2016 in muziek: de albums om dit jaar naar uit te kijken

Beste muziekwensen! Dit zijn de platen die in 2016 op u afkomen, van Ty Segalls ‘Emotional Mugger’ over PJ Harvey’s op werkbezoekjes aan Kosovo, Afghanistan en Washington gebaseerde nieuwe album tot het debuut van Flip Kowlier met zijn nieuwe groep Ertebrekers.

Oké, er waren Live in San Francisco met de Ty Segall Band, de ep Mr. Face, een tweede langspeler met het hardrocktrio Fuzz én de geboorte van twee zijprojecten, Broken Bats en Gøggs, maar toch: officieel was 2015 het eerste jaar sinds 2008 waarin Ty Segall de eindmeet haalde zonder een eigen album uit te brengen. En dat moet kriebelen, want de ringmeester van de garagerockscene in San Francisco zet het nieuwe jaar meteen in met Emotional Mugger. Met de promo zit het alvast snor: in de VS stuurde platenlabel Drag City recensie-exemplaren uit op VHS-tape. Na elf songs werden de aangeschreven muziekscribenten getrakteerd op de film My Life, een Michael Keaton-vehikel uit 1993.

Als we mogen afgaan op de single FloriDada – een dadaïstische paddenstoelendans, zoiets – keert Animal Collectiveop 19 februari op volle krankzinnige sterkte terug met Painting With. Hun elfde album is de opvolger van het vier jaar oude, met gemengde gevoelens onthaalde Centipede Hz. Reeds bevestigde gastmuzikanten zijn John Cale en avant-gardesaxofonist Colin Stetson, en volgens de bandleden is dit hun ‘Ramones-plaat’ – geen lange, uitgesponnen intro’s, geen etherische passages en geen reverb.

Wanneer Damien Jurado Visions of Us on the Land dropt, zal de singer-songwriter uit Seattle aan album nummer twaalf zitten, maar op onze radar verscheen Jurado pas in 2010, toen hij op Saint Bartlett zijn carrière nieuw leven inblies met producer Richard Swift aan zijn zijde. Hun tweede samenwerking, het conceptalbum Maraqopa (2012) zorgde voor een minidoorbraak, met Brothers and Sisters of The Eternal Son (2014) breide hij een zo mogelijk nog complexer vervolg aan die plaat. Visions of Us on the Land, nog steeds met Swift aan boord, is het sluitstuk van de trilogie, en daar gaan we graag voor op de eerste rij zitten.

Na vijf jaar heeft Polly Jean Harvey een opvolger voor het politiek geladen en bekroonde Let England Shake klaar. Een officiële titel heeft die nieuwe, negende langspeler nog niet, een voorgeschiedenis wel: in januari vorig jaar begon Harvey aan de opnames, voor een levend publiek. Recording in Progress heette het een maand durende project, en volgens journalisten die op verkenning gingen, trekt Harvey opnieuw de politieke kaart met songs die geïnspireerd zouden zijn door werkbezoekjes aan Kosovo, Afghanistan en Washington. Wanneer de paasbloempjes bloeien en de vogeltjes fluiten, weten we hoe het de nieuwe PJ klinkt.

‘Ik adoreer Antony, met haar samenwerken is een droom’, aldus Daniel Lopatin, alias synthesizerdruïde Oneohtrix Point Never, toen hij drie jaar geleden in Knack Focus gepolst werd naar een op til zijnde samenwerking met Antony Hegarty. Het zou er sowieso van komen, liet Lopatin optekenen. Pas in december vorig jaar plukten we een eerste vrucht van hun treffen, in de vorm van 4 Degrees, een bombastische, door Lopatin en Hudson Mohawke geproducete single die Hegarty uitbracht onder zijn nieuwe nom du plume Anohni. ‘A dance track celebrating global boiling and collapsing biodiversity’ , aldus Secretely Canadian, het label dat in april het album Hopelessness uitbrengt.

Voorlopig nog enigszins in mysterie gehuld, maar desalniettemin een korte teaser waard: Ertebrekers, een gloednieuwe groep rond West-Vlaamse wereldster Flip Kowlier, de Gentse toetsenist Peter Lesage en Jeffrey ‘Jefferson’ Bearelle, een zanger- songschrijver uit Ingelmunster. Het trio – live aangevuld met drummer Karel De Backer – belooft door soul, gospel en funk beïnvloede popmuziek met in het West-Vlaams gezongen en gerapte teksten. Een eerste single zou al in januari verschijnen, een album, dat ook een samenwerking met de Zuid-Afrikaanse excentriekeling Jack Parow bevat, staat in het voorjaar gepland. In februari staan enkele try-outs op de Ertebrekers-agenda.

Wanneer de Canadese muziekrenaissance ter sprake komt, vallen steevast namen als Grimes, Arcade Fire, Drake, The Weeknd en Feist. Wordt vaak schandelijk over het hoofd gezien: het duo Junior Boys, maatjes van Dan ‘Caribou’ Snaith. Nochtans brachten Jeremy Greenspan en Matt Didemus sinds 1999 al vier degelijke tot uitstekende langspelers uit. Een vijfde, Big Black Coat, verschijnt begin februari via City Slang. Junior Boys worden terecht tot de pioniers van de indie-r&b gerekend, op Big Black Coat zouden de heren echter hun technoroots opdelven. Check titeltrack en single bij wijze van voorproefje!

In januari schudt zowel Drake als Tricky een nieuwe langspeler uit zijn koker. Na zeven jaar afwezigheid komen dan ook de postrockers van Tortoise nog eens bovendrijven. In maart vieren we de terugkeer van Violent Femmes. De lente brengt nieuw werk van het Canadese gitaarcombo Black Mountain en soulfenomeen Charles Bradley.

Aan het Belgische front: een tweede album voor Eriksson Delcroix, een tweede ep van Oaktree, debuutreleases van Rhinos Are People Too en Astronaute en goed spul van Marble Sounds en Mad About Mountains.

Eigenlijk al in 2015 verwacht: nieuwe geluiden van James Blake, Frank Ocean, Kanye West en M.I.A. Eveneens in blijde verwachting, maar nog zonder geboortedatum: Haim, AlunaGeorge en Radiohead.

In het rijtje ‘kies maar zelf of u daar blij om bent’: de comebacks van Lady Gaga en Puff Daddy , een 32e plaat voor Elton John en de terugkeer van Guns N’ Roses in originele bezetting.