Dans Dans en Millionaire brengen Boomtown gezwind op gang

Een kleinschalig Boomtown trapte gisterenavond af met een peloton muzikale hoogvliegers van het Gentse label Unday Records.

Geen Gentse Feesten deze zomer, maar gelukkig kon Boomtown meer dan een maand na datum toch nog van start gaan. Van donderdag tot vrijdag tovert Democrazy de Gentse Kouter om tot een volwaardig festival met drie podia, waarvan een in de Gentse opera voor betalende concerten, en twee in openlucht. Onder meer Ashley Morgan, Tsar B, Brutus, DTM Funk en Ansatz Der Maschine zullen er de komende dagen nog passeren.

De eerste avond van Boomtown werd ingevuld door het Gentse indielabel Unday Records, dat onder meer commerciële hoogvliegers zoals Trixie Whitley, Het Zesde Metaal, Intergalactic Lovers en Mauro Pawlowski huisvest. Terwijl nieuwsgierige oren in de opera bands van het podium- en kansenparcours Sound Track konden ontdekken, werd de kiosk op de Kouter ingepalmd door Sam De Nef, Dans Dans, Millionaire, en Elias, het soloproject van Nordmann-drummer Elias Devoldere.

Jeff Buckley

Het was nog rustig op de Kouter toen Sam De Nef (****) het podium besteeg. De 22-jarige zanger-gitarist van Danny Blue & The Old Socks, met wie hij in 2018 zowel de finale van Humo’s Rock Rally als van De Nieuwe Lichting haalde, lanceerde eerder dit jaar ep Lonely Day, Crowded Year, een begeesterend solodebuut waarmee hij gisterenavond onze harten inpakte.

‘Het eerste nummer is er eentje voor mijn moeder’, sprak de jonge PXL-student het publiek toe voor hij het gevoelige Mother inzette, een van onze favorieten. Het tokkelende gitaarspel en de heldere, diepe stem van De Nef werden door een handvol indrukwekkende multi-instrumentalisten vakkundig voorzien van minimalistische muzikale decoraties op drum, bas, gitaar, keys, cello en sax.

Een zonovergoten Kouter om half zes ’s avonds bleek niet de ideale locatie voor de melancholische nummers van De Nef, die doorgaans vergeleken wordt met Dylan en Cohen, maar ons eerder doet denken aan Nick Drake en Jeff Buckley. Het op zomerse deuntjes deinende Untitled paste dan weer wél bij de setting, maar kon het publiek toch niet tot de stilte brengen die het verdiende.

Het droefgeestig kabbelende Requiem for a Dreamer, waarbij De Nef zich liet begeleiden door de zijden stem en het akoestische gitaarspel van Camille Camille, smaakte naar meer. Jammer dat de zangeres tijdens de rest van de set zowel visueel als geluidstechnisch te veel op de achtergrond bleef. We kijken in elk geval uit naar die nieuwe plaat, waarvan De Nef ons gisteren op een veelbelovend nummer trakteerde.

Muzikale chemie

‘Ik zie veel bekende gezichten’, sprak een opgewekte Elias Devoldere. Als drummer van Nordmann, SUWI en Hypochristmutreefuzz kent hij de Gentse muziekscene dan ook door en door. Gisterenavond was zijn alias echter simpelweg Elias (***). Voor dit nieuwe soloproject neemt Devoldere naast zijn drumstokken ook de microfoon en sporadisch een gitaar vast.

Openen deed de Gentse drummer met een ons tot nog toe onbekende song, waarbij de muzikale chemie tussen drum en bas meteen in het oog en in het oor sprong. Met z’n Nordmann-achtige gitaarlijn, speelse bas en melancholische doch hoopvolle vocale progressie klonk Day 2 ons al bekend in de oren – altijd een goed teken.

Tijdens het uptempo Parasites liepen de vocals van Devoldere ietwat verloren in de muziek. Jammer, want terwijl we op plaat fan zijn van de sferische zanglijnen, voelden ze live weinig subtiel en bij momenten zelfs overbodig aan.

