaal verloren zouden lopen. ‘Een heel klein beetje oorlog’ en ‘Panamarenko’ klonken zelfs robuuster en stekeliger dan ooit. “Dit nummer is al zo oud dat ik me afvraag of het wel van mij is en niet van, pakweg, Frank Sinatra”, grapte de zanger, net voor de eerste noten van ‘Verloren dag’ weerklonken.
“Laat je gaan, Stijn!”, riep iemand uit de zaal, en hoewel de aangesprokene aangaf dat je op het podium, net als in bed, de tijd moet nemen om tot een climax te komen, duurde het niet lang voor we hem schaduwboksend, luchtgitaar spelend en een spastische lichaamstaal sprekend uit de bol zagen gaan. Hij ging te keer op zijn tamboerijn zoals Jimi Hendrix dat destijds deed op zijn gitaar.
Stijn Meuris liet geen gelegenheid voorbijgaan om de toeschouwers actief bij het optreden te betrekken. Zo complimenteerde hij hen met “de organische kwaliteit” van hun applaus, gaf hij commentaar op het fluorescerende jurkje van een vrouwelijke fan en wilde hij af en toe weten of een liedje mooi werd bevonden. Tot de absolute hoogtepunten uit de set behoorden zeker het rechttoe rechtaan rockende ‘Druk in Leuven’, dat probleemloos kon wedijveren met het beste van The Tragically Hip, en een ronduit verpletterend ‘Gigant’, dat in vele kleuren uit elkaar spatte.
Nieuwe leiders
Ook zeer sterk: het donkere ‘Ik denk dat ik hem al een beetje ken’, over nieuwe jonge leiders die verdacht veel lijken op de oude, maar dank zij een geoliede marketingmachine de valse indruk wekken dat met hen alles anders en beter wordt. Het is, wat ons betreft, een van de beste songs die Meuris ooit heeft geschreven en ook het woedende gitaarspel van Dave Hulbrechts sprak hier boekdelen. De zanger kondigde het aan als een experiment. “Maar jullie zijn een select gezelschap, dus hier kan het wel”, meldde hij.
U merkt het, er viel in de AB op Meuris weinig af te dingen. Het enige tenenkrommende moment noteerden we tijdens ‘Satelliet S.U.Z.Y.’, dat we altijd een draak van een nummer hebben gevonden. Aanvankelijk werd, met behulp van een akoestische gitaar, nog een bloedtransfusie overwogen, maar zelfs de groep raakte hier de draad kwijt. Voorts had Stijn Meuris af en toe de neiging om, tussen twee tekstregels door, iets volkomen onverstaanbaars in de microfoon te brullen. In het licht van afsluiter ‘Het is weer goed geweest vandaag’ -denk aan TC Matic die gemuteerde reggae speelde- tonen we ons echter graag bereid die tic met de mantel der liefde te bedekken.
‘Van God los’, waarin het publiek een deel van de zangpartij overnam, en ‘Omerta’ waren prima bissen. Naar de nieuwe plaat en het concert te oordelen is Meuris dus klaar om de festivalpodia onveilig te maken. De man blijkt op zijn 48ste zelfs nog in staat verse klassiekers aan zijn omvangrijke oeuvre toe te voegen. Respect.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Dichter bij de liefde / Zondagskind / Een heel klein beetje oorlog / Panamarenko / 1974 / Ziel verloren / Zonder moraal / Satelliet S.U.Z.Y. / Dan ga ik mee / Verloren dag / Druk in Leuven / Gigant / Ik denk dat ik hem al een beetje ken / Het is weer goed geweest vandaag // Omerta / Van God los.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier