Van de rebellie van MC Yallah tot het oeverloze enthousiasme van Miss Angel: dit was de tweede dag van Boomtown.
Waar de eerste dag van het gratis festival Boomtown in het kader van het Gentse label Unday Records stond, sloeg de organisatie voor dag twee de handen in elkaar met Out the Frame. Het hiphopfestival, dat doorgaans plaatsvindt in Kunstencentrum Vooruit, mocht voor de gelegenheid de Kouter een dag innemen.
Boomtown moet het dit jaar vooral van binnenlandse beloftes hebben, want de internationale kleppers stuurden en masse hun kat. De punkrockhiphoppers van Ho99o9 werden als headliner aangekondigd, maar moesten twee weken op voorhand verstek geven. Ho99o9 zou vervangen worden door de jonge Britse rapper Lord Apex en het Kenyaanse hiphopfenomeen MC Yallah, maar ook die eerste was genoodzaakt zijn show te annuleren. Gelukkig is de Belgische hiphoppoel boeiend genoeg.
Hand in de broekzak
De aftrap werd gegeven door Abrahamblue (***), die opkwam met een baggy T-shirt die even blauw was als zijn artiestennaam. Volgens de presentator liet de Antwerpse zanger en producer zich inspireren door soul, gospel, jazz en nineties-hiphop, wij hoorden vooral invloeden van die laatste twee. Het optreden werd ingeleid door de zwoele saxofoon van zijn muzikant, daarna eiste Abrahamblue zelf de aandacht op met nonchalante zanglijnen. De ene hand in de broekzak, de andere rond de microfoon.
Tussendoor vertelde de artiest waarover zijn songs gingen – eerst in een onzeker Nederlands, later in het Engels. Zo was er een nummer geschreven tijdens het facetimen met een meisje, en eentje over een fan die hem herkende tijdens het basketballen. Abrahamblue’s onderwerpen reflecteerden het onbezonnen sfeertje van zijn muziek. Maar in die sympathieke nonchalance schuilde echter ook de grootste zwakte van de artiest: de sfeer zat goed, maar de muziek zelf had te weinig om het lijf. Hij werd bovendien ook iets te vaak overklast door zijn saxofonist en diens solo’s.
Zwaardere verhalen konden we vervolgens verwachten van Bryn (****), die na uit Rwanda te vluchten een muzikale carrière begon in Brussel. De 22-jarige zanger brengt zijn ervaringen echter niet op een deprimerende manier, maar in de vorm van epische popnummers. Het contrast met de nonchalance van Abrahamblue kon haast niet groter zijn. De nummers van Bryn (uitgesproken als ‘brein’ – omdat zijn vrienden zijn muzikale geest zo briljant vonden) straalden telkens emotionele urgentie uit.
Bryns show bleek er een van contrasten te zijn. Tussen mooie melodieën en beukende ritmes, tussen een enthousiaste opvoering en trieste teksten. Het animo van de jonge Brusselaar leek haast ongepast wanneer je goed naar de lyrics luisterde. Nummers over ‘opgroeien en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat’ en ‘iets te veel drinken om je problemen te vergeten’ werden met een brede glimlach en aanstekelijke schwung gebracht. Bryn slaagde erin om het publiek zowel te ontroeren als aan het bewegen te zetten. Dit wordt een grote naam in de Belgische muziekwereld.
Conventioneel
Wie van elektronische muziek houdt, herinnert zich misschien nog de hype rond producer LTGL. Tegenwoordig is Ashley Morgan (***) onder zijn eigen naam op het podium te zien, als een rapper nog wel. Zijn optreden leek aanvankelijk de antithese van de Hudson Mohawke-achtige trap die hij vroeger maakte. Begeleid door een akoestische gitaarbeat bracht hij emorap die even goed door Lil Peep geschreven kon zijn. Dat bleek echter een bedrieglijke start te zijn, want al gauw haalde de Limburger zijn snedige bassen en energieke raps boven. Morgan tekende voorlopig voor de energiekste hiphop van de dag.
Toch misten we de opgefokte bombast van LTGL een beetje. Onder zijn eigen naam klinkt Ashley Morgan veel conventioneler, en dit jong talent heeft meer in zijn mars. De lauwe reactie van de aanwezigen sprak in dat opzicht boekdelen. Wanneer hij zijn wildste nummer een drukke drum-‘n-bassbeat gaf, voelden zowel Ashley Morgan als het publiek zich duidelijk veel meer in hun nopjes. In een interview met Red Bull Elektropedia gaf de artiest zelf mee dat hij toegankelijker geworden was, maar ‘binnenkort weer vreemdere muziek zou maken‘. Fans van het eerste uur halen opgelucht adem.
The future is female
Wie ons wél volledig wist te overtuigen, was Miss Angel (****). In een soort goochelaarskostuum betrad ze het podium, bijgestaan door twee danseressen in fluorescerende outfits. Van alle optredens had de Antwerpse de meeste schwung: haar heerlijke attitude was de hoofdattractie van een dag Boomtown. Waar het publiek tijdens Ashley Morgan nog ongemakkelijk ter plekke trappelde, werd iedereen helemaal wakker geschud door Miss Angels charisma.
Als de rapper niet af en toe een woordje Nederlands in haar bindteksten had laten glippen, zouden we gezworen hebben dat we naar een Britse artieste zaten te kijken. Ze putte inspiratie uit allerlei genres van de andere kant van het kanaal, waaronder grime, UK garage en UK drill. Ze injecteerde deze genres wel met een gezonde dosis feminisme, iets wat de aanwezigen duidelijk konden appreciëren. Toen Miss Angel ’the future is female’ verkondigde en haar volledig vrouwelijke team bedankte, van de danseressen tot de fotograaf, leek de Kouter te klein om het enthousiasme te bevatten.
Ook tijdens de headliner van de avond kregen we een glimp te zien van die vrouwelijke toekomst. ‘Are you ready to set this place on fire?‘, vroeg MC Yallah meermaals tijdens haar set met de Franse producer Debmaster (****), meteen een van de weinige zinnen die we begrepen aangezien de in Kenya geboren rapper in verschillende Afrikaanse talen rapt. De energie van haar performance en de agressieve beats spraken echter voor zich: MC Yallah rapte de taalbarrière aan diggelen.
Twee jaar geleden bracht het duo de plaat Kubali uit op Hakuna Kulala, zusterlabel van het Oegandese Nyege Nyege waarop de spannendste en hardste elektronica uit het Afrikaanse land en omstreken te horen is. Het album werd gekenmerkt door een mix van harde clubbeats en pijlsnelle raps, een gouden combinatie die nu ook de kiosk op de Kouter dreigde te slopen. Debmaster leek – met zijn zwarte sweater en wit petje – wel een voetbalcoach op pensioen. Hij liet rustig de bassen schallen terwijl MC Yallah op de voorgrond het publiek inpalmde zonder al te veel franjes.
Erg veel variatie zat er niet in de set, die uiteindelijk langer dan een uur zou duren. MC Yallah genoot duidelijk van de respons die het publiek gaf op haar stompende hiphopbommen. ‘Music is about connecting with people’, klonk het. Soms ging het er iets te hard aan toe: op een bepaald moment kwam een medewerker van Boomtown haar zeggen dat het optreden afgerond moest worden, waarna ze de hits Dunia en Kubali doodleuk een tweede keer speelde. Vervelend voor de organisatie, maar de toeschouwers hoorden we niet klagen. Zo kwam er iets later dan verwacht dan toch een eind aan een uitstekende Out the Frame-dag van Boomtown.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