Dat gevoel werd bevestigd toen Devoldere halverwege de set een gitaar vastnam om samen met z’n kompanen aan snaren te plukken en met effectenpedalen te prutsen. Later haalde de frontman er zijn drums bij, en samen dreef het viertal het geheel tot een stalen climax. Het ijzer was gesmeed, ons oordeel ook: in die ene, instrumentale song lag de sterkte van deze set. En misschien ook wel van Elias.

Buikgevoel

Als Sam De Nef het hart was en Elias de ziel, dan was Dans Dans gisterenavond de buik van Boomtown. Dat buikgevoel volgen Bert Dockx (Flying Horseman, Ottla), Frederic Jacques (Lyenn) en Steven Cassiers (Dez Mona, DAAU) al vier albums lang onvermoeibaar als Dans Dans (****). Eerder dit jaar verrijkten ze hun muzikale oeuvre met een nieuwe langspeler, ZINK, waaruit ze gisterenavond gretig plukten.

Zo opende het drietal met de eerste drie songs van die nieuwe plaat. Het warme Cinder Bay, dat naadloos overvloeide in het al even bezwerende Naiad en vervolgens in Blue Silver, bleek met z’n rustige gitaarmelodie de ideale opwarmer voor een inmiddels al iets aandachtiger Boomtown.

Geen idee wanneer de kwieke gitaarriffs van Dockx plaatsmaakten voor een dreunende bas die de Kouter op z’n grondvesten liet daveren, maar het was het hoogtepunt van de set van Dans Dans. Aan het stampvoetende publiek te merken, waren we niet de enigen die er zo over dachten.

Een laatste hoogtepunt beleefden we tijdens klassieker Freedom Suite – Movement 2, waarin een heerlijke, walking bass-achtige melodie en genadeloze uithalen op gitaar zich balden tot het thema dat de song zo iconisch maakt. Tijdens haar set deed het drietal iets waar niet veel bands in slagen: ze wiegde ons heen en weer tussen kalmte en extase, tussen mantra en melodie, tussen droom en dans.

Koelkast

‘Strange days are upon us.‘ Het lijkt alsof Tim Vanhamel een glazen bol bij zich had toen hij Strange Days schreef, een van de elf songs die in maart vorig jaar verscheen op APPLZ ≠ APPLZ. Die langspeler moesten de heren van Millionaire (****) na de release omwille van de u welbekende redenen noodgedwongen anderhalf jaar lang in de koelkast steken.

Dat was vermoedelijk ook de reden waarom diezelfde song gisteren nogal koeltjes werd onthaald door het Boomtown-publiek. Ondanks z’n opzwepende drums, stuwende bas, catchy gitaarriffs en refrein – dat zich met de woorden ‘the day the world ends, I will be watching from the front row seat‘ perfect tot meezingen leent – kon het nummer niet meer losmaken dan een enkele crowdsurfer en een handjevol enthousiastelingen. Afgaande op de Arctic Monkeys-echo die door de song raast, hadden we hier meer sfeer verwacht.

De relatieve onbekendheid van het vele nieuwe werk zat er zeker voor iets tussen, het geluid dat niet optimaal klonk vast ook. Want toegegeven, we misten de scheurende gitaarsolo’s van voormalig Evil Superstar Vanhamel, die zowel tijdens Love Has Eyes als Can’t Stop the Noise volledig werden opgeslokt door de dreunende bas en drum.

Het werd er niet beter op toen de frontman een revolutie probeerde te starten tijdens Don’t, waarbij hij het publiek opriep om allemaal samen naar Mars te vliegen. En ook het Western-achtige Los Romanticos kwam nogal verloren door de set fietsen.

Mensenstorm

‘Da’s een bekende!’, hoorden we iemand in het publiek schreeuwen toen I’m On a High, sterkhouder van Paradisiac, loeihard door de versterkers schalde. De voorste helft van de Kouter veranderde plotsklaps in een wemelende mensenmassa. Er werd uitbundig gemosht, geschreeuwd en gesprongen. Ook Champagne, die andere ouwe, bracht een heuse mensenstorm teweeg. De distorted gitaarriff van Vanhamel – die zijn groene cape inmiddels weer aanhad – werd van begin tot eind meegekweeld.

Terwijl we mensen om ons heen de riff van Champagne nog minutenlang hoorden neuriën, verlieten we met een uitgelaten gevoel de Kouter, benieuwd naar wat de rest van Boomtown nog zal brengen.