Het was alweer van zijn cameo in Kill Bill: Vol. 2 geleden dat Samuel L. Jackson in een Tarantino-film te zien was. Maar in Django Unchained maakt hij een comeback van jewelste, als de kruiperige house nigger Stephen. ‘Dit was thuiskomen.’
Je personage doet werkelijk alles om op een goed blaadje te staan bij zijn baas, plantage-eigenaar Calvin Candie, ook al is die racistisch. Was het moeilijk om zo iemand te vertolken?
SAMUEL L. JACKSON: Hij is one of a kind, daarom ook dat ik stond te springen om hem te spelen. Maar het was allesbehalve moeilijk, want zijn beweegredenen zijn duidelijk. Hij is de meest vrije slaaf van de plantage. Zelfs als zijn baas thuis is, bestuurt hij het schip.
Hoe heb je je voorbereid? Geschiedenisboeken lezen? De negerhut van oom Tom?
Jackson:No fucking way! (lacht) Ik heb me vooral met Stephens uiterlijk beziggehouden. Anderhalf jaar lang experimenteerden Quentin, de make-upartiest en ikzelf met verschillende looks. We speelden met zijn kapsel, huidskleur en leeftijd. Dat leidde tot heel wat – al dan niet verhitte – discussies. Uiteindelijk zijn we voor een look gegaan die je relatief snel kunt aanbrengen. Als het aan mij had gelegen, hadden we hem iets ouder en donkerder gemaakt.
Het was lang geleden dat je op een set van Tarantino had gestaan. Heb je hem gemist?
JACKSON: Daar heb ik geen tijd voor. Ik ben bijna altijd aan de slag. Werk is het enige dat ik mis, vandaar dat ik mijn agenda altijd laat volboeken. Maar ik moet toegeven dat het voelde als thuiskomen. De man weet hoe je een feestje moet bouwen, de vibe op zijn sets is uniek.
Was er veel veranderd?
JACKSON: Eén ding: gsm’s en andere elektronische spullen zijn strikt verboden. Quentin heeft die regel ingevoerd nadat het geluid van zo’n apparaat een take verpest had. Interessant gevolg: plots sta je weer te praten met je tegenspeler, wat zorgt voor een nog betere sfeer.
Ondertussen hebben verschillende prominente figuren uit de zwarte gemeenschap duidelijk gemaakt dat ze aanstoot nemen aan het veelvuldige gebruik van het woord nigger in de prent. Ook Spike Lee, jouw goede vriend en werkgever.
JACKSON: Spike zal altijd Spike blijven. Als hij op zijn zeepkist staat, krijg je hem er moeilijk af. Deze film was compleet ongeloofwaardig geweest zonder the n-word. ‘I want all you black guys on the field!’ Sorry, dat had simpelweg niet gewerkt. Laten we dan ook van een mug geen olifant maken. Trouwens: mensen zullen nooit tevreden zijn. Als Quentin het woord had ontweken, had men hem waarschijnlijk van hypocrisie beschuldigd.
Tot slot: heb je ooit de geschiedenis van je familie getraceerd?
JACKSON: Ja, een paar maanden geleden, voor een Amerikaans tv-programma dat Tracing Your Roots heet. Tot mijn grote verbazing vond ik veel meer dan a bunch of niggers. Uiteindelijk kwamen we zelf uit bij enkele Britse kolonisten. Eigenlijk had ik het moeten weten, want bepaalde telgen van de Jackson-clan zien er wel heel bleek uit. (lacht)
(S.T.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
